Instytut Historii Sztuki <Danzig> [Hrsg.]; Zakład Historii Sztuki <Danzig> [Hrsg.]: Porta Aurea: Rocznik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego (1.1992)

Janusz

Tarnacki

11. Cegła z fragmentem
polichromii wbudowana
w mur ściany wschodniej,
poniżej posadzki.

uzyskała ona prawdopodobnie po poł. XIX w. Wtedy to podwyższono ją o 14
cm i zwężono o około 5 cm. O pierwotnych wymiarach wnęki świadczą
zachowane po obu stronach, w sześciu warstwach, cegły z profilem półwałka
i w górnej, siódmej warstwie, cegły o podobnym profilu wyznaczające
niezachowaną, zewnętrzną linię łęku. Łęk zachował swoją linię wewnątrz
wnęki. Zewnętrzny, nowy łęk zbudowany jest z cegły maszynowej.
Głębokości wnęki ostatecznie nie stwierdzono. Wkuto się po linii łęku na
głębokość około 50 cm, nie osiągając jeszcze jej pleców. Pierwotnie przestrzeń
od poziomu posadzki do wysokości pierwszych warstw cegieł profilowa-
nych była przypuszczalnie zamurowana. Pomimo nie wyjaśnienia do końca
pierwotnego stanu tej części ściany, dalsze prace przerwano z obawy o naru-
szenie stabilności konstrukcji.

Po lewej stronie wnęki istniało przed 1945 r. wejście prowadzące pod chór,
gdzie znajdowały się schody łączące przyziemie z piwnicami. W jednym
z pomieszczeń piwnicznych, sąsiadującym od północy z salą główną, od-
naleziono w sklepieniu i górnej części ściany zamurowany duży otwór, który
wcześniej mieścił zapewne drewniane schody. Jeszcze w 1959 r. zmian
w przyziemiu nie było, o czym świadczy inwentaryzacja pomiarowa z tego
roku. Później cały narożnik został przemurowany i wejście przestało istnieć.

128