DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26593#0311
VONDEL EN DE TURKEN.
297
zijn besten tijd. De Turken uit Europa ! is steeds zijne
leus. Het motto Pallida morle futura, (bleek door
’t naderen van den dood) dat hij aan Virgilius ontleent,
bewijst, dat onze dichter den val van het eiland voorziet.
Na over den lof van het oude Kreta uitgeweid te
hebben, roept Vondel uit:
Maer Kandie, och wat baet dit roemen,
Op d’oude hantvest, hier ten loon,
Voor ’t schaeken van haar bloem gegeven,
Nu gij ten leste wort verkracht
Van Ottoman, die ’t al leert beven,
En onderdrukt houdt door zijn maght ?
Wat baet het, dat u Godt verlichte,
Toen hier de groote kruisgezant
Met Titus d’eerste kerken stichte,
En ’t hooft der afgoön trapte in ’t zand?
Wat baet het, dat de vont u wijde,
En ’t heilig kruis, een grooter eer,
Die d’afgrond brullende u benijde ;
Zoo, na langduurigh tegenweer,
De zeeleeuw van Sint Mark uw eilant
En hooftstaat entlijk slaeken moet ?
Zoo gy, getrout aen ’s weerelts heilant,
Verdrinkt in eene zee van bloet ?
De Middellantsche zee gesloten,
Gelijk ’t Venetiaensche meer,
Zal dootsch voortaen geen rijke vlooten
Door ’t schuim zien bruizen heene en weêr.
Het Turkendom wil trotsch braveeren.
Al ’t omgelegen Christenrijk
Zal lant- en zeekust zien schoffeeren,
En Christus kroon getrapt in slijk,
Het gansche Europe, in bloet verzoopen,
Wil treuren om dees nederlaegh.
Wat raet ? de kruisgrens leght nu open,
En daghvaert zelf Godts vloeck en plaegh.
De felle Turksche sabel schittert,
Te moedigh op haer halve ma en,
Terwijl men, onderling verbittert,
De zon van ’t kruis ziet ondergaen.
Wij staen, als met gevleugelde armen,
En zien al koel dien ondergang
297
zijn besten tijd. De Turken uit Europa ! is steeds zijne
leus. Het motto Pallida morle futura, (bleek door
’t naderen van den dood) dat hij aan Virgilius ontleent,
bewijst, dat onze dichter den val van het eiland voorziet.
Na over den lof van het oude Kreta uitgeweid te
hebben, roept Vondel uit:
Maer Kandie, och wat baet dit roemen,
Op d’oude hantvest, hier ten loon,
Voor ’t schaeken van haar bloem gegeven,
Nu gij ten leste wort verkracht
Van Ottoman, die ’t al leert beven,
En onderdrukt houdt door zijn maght ?
Wat baet het, dat u Godt verlichte,
Toen hier de groote kruisgezant
Met Titus d’eerste kerken stichte,
En ’t hooft der afgoön trapte in ’t zand?
Wat baet het, dat de vont u wijde,
En ’t heilig kruis, een grooter eer,
Die d’afgrond brullende u benijde ;
Zoo, na langduurigh tegenweer,
De zeeleeuw van Sint Mark uw eilant
En hooftstaat entlijk slaeken moet ?
Zoo gy, getrout aen ’s weerelts heilant,
Verdrinkt in eene zee van bloet ?
De Middellantsche zee gesloten,
Gelijk ’t Venetiaensche meer,
Zal dootsch voortaen geen rijke vlooten
Door ’t schuim zien bruizen heene en weêr.
Het Turkendom wil trotsch braveeren.
Al ’t omgelegen Christenrijk
Zal lant- en zeekust zien schoffeeren,
En Christus kroon getrapt in slijk,
Het gansche Europe, in bloet verzoopen,
Wil treuren om dees nederlaegh.
Wat raet ? de kruisgrens leght nu open,
En daghvaert zelf Godts vloeck en plaegh.
De felle Turksche sabel schittert,
Te moedigh op haer halve ma en,
Terwijl men, onderling verbittert,
De zon van ’t kruis ziet ondergaen.
Wij staen, als met gevleugelde armen,
En zien al koel dien ondergang