DOI issue:
Nr. 3
DOI article:Kronika stowarzyszenia historyków sztuki
DOI article:Dziurla, Henryk: Zespół pałacowy w Radomierzycach. Z materiałów do badań warsztatu artystycznego doby baroku: (Streszczenie referatu wygłoszonego na zebraniu naukowym Oddziału Wrocławskiego w dniu 19.II.1964 r.)
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.45623#0305
KRONIKA STOWARZYSZENIA HISTORYKÓW SZTUKI
przerzucony nad kanałem. Na
płaskiej, prostokątnej przestrzeni
rozmieszczono wszystkie budynki
wraz z ozdobnym ogrodem. Wzdłuż
wewnętrznego brzegu kanału gra-
nicę wyznaczają zewnętrzne mury
o-bwodowe oficyn i budynków gos-
podarczych, stykających się bez-
pośrednio z wodą, wysoki mur
wzdłuż części ogrodowej i niższy
mur oporowy (galerie), zwieńczony
w partiach przypałacowych balust-
radą. Całą przestrzeń przed pała-
cem i symetrycznie po jego bokach
ustawionymi pawilonami zajmuje
francuski ogród wyposażony bo-
gato w rzeźby. W tej sytuacji ele-
wacja ogrodowa pałacu jest równo-
cześnie fasadą z jedynym parad-
nym wejściem w ryzalicie środko-
wym. Wejście po przeciwległej
Stronie (elewacja pd.) prowadzi na
taras okolony wodą kanału.
Zespół pałacowy należący do
najprzedniejszych zabytków na
terenie Górnych Łużyc, związany
z drezdeńskim środowiskiem ar-
tystycznym interesujący jest także
ze względu na zachowane przekazy
rzucające światło na barokowy
warsztat twórczości architektonicz-
nej. Zebrane materiały pozwalają
również obecnie na pewną korektę
i uporządkowanie wiadomości za-
wartych w dotychczasowej litera-
turze przedmiotu, która zresztą nie
obejmuje żadnej szerszej monogra-
ficznej publikacji opracowanej pod
kątem historii sztuki *.
Na obecnym etapie badań naj-
cenniejszym źródłem jest dla nas
tzw. Kalendarz Zieglera (drukowa-
ne kalendarze z lat 1689—1732
II. 3. Projekt pałacu radomierzyckiego, rzut dachu i ele-
wacja ogrodowa. Górlitz, Stddtische Kunstsammlungen.
(Fot. Walter Wolf, Gorlitz)
z odręcznymi notatkami Zieglera;
przechowywane w Sammlung fur
Baukunst — Architekturabteilung,
Technische Hochschule w Dreźnie;
odnalazł je R. Jecht, j.w.) i zacho-
wane rysunki przechowywane w
Stadtische Kunstsammlungen w
Zgorzelcu (rysunek rzutu pałacu,
przypisywany K. Beyerowi —
publikuje w swej pracy Schol-
ze)**. Z Kalendarza dowiadujemy
się, źe do realizacji radomierzyc-
kiego założenia włączeni byli
wszyscy najznaczniejsi reprezen-
tanci drezdeńskiego ośrodka {na-
zwiska ich zestawia R. Jecht; por.
aneks na końcu niniejszego stresz-
czenia). Najwcześniejszy kontakt,
bo już z r. 1691 datuje się z nad-
wornym architektem elektora sas-
kiego Krzysztofem Beyerem. Czę-
ste, aż do r. 1722 występowanie
nazwiska Beyera sugerowało auto-
rów opracowań (Gurlitt, Jecht), że
był on głównym projektantem ra-
domierzyckiego zespołu. Dopiero
analiza nieopracowanych i niepubli-
kowanych dotychczas rysunków
* Podaję najważniejsze pozycje lite-
ratury: Doehler R., Diplomatarium
Joachimsteinense, Neues Lausitzisehes
Magazin, ZeitsChrift der Oberlausitzi-
schen Gesellschaft der Wissenschatften,
t. 81, Gorlitz 1905; Gurlitt C., Bau- und
Kunstdenkmaler des Kbnigreichs Sach-
sen, Amtshauptmannschaft Ztttau (29),
Dresden 1906, s. 63—85; Jecht R., Joa-
chim Sigismund von Ziegler und Klipp-
hausen, Neues Lausitzisehes Magazin,
t. 98, Gorlitz 11922; Heynitz O., Joachim-
stein, 200 Jahre freies, evangelisches,
weltadeliges Frauleinstift, Mitteiliungen
des Lanidesvereins Sachsisicher Heimat-
schutz xvin, 9/12, 1929; Scholze H. E.,
Oberlandbaumeister Christoph Beyer.
Ein Beitrag zur Geschichte des kurfurst-
lich-sdchsischen Oberbauamtes, Wissen-
schatfitliche Zeitschrift der Technischen
Hochschule Dresden, 6 (1956/57), H.
1—3.
** Za uprzystępnienie tych mate-
riałów i cenne informacje przydatne
nie tylko do teoretycznych rozważań
lecz i aktualnych potrzeb konserwa-
torskich składam podziękowanie Panom:
dyrektorowi dr Ernstowi Heinz owi
Lemperowi i dr Hansowi Eberhardowi
Scholze.
285
przerzucony nad kanałem. Na
płaskiej, prostokątnej przestrzeni
rozmieszczono wszystkie budynki
wraz z ozdobnym ogrodem. Wzdłuż
wewnętrznego brzegu kanału gra-
nicę wyznaczają zewnętrzne mury
o-bwodowe oficyn i budynków gos-
podarczych, stykających się bez-
pośrednio z wodą, wysoki mur
wzdłuż części ogrodowej i niższy
mur oporowy (galerie), zwieńczony
w partiach przypałacowych balust-
radą. Całą przestrzeń przed pała-
cem i symetrycznie po jego bokach
ustawionymi pawilonami zajmuje
francuski ogród wyposażony bo-
gato w rzeźby. W tej sytuacji ele-
wacja ogrodowa pałacu jest równo-
cześnie fasadą z jedynym parad-
nym wejściem w ryzalicie środko-
wym. Wejście po przeciwległej
Stronie (elewacja pd.) prowadzi na
taras okolony wodą kanału.
Zespół pałacowy należący do
najprzedniejszych zabytków na
terenie Górnych Łużyc, związany
z drezdeńskim środowiskiem ar-
tystycznym interesujący jest także
ze względu na zachowane przekazy
rzucające światło na barokowy
warsztat twórczości architektonicz-
nej. Zebrane materiały pozwalają
również obecnie na pewną korektę
i uporządkowanie wiadomości za-
wartych w dotychczasowej litera-
turze przedmiotu, która zresztą nie
obejmuje żadnej szerszej monogra-
ficznej publikacji opracowanej pod
kątem historii sztuki *.
Na obecnym etapie badań naj-
cenniejszym źródłem jest dla nas
tzw. Kalendarz Zieglera (drukowa-
ne kalendarze z lat 1689—1732
II. 3. Projekt pałacu radomierzyckiego, rzut dachu i ele-
wacja ogrodowa. Górlitz, Stddtische Kunstsammlungen.
(Fot. Walter Wolf, Gorlitz)
z odręcznymi notatkami Zieglera;
przechowywane w Sammlung fur
Baukunst — Architekturabteilung,
Technische Hochschule w Dreźnie;
odnalazł je R. Jecht, j.w.) i zacho-
wane rysunki przechowywane w
Stadtische Kunstsammlungen w
Zgorzelcu (rysunek rzutu pałacu,
przypisywany K. Beyerowi —
publikuje w swej pracy Schol-
ze)**. Z Kalendarza dowiadujemy
się, źe do realizacji radomierzyc-
kiego założenia włączeni byli
wszyscy najznaczniejsi reprezen-
tanci drezdeńskiego ośrodka {na-
zwiska ich zestawia R. Jecht; por.
aneks na końcu niniejszego stresz-
czenia). Najwcześniejszy kontakt,
bo już z r. 1691 datuje się z nad-
wornym architektem elektora sas-
kiego Krzysztofem Beyerem. Czę-
ste, aż do r. 1722 występowanie
nazwiska Beyera sugerowało auto-
rów opracowań (Gurlitt, Jecht), że
był on głównym projektantem ra-
domierzyckiego zespołu. Dopiero
analiza nieopracowanych i niepubli-
kowanych dotychczas rysunków
* Podaję najważniejsze pozycje lite-
ratury: Doehler R., Diplomatarium
Joachimsteinense, Neues Lausitzisehes
Magazin, ZeitsChrift der Oberlausitzi-
schen Gesellschaft der Wissenschatften,
t. 81, Gorlitz 1905; Gurlitt C., Bau- und
Kunstdenkmaler des Kbnigreichs Sach-
sen, Amtshauptmannschaft Ztttau (29),
Dresden 1906, s. 63—85; Jecht R., Joa-
chim Sigismund von Ziegler und Klipp-
hausen, Neues Lausitzisehes Magazin,
t. 98, Gorlitz 11922; Heynitz O., Joachim-
stein, 200 Jahre freies, evangelisches,
weltadeliges Frauleinstift, Mitteiliungen
des Lanidesvereins Sachsisicher Heimat-
schutz xvin, 9/12, 1929; Scholze H. E.,
Oberlandbaumeister Christoph Beyer.
Ein Beitrag zur Geschichte des kurfurst-
lich-sdchsischen Oberbauamtes, Wissen-
schatfitliche Zeitschrift der Technischen
Hochschule Dresden, 6 (1956/57), H.
1—3.
** Za uprzystępnienie tych mate-
riałów i cenne informacje przydatne
nie tylko do teoretycznych rozważań
lecz i aktualnych potrzeb konserwa-
torskich składam podziękowanie Panom:
dyrektorowi dr Ernstowi Heinz owi
Lemperowi i dr Hansowi Eberhardowi
Scholze.
285