DOI Heft:
Nr. 2
DOI Artikel:Kronika Naukowa
DOI Artikel:Baranowski, Andrzej Józef: Sztuka doby El Greca: Warszawa - Siedlce (28-30 maja 2014)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.70770#0336
333
ANDRZEJ JÓZEF BARANOWSKI
Warszawa, Instytut Sztuki PAN
Sztuka doby El Greca.
Warszawa - Siedlce (28-30 maja 2014)
Z okazji czterechsetnej rocznicy śmierci
EL Greca (Dominikosa Theotokopulosa)
trzy instytucje: Zamek Królewski w Warsza-
wie, Instytut Historii Sztuki i Kultury Uniwersytetu
Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie oraz Mu-
zeum Diecezjalne w Siedlcach zorganizowały mię-
dzynarodową konferencję naukową Sztuka doby
El Greca, która zgromadziła kilkudziesięciu bada-
czy z Hiszpanii, Grecji i Polski.
Otwarcie konferencji z udziałem wielu zapro-
szonych gości odbyło się na Zamku Królewskim
w Warszawie. Następnie przez dwa dni obrady toczy-
ły się w pałacu Ogińskich (obecnie siedzibie Uniwer-
sytetu Przyrodniczo-Humanistycznego) w Siedlcach.
Pierwsze cztery referaty wygłosili badacze z Hiszpa-
nii: prof. Rosario Camacho Martinez (Uniwersytet
w Maladze) La arquitectura espanola entre dos fe-
chas 1541-1614, oraz profesorowie z Uniwersytetu
w Sewilli: Jose Roda Pena La scultura espanola
en tiempos de El Greco, Alvaro Recio Mir El brillo
de la Espada del Siglo de Oro: las artes suntuarias
en la epoca del El Greco i Jose Fernandez López
El Greco de Toledo y la pintura espanola a comien-
zos del siglo XVII. Zarysowano w nich szeroką pa-
noramę sztuki hiszpańskiej epoki El Greca. Szczę-
śliwie zachowana, niezwykle efektowna architektura
i plastyka tego czasu rozwijała się pod wpływem
włoskiego renesansu i manieryzmu oraz miejscowej
tradycji. Wzory włoskie najsilniej oddziałały za pa-
nowania cesarza Karola V (Pałac w Grenadzie).
Nowe oblicze potężnego mocarstwa znalazło swoje
odbicie w sztuce w czasach rządów króla Filipa II
(Eskurial). Podobne procesy przebiegały w plasty-
ce, która osiągnęła pełny wyraz w monumentalnych
składających się z kilku kondygnacji retabulach oł-
tarzowych, wypełniających prezbiteria hiszpańskich
katedr.
Następne wystąpienia dotyczyły twórczości
El Greca od czasu, gdy w 1567 r. przybył z Krety do
Wenecji. Tu najpierw kształcił się w warsztacie wie-
kowego już Tycjana, później w Parmie od Correggia
nauczył się operować światłocieniem, w Rzymie zaś
studiował dzieła Michała Anioła i Rafaela. W 1576 r.
malarz przybył do Hiszpanii i osiadł w Toledo, gdzie
nadano mu przydomek „Greco”. Mimo że nigdy
w pełni nie zasymilował się w nowej ojczyźnie, zdo-
był uznanie wśród klienteli i zgromadził spory mają-
tek. W wielu pracach El Greca odnajdujemy pejzaż
toledański, jaki widział z okien i tarasów swojej pra-
cowni. Około 1600 r. powstał obraz wyłącznie po-
święcony miastu (Metropolitan Museum w Nowym
Jorku); można go określić jako pejzaż psychologicz-
ny, odzwierciedlający nastrój epoki czasów Filipa II,
w której żył i pracował twórca.
Profesor Andrzej Witko (Uniwersytet Papieski
Jana Pawła II w Krakowie) w swoim referacie zaty-
tułowanym El Greco - artysta nieznany zanalizował
dwa inwentarze majątku malarza sporządzone po
jego śmierci 7 kwietnia 1614 r. przez Jorge Manu-
ela, syna El Greca, który w swojej ostatniej woli
ANDRZEJ JÓZEF BARANOWSKI
Warszawa, Instytut Sztuki PAN
Sztuka doby El Greca.
Warszawa - Siedlce (28-30 maja 2014)
Z okazji czterechsetnej rocznicy śmierci
EL Greca (Dominikosa Theotokopulosa)
trzy instytucje: Zamek Królewski w Warsza-
wie, Instytut Historii Sztuki i Kultury Uniwersytetu
Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie oraz Mu-
zeum Diecezjalne w Siedlcach zorganizowały mię-
dzynarodową konferencję naukową Sztuka doby
El Greca, która zgromadziła kilkudziesięciu bada-
czy z Hiszpanii, Grecji i Polski.
Otwarcie konferencji z udziałem wielu zapro-
szonych gości odbyło się na Zamku Królewskim
w Warszawie. Następnie przez dwa dni obrady toczy-
ły się w pałacu Ogińskich (obecnie siedzibie Uniwer-
sytetu Przyrodniczo-Humanistycznego) w Siedlcach.
Pierwsze cztery referaty wygłosili badacze z Hiszpa-
nii: prof. Rosario Camacho Martinez (Uniwersytet
w Maladze) La arquitectura espanola entre dos fe-
chas 1541-1614, oraz profesorowie z Uniwersytetu
w Sewilli: Jose Roda Pena La scultura espanola
en tiempos de El Greco, Alvaro Recio Mir El brillo
de la Espada del Siglo de Oro: las artes suntuarias
en la epoca del El Greco i Jose Fernandez López
El Greco de Toledo y la pintura espanola a comien-
zos del siglo XVII. Zarysowano w nich szeroką pa-
noramę sztuki hiszpańskiej epoki El Greca. Szczę-
śliwie zachowana, niezwykle efektowna architektura
i plastyka tego czasu rozwijała się pod wpływem
włoskiego renesansu i manieryzmu oraz miejscowej
tradycji. Wzory włoskie najsilniej oddziałały za pa-
nowania cesarza Karola V (Pałac w Grenadzie).
Nowe oblicze potężnego mocarstwa znalazło swoje
odbicie w sztuce w czasach rządów króla Filipa II
(Eskurial). Podobne procesy przebiegały w plasty-
ce, która osiągnęła pełny wyraz w monumentalnych
składających się z kilku kondygnacji retabulach oł-
tarzowych, wypełniających prezbiteria hiszpańskich
katedr.
Następne wystąpienia dotyczyły twórczości
El Greca od czasu, gdy w 1567 r. przybył z Krety do
Wenecji. Tu najpierw kształcił się w warsztacie wie-
kowego już Tycjana, później w Parmie od Correggia
nauczył się operować światłocieniem, w Rzymie zaś
studiował dzieła Michała Anioła i Rafaela. W 1576 r.
malarz przybył do Hiszpanii i osiadł w Toledo, gdzie
nadano mu przydomek „Greco”. Mimo że nigdy
w pełni nie zasymilował się w nowej ojczyźnie, zdo-
był uznanie wśród klienteli i zgromadził spory mają-
tek. W wielu pracach El Greca odnajdujemy pejzaż
toledański, jaki widział z okien i tarasów swojej pra-
cowni. Około 1600 r. powstał obraz wyłącznie po-
święcony miastu (Metropolitan Museum w Nowym
Jorku); można go określić jako pejzaż psychologicz-
ny, odzwierciedlający nastrój epoki czasów Filipa II,
w której żył i pracował twórca.
Profesor Andrzej Witko (Uniwersytet Papieski
Jana Pawła II w Krakowie) w swoim referacie zaty-
tułowanym El Greco - artysta nieznany zanalizował
dwa inwentarze majątku malarza sporządzone po
jego śmierci 7 kwietnia 1614 r. przez Jorge Manu-
ela, syna El Greca, który w swojej ostatniej woli