Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (76.2014)

420

Michał Wardzyński

4. Płock, katedra, nagrobek
Stanisława Krasińskiego, 1617,
wyk.,,Mistrz Wyprostowanych
Postaci ” - Barthołomeo Venosta
z Chęcin (atryb.). Fot. autor


Upadają zatem wszystkie cztery argumenty źródłowe mające świadczyć o rzeźbiarskiej
działalności Gaspara Fodigi. Ponieważ argumenty natury artystycznej z publikacji w 2002
i 2013 r. były ich logiczną konsekwencją, warto zatem ponownie przyjrzeć się całej oma-
wianej grupie zabytków i pokusić się o nową interpretację ich form i stylu.
Argumenty artystyczne
W grupie blisko trzydziestu pomników nagrobnych, epitafiów i ołtarzy wiązanych przed
laty przez Karpowicza z anonimowym chęcińskim „Mistrzem Wyprostowanych Postaci”
veł „Mistrzem Sztywnych Figur” figurują następujące pomniki nagrobne z 1. połowy XVII
stulecia: Jana i Andrzeja Roszkowskich (zm. 1613 i 1615) w Żerkowie pod Jarocinem,
Franciszka Nikodema Kossakowskiego w farze łomżyńskiej (1614), Jana Szczawińskie-
go w Ujeździć (zm. 1615) pod Tomaszowem Mazowieckim, Stanisława Krasińskiego
w katedrze w Płocku (1617; il. 4), Stanisława Zapolskiego w Chojnem nieopodal Sieradza
(1617), Stanisława i Krzysztofa Przyjemskich w farze w Koninie (1617-1619), Daźboga