DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.55181#0374
Z Leszczkowa w świat
Wszedł wysoki mężczyzna w średnim wieku, z dosyć dużym nosem
i w okularach.
— Pani Profesor — powiedział — nazywam się Edwin Józef Dzięciołow-
ski. Przyjeżdżam w imieniu dyrekcji Muzeum na Lednicy. Chcemy Panią
prosić, żeby zechciała Pani napisać nowoczesną monografię Ostrowa Led-
nickiego, z tym że są oczywiście przewidziane i możliwe dodatkowe wyko-
paliska. Siedziałam i nie mogłam uwierzyć, że to, co on mówi, jest prawdą.
Ostrów Lednicki, pierwszy najważniejszy i stosunkowo dobrze zachowany
obiekt, oni, Poznaniacy, oddają mnie. Każdy normalny człowiek natych-
miast powiedziałby:
- A tak, naturalnie! Już to biotę!
Ale ja byłam nieco przerażona. Zdawałam sobie sprawę, jak wspaniały
jest to kąsek, ale ja mam dobrze po sześćdziesiątce. Nie mam już tych sił
i zapału. I nie wyobrażałam sobie, abym mogła tym wszystkim pokiero-
wać. Jednak najważniejsi byli moi uczniowie, miałam ich troje, właściwie
czworo. Dla nich takie wykopaliska, takie badania to wspaniałe doświad-
czenie. Zdecydowałam się i odpowiedziałam:
— Przyjmuję!
Następnego dnia spotkałam Tereskę i oznajmiłam:
— Mamy Lednicę!
Pierwsza wizyta na Ostrowie Lednickim — Edwin Dzięciołowski,
Klementyna Żurowska, Andrzej Kaszubkiewicz, marzec 1987 r.
W Wielki Poniedziałek 1987
cztery osoby wybrały się na
Ostrów Lednicki: Teresa Rodziń-
ska-Chorąży, Tomek Węcławo-
wicz, Adaś Biedroń, który jeszcze
nie miał magisterium, i ja. Złoży-
liśmy kurtuazyjną wizytę dyrekto-
rowi Muzeum Pierwszych Piastów
na Lednicy Kaszubkiewiczowi,
po czym podjechaliśmy do tak
zwanego promu. Ponieważ wów-
czas prom był nieczynny, Dyrek-
tor przewiózł nas na wyspę łódką.
Tu nastąpiło bardzo szczegółowe oglądanie murów kaplicy i pałacu, potem
małego kościółka. Wróciliśmy stamtąd i w siedzibie dyrekcji omówiliśmy
warunki oraz czas trwania naszych badań, których rozpoczęcie zaplanowa-
liśmy na pierwsze dwa tygodnie września.
Pierwszego września znaleźliśmy się ponownie na Ostrowie Lednickim
i zastaliśmy następującą topografię: nad jeziorem, w pewnej odległości,
370
Wszedł wysoki mężczyzna w średnim wieku, z dosyć dużym nosem
i w okularach.
— Pani Profesor — powiedział — nazywam się Edwin Józef Dzięciołow-
ski. Przyjeżdżam w imieniu dyrekcji Muzeum na Lednicy. Chcemy Panią
prosić, żeby zechciała Pani napisać nowoczesną monografię Ostrowa Led-
nickiego, z tym że są oczywiście przewidziane i możliwe dodatkowe wyko-
paliska. Siedziałam i nie mogłam uwierzyć, że to, co on mówi, jest prawdą.
Ostrów Lednicki, pierwszy najważniejszy i stosunkowo dobrze zachowany
obiekt, oni, Poznaniacy, oddają mnie. Każdy normalny człowiek natych-
miast powiedziałby:
- A tak, naturalnie! Już to biotę!
Ale ja byłam nieco przerażona. Zdawałam sobie sprawę, jak wspaniały
jest to kąsek, ale ja mam dobrze po sześćdziesiątce. Nie mam już tych sił
i zapału. I nie wyobrażałam sobie, abym mogła tym wszystkim pokiero-
wać. Jednak najważniejsi byli moi uczniowie, miałam ich troje, właściwie
czworo. Dla nich takie wykopaliska, takie badania to wspaniałe doświad-
czenie. Zdecydowałam się i odpowiedziałam:
— Przyjmuję!
Następnego dnia spotkałam Tereskę i oznajmiłam:
— Mamy Lednicę!
Pierwsza wizyta na Ostrowie Lednickim — Edwin Dzięciołowski,
Klementyna Żurowska, Andrzej Kaszubkiewicz, marzec 1987 r.
W Wielki Poniedziałek 1987
cztery osoby wybrały się na
Ostrów Lednicki: Teresa Rodziń-
ska-Chorąży, Tomek Węcławo-
wicz, Adaś Biedroń, który jeszcze
nie miał magisterium, i ja. Złoży-
liśmy kurtuazyjną wizytę dyrekto-
rowi Muzeum Pierwszych Piastów
na Lednicy Kaszubkiewiczowi,
po czym podjechaliśmy do tak
zwanego promu. Ponieważ wów-
czas prom był nieczynny, Dyrek-
tor przewiózł nas na wyspę łódką.
Tu nastąpiło bardzo szczegółowe oglądanie murów kaplicy i pałacu, potem
małego kościółka. Wróciliśmy stamtąd i w siedzibie dyrekcji omówiliśmy
warunki oraz czas trwania naszych badań, których rozpoczęcie zaplanowa-
liśmy na pierwsze dwa tygodnie września.
Pierwszego września znaleźliśmy się ponownie na Ostrowie Lednickim
i zastaliśmy następującą topografię: nad jeziorem, w pewnej odległości,
370