Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (78.2016)

208

In Memoriam


Po ślubie z pilotem-oblatywaczem inż. Janem
Stefanem Wyganowskim 7 sierpnia 1954 r. za-
mieszkała w mieszkaniu rodziny męża (przy ul. Pol-
nej 42). Od 1 grudnia 1954 r., dzięki życzliwej
pomocy dyrektora Władysława Bieńkowskiego,
przyjaciela stryjenki Marii, otrzymała pracę w Bib-
liotece Narodowej, gdzie przechodząc przez różne
działy pracowała do 31 V 1962 r., kolejno na stano-
wisku bibliotekarza i starszego bibliotekarza. Po-
czątkowo (1954-1960) była zatrudniona w Instytu-
cie Bibliograficznym Biblioteki Narodowej (przy ul.
Rakowieckiej), jako redaktor działu sztuki Przewod-
nika Bibliograficznego, a następnie (1960-1962) w
Zakładzie Grafiki Zbiorów Specjalnych.
Dnia 19 kwietnia 1961 r. urodziła syna Michała
Jacka. Wkrótce przeniosła się wraz z mężem i syn-
kiem do dwupokojowego mieszkania (przy ul. Fin-
landzkiej 12) na Saskiej Kępie, którą lubiła od dzie-
ciństwa.
Jako ekstern, podobnie jak wielu Jej kolegów,
w listopadzie 1958 r. uzyskała magisterium z historii
sztuki na podstawie pracy Początki nowoczesnego
plakatu w Polsce 1900-1939, napisanej pod kierun-
kiem prof. Juliusza Starzyńskiego. Od 1 czerwca
1962 r., jako wykształcony bibliotekarz i historyk
sztuki, z inicjatywy kolegów ze studiów - Joanny
Szczepińskiej i Tadeusza Stefana Jaroszewskiego -
została przyjęta do pracy w Instytucie Historii Sztu-
ki UW, na stanowisko kustosza Biblioteki Uniwer-
syteckiej w Warszawie, gdzie kierowała i rozwinęła
niewielką biblioteką Instytutu. Dopiero we wrześniu

2005, z powodu pogarszającego się wzroku, prze-
szła na emeryturę.
W Instytucie Historii Sztuki UW od końca 1968 r.
przez szereg lat pracowała na etacie naukowo-dy-
daktycznym i prowadziła zajęcia ze studentami.
Była przez nich łubiana za życzliwą pomoc we
wszystkich sytuacjach, a także ceniona przez pra-
cowników Uniwersytetu za wyjątkową erudycję.
Umiała doskonale rozwiązywać konflikty pojawia-
jące się niekiedy między personelem bibliotecznym
a studentami czy pracownikami uczelni.
Podróżowała kilkakrotnie po Australii, Azji
i Ameryce Północnej, studiując zbiory muzealne
i arcydzieła architektury, nie zapominając o do-
świadczeniach lokalnych kuchni.
W latach 1972-1976 przybywała z mężem i sy-
nem Michałem w Chicago, gdzie od 1973 r. praco-
wała w systemie part time w Library of Art Institute.
Jeszcze przed swoim wyjazdem, w roku 1971, na
seminarium prof. Juliusza Starzyńskiego rozpoczęła
przygotowywanie pracy doktorskiej Karol Zyndram
Maszkowski 1868-1938. Artysta - Pedagog - Dzia-
łacz. Pracę tę ukończyła już po śmierci profesora,
pod kierunkiem doc. Andrzeja Jakimowicza. Jej sto-
pień doktorski zatwierdziła jednogłośnie Rada Wy-
działu Historycznego UW 7 grudnia 1977 r. Recen-
zentami tej pracy byli wybitni profesorowie: Jan
Białostocki (z IHS UW), Mieczysław Porębski
(z ASP w Warszawie ) i Andrzej Ryszkiewicz (z IS
PAN).
Od roku 1977 związała się gorącym uczuciem
z Juliuszem A. Chrościckim z IHS UW, który opie-
kował się Nią troskliwie, także podczas trudnych lat
Jej choroby. Do ich mieszkania (przy ul. Jana Styki
5) przywoziła z Singapuru swoje ulubione storczyki
o nazwie Vanda, o fioletowym odcieniu. Ostatnio
oglądałam je na grobie śp. Wandy na warszawskich
Powązkach, sprowadzane z Amsterdamu lub z Lon-
dynu.
W roku 1974 Wanda Wyganowska została mia-
nowana kustoszem, a w roku 1988 starszym kusto-
szem dyplomowanym, co - aż do nowelizacji Usta-
wy z 24 lipca 1992 r. - odpowiadało stanowisku
samodzielnego pracownika nauki. Jako wyjątkowo
ceniona i łubiana w środowisku bibliotekarskim zo-
stała dwukrotnie, po 1989 roku, wybrana przewod-
niczącą Rady Bibliotecznej UW, którą - obdarzona
wyjątkowymi umiejętnościami organizacyjnym -
kierowała niezwykle sprawnie.
W końcu roku 1994 opublikowała książkę Sztu-
ka Legionów Polskich 1914-1918 (wyd. Neriton).
Była także autorką ważnego artykułu w „Roczniku
Historii Sztuki" (XVII, 1988) o XIX-wiecznej in-
wentaryzacji bóżnicy w Gwoźdźcu, dokonanej przez
Karola Maszkowskiego na zlecenie prof. Władysła-
wa Łuszczkiewicza, która na początku XX w. nie