DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.55181#0411
Pani Krysia
Po przejściu na emeryturę nadal pracowa-
łam naukowo i napisałam około dziesięciu ar-
tykułów - dwa po francusku, dwa po włosku,
jeden po niemiecku, reszta po polsku. W pew-
nym sensie był to ratunek przed samotnością
i biedą. Pod koniec 2004 roku profesor Jerzy
Wyrozumski zadzwonił do mnie i poprosił,
abym napisała dla PAU obszerny nekrolog pro-
fesora Lecha Kalinowskiego. Byłam w trakcie
pisania artykułu o krypcie w kościele Sw. Gere-
ona na Wawelu i „przerzucenie się’’ na nekrolog
było dla mnie niewygodne. Nie mogłam jednak
odmówić i zrobiłam w punktach skrót artykułu
o krypcie i zabrałam się do pisania nekrologu
profesora Kalinowskiego. Wracając wieczorem
z miasta zauważyłam, że coś mi miga w oczach. Krystyna Dębiec, 2010 r.
W domu wszystko uspokoiło się. Na dru-
gi dzień znowu wyszłam z domu, nekrolog był
prawie gotowy. Pojechałam samochodem do miasta na zakupy, ale migo-
tanie powtórzyło się i nie mijało. Wróciłam do domu. Rzuciłam się do
komputera, żeby się przekonać, czy jestem w stanie dokończyć ten artykuł
o Profesorze. Udało się Zdołałam i to był wielki sukces. Następnego dnia
poszłam do okulisty, który stwierdził, że moje oczy są już stracone.
Pojechałam jeszcze do doktor Gierkowej do Katowic. Stosowano tam
różne zabiegi, ale żaden nie doprowadził do odzyskania widzenia. Zahamo-
wano jednak całkowitą utratę wzroku.
Mniej więcej w tym samym czasie Basia Natanson, w obozie Krysty-
na Winnicka, moja bardzo dobra znajoma z Warszawy, powiedziała mi,
że w Warszawie opiekuje się osobą niewidomą i ma ona czytnik elektro-
niczny, dzięki któremu może czytać nie tylko książki. Powiedziałam o tym
Romanowi, który poszukał w internecie i znalazł dwa adresy w Warsza-
wie. Pojechałam potem do Warszawy i zamówiliśmy taki aparat elektro-
niczny. Po paru miesiącach przyjechał do mnie Pan, który przywiózł ten
407
Po przejściu na emeryturę nadal pracowa-
łam naukowo i napisałam około dziesięciu ar-
tykułów - dwa po francusku, dwa po włosku,
jeden po niemiecku, reszta po polsku. W pew-
nym sensie był to ratunek przed samotnością
i biedą. Pod koniec 2004 roku profesor Jerzy
Wyrozumski zadzwonił do mnie i poprosił,
abym napisała dla PAU obszerny nekrolog pro-
fesora Lecha Kalinowskiego. Byłam w trakcie
pisania artykułu o krypcie w kościele Sw. Gere-
ona na Wawelu i „przerzucenie się’’ na nekrolog
było dla mnie niewygodne. Nie mogłam jednak
odmówić i zrobiłam w punktach skrót artykułu
o krypcie i zabrałam się do pisania nekrologu
profesora Kalinowskiego. Wracając wieczorem
z miasta zauważyłam, że coś mi miga w oczach. Krystyna Dębiec, 2010 r.
W domu wszystko uspokoiło się. Na dru-
gi dzień znowu wyszłam z domu, nekrolog był
prawie gotowy. Pojechałam samochodem do miasta na zakupy, ale migo-
tanie powtórzyło się i nie mijało. Wróciłam do domu. Rzuciłam się do
komputera, żeby się przekonać, czy jestem w stanie dokończyć ten artykuł
o Profesorze. Udało się Zdołałam i to był wielki sukces. Następnego dnia
poszłam do okulisty, który stwierdził, że moje oczy są już stracone.
Pojechałam jeszcze do doktor Gierkowej do Katowic. Stosowano tam
różne zabiegi, ale żaden nie doprowadził do odzyskania widzenia. Zahamo-
wano jednak całkowitą utratę wzroku.
Mniej więcej w tym samym czasie Basia Natanson, w obozie Krysty-
na Winnicka, moja bardzo dobra znajoma z Warszawy, powiedziała mi,
że w Warszawie opiekuje się osobą niewidomą i ma ona czytnik elektro-
niczny, dzięki któremu może czytać nie tylko książki. Powiedziałam o tym
Romanowi, który poszukał w internecie i znalazł dwa adresy w Warsza-
wie. Pojechałam potem do Warszawy i zamówiliśmy taki aparat elektro-
niczny. Po paru miesiącach przyjechał do mnie Pan, który przywiózł ten
407