DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.7515#0281
262
Het leven van Joan Schoorel, Schilder
van heeft. Lampsonius spreeckt op desen sin tot Breughel,
vraghende:
Wie is doch desen Bos? Jeroon van nieuws ghecoomen
Ter Weerelt, die ons bootst zijns Meesters cloecke droomen,
Ervaren met t'Pinceel, en stijl soo abel daet,
Dat hy hem ondertusch nochtans te boven gaet?
Neemt Petre toe in moet, soo ghy in Const doet vruchtigb,
In dijn oudt Meesters wijs, van schild'ren bootsen cluchtigh,
Wel lacchens weerdt, ghy doch verdient te zijn eenpaer
Heerlijck gheloofr, niet min als eenigh Constenaer.
Het leven van Joan Schoorel, Schilder.
T'is kenlijck, dat voormael t'hooft der Steden, het
alder schoonste Room, bloeyende in voorspoet, en volcrijck
wesende, placht in ghelijck ghetal van Menschen t'overvloeyen,
en verciert te wesen van constighe uytnemende beeiden, oft
om beter segghen Marmoren, en Coperen, die door hooge
vernuftheyt natuerlijck in uytgekosen alderschoonste Menschen
Lichamen, en Dieren lijven waren verändert. Oock weetmen
wel, dat verscheydenmael den dullen krijgh, nijdigh, knerstan-
dende, dese soo heel verheven Stadt heeft met rouwe handen
aenghetast, over hoop gheworpen, en met vernielende voeten
vertreden: maer doe eyndlingh Room haer begon beter bevoelen
onder de vredige heerschinge der Pausen, heeftmen ghe-
vonden, en uyt haeren greysighen schoot voort ghehaelt
eenighe der verhaelde schoon gestaltighe Marmoren, en Co-
peren, welcke uyt den donckeren comende voor den dagh,
hebben onse Schilder-const een groot licht gegeve, en den
Oeffenaers van deser den oogen geopent, om t'onderscheyden,
wat leelijck, en schoon, en t'alder schoonste in't leven oft in
der natueren was, aengaende de gestaltnissen der Menschen
- -harnen en der Dieren lidtmaten. So dat d'Italianen dus
yen ,'c'lt wesenc*e' herben vroeger getroffen den rechten aert
w elstandt der beeiden, als wel ons Nederlanders, die soo
Het leven van Joan Schoorel, Schilder
van heeft. Lampsonius spreeckt op desen sin tot Breughel,
vraghende:
Wie is doch desen Bos? Jeroon van nieuws ghecoomen
Ter Weerelt, die ons bootst zijns Meesters cloecke droomen,
Ervaren met t'Pinceel, en stijl soo abel daet,
Dat hy hem ondertusch nochtans te boven gaet?
Neemt Petre toe in moet, soo ghy in Const doet vruchtigb,
In dijn oudt Meesters wijs, van schild'ren bootsen cluchtigh,
Wel lacchens weerdt, ghy doch verdient te zijn eenpaer
Heerlijck gheloofr, niet min als eenigh Constenaer.
Het leven van Joan Schoorel, Schilder.
T'is kenlijck, dat voormael t'hooft der Steden, het
alder schoonste Room, bloeyende in voorspoet, en volcrijck
wesende, placht in ghelijck ghetal van Menschen t'overvloeyen,
en verciert te wesen van constighe uytnemende beeiden, oft
om beter segghen Marmoren, en Coperen, die door hooge
vernuftheyt natuerlijck in uytgekosen alderschoonste Menschen
Lichamen, en Dieren lijven waren verändert. Oock weetmen
wel, dat verscheydenmael den dullen krijgh, nijdigh, knerstan-
dende, dese soo heel verheven Stadt heeft met rouwe handen
aenghetast, over hoop gheworpen, en met vernielende voeten
vertreden: maer doe eyndlingh Room haer begon beter bevoelen
onder de vredige heerschinge der Pausen, heeftmen ghe-
vonden, en uyt haeren greysighen schoot voort ghehaelt
eenighe der verhaelde schoon gestaltighe Marmoren, en Co-
peren, welcke uyt den donckeren comende voor den dagh,
hebben onse Schilder-const een groot licht gegeve, en den
Oeffenaers van deser den oogen geopent, om t'onderscheyden,
wat leelijck, en schoon, en t'alder schoonste in't leven oft in
der natueren was, aengaende de gestaltnissen der Menschen
- -harnen en der Dieren lidtmaten. So dat d'Italianen dus
yen ,'c'lt wesenc*e' herben vroeger getroffen den rechten aert
w elstandt der beeiden, als wel ons Nederlanders, die soo