Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (78.2016)

272

Jerzy Miziołek, Ewa Sycha


6. Książę Antoni Radziwiłł, rycina V. Oldermana według F. Krugera, 1829. Fot. MFC

1815 do stycznia 1833 r., kiedy został zdymisjonowany, m.in. dlatego, że jego brat, Mi-
chał Gedeon, był jednym z naczelnych wodzów powstania listopadowego, po upadku któ-
rego zmieniła się polityka pruska wobec ziem polskich. Książę namiestnik - a zarazem
uzdolniony muzyk i kompozytor - zmarł kilka miesięcy po owej dymisji. Wiadomo, że
wspomagał Polaków i popierał polskie szkolnictwo, choć niewiele udało mu się zdziałać
w tej dziedzinie. Prowadził salony w Berlinie, Poznaniu i Antoninie, w których - oprócz
arystokracji - bywali uczeni, wyżsi wojskowi i ludzie sztuki, odbywały się koncerty
i przedstawienia teatralne.
W czasie jednej z wizyt Antoniego Henryka Radziwiłła w Warszawie, w maju 1825 r.,
miał on spotkać Chopina w Wilanowie, o czym pisze w swoim pamiętniku Bogusława
z Dąbrowskich Mańkowska, córka generała Dąbrowskiego, słynnego twórcy Legionów.
Z jej relacji wynika, że zdarzyło się to „podczas świetnego podwieczorku danego przez
panią Stanisławową Potocką na cześć księcia". Chopin miał wówczas znaleźć w ogrodzie