DOI issue:
Gratulationes et vota
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.54671#0016
O Małgosi
Małgosię Omilanowską poznałem niemal czterdzieści lat temu na prowadzo-
nym przeze mnie seminarium w Muzeum Narodowym. Pamiętam Ją - była
w zaawansowanej ciąży - jako siedzącą z wielkim utrudzeniem na ściągniętym
przez służbę muzealną krześle. Mimo moich namów nie chciała za żadną cenę
opuszczać zajęć.
Bodaj wówczas zauważyłem na jej twarzy coś dla Niej bardzo charaktery-
stycznego - ową szczególną mieszankę czułości i twardości życiowej. I chyba
pod znakiem koniunkcji obu tych wielce potrzebnych cech przebiegło Jej dalsze
życie, życie naznaczone wieloma sukcesami naukowymi i organizacyjnymi, ale
też dobrze wypełnionymi obowiązkami rodzicielskimi.
Środowisko gdańskie, gdzie świadomie przecięła nić działań hochsztapler-
skich, wiele Jej zawdzięcza. Gdy poszła w „ministry”, mało osób spodziewało się,
iż uda się Jej przełamać nienajlepszą passę naszej dyscypliny, jeśli chodzi
o naczelne stanowisko Ministra Kultury, a jednak - choć trwało to niestety
krótko, zbyt krótko - odniosła sukces.
Dziś w obliczu fundamentalnych zagrożeń społeczeństwa obywatelskiego
potrzebujemy i głosu, i działań Małgosi, Jej czułości i Jej twardości.
Ad multos annos!
Sergiusz Michalski
f
Małgosia had already been there...
Thank you very much for inviting us to pay a short tribute to Małgosia. Our
fruitful contacts go back quite a long way, and they were so diverse that we can-
not remember what came first: It may have been the inspiration received from
the grandę damę of research into the history of nineteenth century Warsaw
architecture, and her work on Stefan Szyller, which led to our work on the
Poniatowski Viaduct. It was certainly the network of Polish, English, German
art historians’ groups and their numerous meetings and visits where Małgosia
was the lynchpin to tie the three languages together, with temperament (in the
German sense of that word) and unfailing enthusiasm. It was also the formidable
breath of her research which madę us encountering her publications whether
looking for texts on Szyller, on Pałac Kultury, or even on images of Eastern
Europę in The National Geographic, just to find out in all those cases, and many
morę, that Małgosia had already been there. The culmination of it all was, how-
ever, the simple fact, namely, that, as mere academics, we were known to, and
15
Małgosię Omilanowską poznałem niemal czterdzieści lat temu na prowadzo-
nym przeze mnie seminarium w Muzeum Narodowym. Pamiętam Ją - była
w zaawansowanej ciąży - jako siedzącą z wielkim utrudzeniem na ściągniętym
przez służbę muzealną krześle. Mimo moich namów nie chciała za żadną cenę
opuszczać zajęć.
Bodaj wówczas zauważyłem na jej twarzy coś dla Niej bardzo charaktery-
stycznego - ową szczególną mieszankę czułości i twardości życiowej. I chyba
pod znakiem koniunkcji obu tych wielce potrzebnych cech przebiegło Jej dalsze
życie, życie naznaczone wieloma sukcesami naukowymi i organizacyjnymi, ale
też dobrze wypełnionymi obowiązkami rodzicielskimi.
Środowisko gdańskie, gdzie świadomie przecięła nić działań hochsztapler-
skich, wiele Jej zawdzięcza. Gdy poszła w „ministry”, mało osób spodziewało się,
iż uda się Jej przełamać nienajlepszą passę naszej dyscypliny, jeśli chodzi
o naczelne stanowisko Ministra Kultury, a jednak - choć trwało to niestety
krótko, zbyt krótko - odniosła sukces.
Dziś w obliczu fundamentalnych zagrożeń społeczeństwa obywatelskiego
potrzebujemy i głosu, i działań Małgosi, Jej czułości i Jej twardości.
Ad multos annos!
Sergiusz Michalski
f
Małgosia had already been there...
Thank you very much for inviting us to pay a short tribute to Małgosia. Our
fruitful contacts go back quite a long way, and they were so diverse that we can-
not remember what came first: It may have been the inspiration received from
the grandę damę of research into the history of nineteenth century Warsaw
architecture, and her work on Stefan Szyller, which led to our work on the
Poniatowski Viaduct. It was certainly the network of Polish, English, German
art historians’ groups and their numerous meetings and visits where Małgosia
was the lynchpin to tie the three languages together, with temperament (in the
German sense of that word) and unfailing enthusiasm. It was also the formidable
breath of her research which madę us encountering her publications whether
looking for texts on Szyller, on Pałac Kultury, or even on images of Eastern
Europę in The National Geographic, just to find out in all those cases, and many
morę, that Małgosia had already been there. The culmination of it all was, how-
ever, the simple fact, namely, that, as mere academics, we were known to, and
15