Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (27.1965)

KOMUNIKATY


II. 4. Kopia obrazu Ł. Cranacha St., Madonna pod jodłami, odwrocie. Punkty
oznaczone literą A wskazują na siatkę pęknięć zachowanych fragmentów sreb-
rzonego tła. Punkty oznaczone literą B wskazują na zarysy po dwóch płasko-
rzeźbach. (Fot. H. Derczyński)

nie. Poprzez warstwę malarską, na całej powierzchni
malowidła, widoczne jest bardzo wyraźne usłojenie
drewna iglastego4. Siatka pęknięć występuje na
obrazie niejednolicie: pewne płaszczyzny pokryte są
cienką, prawie niewidoczną krakelurą, inne zaś na-
warstwiane grubiej, jak np. twarz Madonny i karnacja
Dzieciątka posiadają siatkę pęknięć o rysunku niere-
gularnym, szerokim, charakterystycznym dla * współ-
czesnej techniki olejnej (il. 2 i 3). W miejscach skle-
jenia desek widoczne są na powierzchni obrazu dwie
wyraźne spoiny.

Faktura malowidła jest jednolita, cienka, niezróż-
nicowana w traktowaniu poszczególnych części kom-
pozycji; nie posiada charakterystycznych cech ma-
larstwa XVI-wiecznego, zwałszcza w opracowywaniu
formy roślinności, obficie występującej na tym obra-
zie. Koloryt jest nieklarowny i zbrudzony, przełama-
nie poszczególnych tonów nastąpiło nie przez stosowa-
nie licznych laserunków — jak to miało miejsce w ma-
4 Badania mikroskopowe pozwoliły określić gatunek
drewna jako jodłę.

352