DOI Artikel:
Żygulski, Zdzisław: O królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27007#0016
Zdzisław W krótkim romansie prozą poświęconym Parsifalowi, stanowiącym
Zygulskijun. trzecią część trylogii, z której dwie pierwsze to Józef z Arymatei i Mer lin,
podana była wersja, jakoby Graal był naczyniem Ostatniej Wieczerzy,
przekazanym przez Chrystusa Józefowi z Arymatei. Tenże Józef zebrał
potem krew z ran Chrystusa Ukrzyżowanego i przekazał swemu szwagrowi
nazwiskiem Brons, z którego rodu wywodził się Parsifal. Merlin, będący
łącznikiem pomiędzy tą apokryficzną kościelną opowieścią i atmosferą
duchową dworu Artusa, uświadomił Parsifala o jego misji odnalezienia
Graala. Po wielu staraniach Święty Graal został odnaleziony.
W legendzie Galahada najwybitniejszym rycerzem na dworze króla Ar-
tura był Lancelot, ponieważ jednak miał on romans z królową Ginewrą, nie
mógł dokonać tak czystego i wzniosłego czynu jak odkrycie Świętego Graala.
Ale też nikt nie mógł go prześcignąć. Sprzeczność rozwiązano w ten sposób,
że na poszukiwanie wysłano Galahada, syna Lancelota i córki króla
Graalowego. Po dokonaniu wiekopomnego czynu Galahad zniknął, aby swą
obecnością nie zaćmić sławy ojca. I w tej wersji Graal jest samoczynnym dos-
tarczycielem pożywienia.
*
Już w średniowieczu w niekończących się dysputach próbowano
rozwikłać sprzeczności Graalowego mitu. Nie była to sprawa łatwa. Osta-
tecznie wysunięto dwie hipotezy co do genezy talizmanu. W pierwszej przyj-
mowano, że Graal jest naczyniem czysto chrześcijańskim, które w bliżej
niewytłumaczony sposób nabrało cech folklorystycznych. W drugiej -
sądzono, że Graal to wymysł celtycki, pierwotny, z biegiem czasu
wyposażony w pewne motywy chrześcijańskie. Ta druga hipoteza łączy
się z odwiecznymi mitami i misteriami kultu wegetacji, śmierci i zmart-
wychwstania Boga. Klucz do zrozumienia legendy arturiańskiej leży więc
w kulcie natury, stąd sam Artur może być rozumiany jako "król natury".
Od pseudokronik Nenniusa i Monmoutha poprzez rycerskie romanse
truwerów, szczególnie Chretiena de Troyes oraz średniowiecznych poetów
niemieckich, jak Hartmann von Aue, Gottfried ze Strasburga i Wolfram von
Eschenbach, poprzez utwory renesansowego poety angielskiego Edmunda
Spencera i poetów wiktoriańskich, Wiliama Morrisa i Alfreda Tennysona, aż
do muzycznych dramatów Ryszarda Wagnera i na początku wspom-
nianych utworów filmowych - w kulturze europejskiej przewijały się wątki
arturiańskie. Nie ulega wątpliwości, że były one również przedmiotem
rozważań, przeżyć i radości gdańszczan przebywających w swoim dostoj-
nym, wspaniałym Dworze Artusa. Oni też na pewno marzyli o Świętym Gra-
alu dawcy, niebiańskiego pożywienia, gwaranta wiecznej młodości i urody.
Zygulskijun. trzecią część trylogii, z której dwie pierwsze to Józef z Arymatei i Mer lin,
podana była wersja, jakoby Graal był naczyniem Ostatniej Wieczerzy,
przekazanym przez Chrystusa Józefowi z Arymatei. Tenże Józef zebrał
potem krew z ran Chrystusa Ukrzyżowanego i przekazał swemu szwagrowi
nazwiskiem Brons, z którego rodu wywodził się Parsifal. Merlin, będący
łącznikiem pomiędzy tą apokryficzną kościelną opowieścią i atmosferą
duchową dworu Artusa, uświadomił Parsifala o jego misji odnalezienia
Graala. Po wielu staraniach Święty Graal został odnaleziony.
W legendzie Galahada najwybitniejszym rycerzem na dworze króla Ar-
tura był Lancelot, ponieważ jednak miał on romans z królową Ginewrą, nie
mógł dokonać tak czystego i wzniosłego czynu jak odkrycie Świętego Graala.
Ale też nikt nie mógł go prześcignąć. Sprzeczność rozwiązano w ten sposób,
że na poszukiwanie wysłano Galahada, syna Lancelota i córki króla
Graalowego. Po dokonaniu wiekopomnego czynu Galahad zniknął, aby swą
obecnością nie zaćmić sławy ojca. I w tej wersji Graal jest samoczynnym dos-
tarczycielem pożywienia.
*
Już w średniowieczu w niekończących się dysputach próbowano
rozwikłać sprzeczności Graalowego mitu. Nie była to sprawa łatwa. Osta-
tecznie wysunięto dwie hipotezy co do genezy talizmanu. W pierwszej przyj-
mowano, że Graal jest naczyniem czysto chrześcijańskim, które w bliżej
niewytłumaczony sposób nabrało cech folklorystycznych. W drugiej -
sądzono, że Graal to wymysł celtycki, pierwotny, z biegiem czasu
wyposażony w pewne motywy chrześcijańskie. Ta druga hipoteza łączy
się z odwiecznymi mitami i misteriami kultu wegetacji, śmierci i zmart-
wychwstania Boga. Klucz do zrozumienia legendy arturiańskiej leży więc
w kulcie natury, stąd sam Artur może być rozumiany jako "król natury".
Od pseudokronik Nenniusa i Monmoutha poprzez rycerskie romanse
truwerów, szczególnie Chretiena de Troyes oraz średniowiecznych poetów
niemieckich, jak Hartmann von Aue, Gottfried ze Strasburga i Wolfram von
Eschenbach, poprzez utwory renesansowego poety angielskiego Edmunda
Spencera i poetów wiktoriańskich, Wiliama Morrisa i Alfreda Tennysona, aż
do muzycznych dramatów Ryszarda Wagnera i na początku wspom-
nianych utworów filmowych - w kulturze europejskiej przewijały się wątki
arturiańskie. Nie ulega wątpliwości, że były one również przedmiotem
rozważań, przeżyć i radości gdańszczan przebywających w swoim dostoj-
nym, wspaniałym Dworze Artusa. Oni też na pewno marzyli o Świętym Gra-
alu dawcy, niebiańskiego pożywienia, gwaranta wiecznej młodości i urody.