DOI issue:
Nr. 3/4
DOI article:Recenzje i sprawozdania
DOI article:Dobrowolski, Tadeusz: [Rezension von: Louis Dimier, Les primitifs français]
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.37717#0372
gu 100 lat (od r. 1309) m dziedzinie sztuki,.miało stempel młoski. Zdaniem
autora, uzasadnionym zresztą dokumentarnie, t. zui. m nauce prymitymi
francuscy to artyści młoscy, zatrudnieni iu Aix, Marsylii i Aminionie
oraz flamandzcy, pracujący głóumie in Dijon. Dimier rozróżnia dmie
fazy tego malarstma: piermszą łączy z indymidualnością Giotta i sztuką
Sieny, przeszczepioną na grunt francuski około r. 1320, drugą o miek póź-
niejszą, miąże z tmórczością Van Eyckóm, m których sztuce krystalizuje
się odrębna szkoła flamandzka.
Opublikomane przez Dimiera regesty obejmują okres od 1319 tj. od
pojamienia się m aktach Piotra z Brukseli, do 1440, który to rok jest
ostatnią znaną datą, odnoszącą się do Henri Bellechose’a z Brabantu. Na-
sze pojęcia o tym okresie francuskiego malarstma, zamkniętym datam
panomania Filipa VI i Jana Dobrego oraz Karola V i VI-go ulegają od-
razu pemnej popramce na> skutek mzmianki o ornym Piotrze z Brukseli.
Dotychczas za najmcześniejsze m tym okresie francuskiej sztuki umażało
się na ogół daty tyczące się Simone Martiniego (m r. 1339 przybyma z
Sieny do Aminionu), mimo że mcześniej, bo m r. 1319 spotykamy m Pa-
ryżu malarza pochodzenia niderlandzkiego, zatrudnionego przez dom Ar-
tois, po którym mraz z dziedzictmem materialnym, książęta burgundzcy,
odziedziczą mecenat artystyczny. W ten sposób proces kształtomania się
flamandzkiego stylu, miązany z latami około 1400, mypadloby rozciągnąć
na znacznie dłuższy okres czasomy, co ułatmiłoby zrozumienie „fenome-
nu'1 Van Eyckóm.
Na końcu smej pracy przedstamia autor bardzo pouczającą statysty-
kę malarzy zatrudnionych m późnośredniomiecznej Francji, przy czym
określa ich pochodzenie. Wyniki tego zestamienia potmierdzają „flamandz-
ką" tezę Dimiera, gdyż na 27 mymienionych przezeń malarzy freskom
i obrazom (miniaturzystóiu bomiem nie umzględnia) przypada 10 Włochom
i 17 Flamandóm, których liczbę możnaby pomiększyć, np. przez przyto-
czenie nazmiska Jacąues Cavael’a z Ypres i szeregu anonimom, O prze-
madze czynnika flamandzkiego m północnej Francji epoki rozkmitu, śmiad-
czy fakt, że na dmorze burgundzkim pojamia się m ciągu pięćdziesięcio-
lecia trzech nadmornych malarzy niderlandzkich: Jean de Beaumetz (od
1361), Jean Malouel z Geldrii (od 1397) i Flenri Bellechose z Brabantu
(od 1415), których nazmiska łączą się z mielkimi robotami m klasztorze
m Champmol kolo Dijon. Flamandem był też Melchior Brouderlam z Ypres
mymieniony po raz piermszy m r. 1381, pracujący rómnież dla mymie-
nionego klasztoru. Z krajom niderlandzkich pochodzili także Jacąuemart
de Hesdin mymieniony m latach 1384-1410/11 i Jacąues Coene z Brugii,
<0 którym miadomo, że m r. 1398 myjeżdżał do Mediolanu. — Słusznie
360
autora, uzasadnionym zresztą dokumentarnie, t. zui. m nauce prymitymi
francuscy to artyści młoscy, zatrudnieni iu Aix, Marsylii i Aminionie
oraz flamandzcy, pracujący głóumie in Dijon. Dimier rozróżnia dmie
fazy tego malarstma: piermszą łączy z indymidualnością Giotta i sztuką
Sieny, przeszczepioną na grunt francuski około r. 1320, drugą o miek póź-
niejszą, miąże z tmórczością Van Eyckóm, m których sztuce krystalizuje
się odrębna szkoła flamandzka.
Opublikomane przez Dimiera regesty obejmują okres od 1319 tj. od
pojamienia się m aktach Piotra z Brukseli, do 1440, który to rok jest
ostatnią znaną datą, odnoszącą się do Henri Bellechose’a z Brabantu. Na-
sze pojęcia o tym okresie francuskiego malarstma, zamkniętym datam
panomania Filipa VI i Jana Dobrego oraz Karola V i VI-go ulegają od-
razu pemnej popramce na> skutek mzmianki o ornym Piotrze z Brukseli.
Dotychczas za najmcześniejsze m tym okresie francuskiej sztuki umażało
się na ogół daty tyczące się Simone Martiniego (m r. 1339 przybyma z
Sieny do Aminionu), mimo że mcześniej, bo m r. 1319 spotykamy m Pa-
ryżu malarza pochodzenia niderlandzkiego, zatrudnionego przez dom Ar-
tois, po którym mraz z dziedzictmem materialnym, książęta burgundzcy,
odziedziczą mecenat artystyczny. W ten sposób proces kształtomania się
flamandzkiego stylu, miązany z latami około 1400, mypadloby rozciągnąć
na znacznie dłuższy okres czasomy, co ułatmiłoby zrozumienie „fenome-
nu'1 Van Eyckóm.
Na końcu smej pracy przedstamia autor bardzo pouczającą statysty-
kę malarzy zatrudnionych m późnośredniomiecznej Francji, przy czym
określa ich pochodzenie. Wyniki tego zestamienia potmierdzają „flamandz-
ką" tezę Dimiera, gdyż na 27 mymienionych przezeń malarzy freskom
i obrazom (miniaturzystóiu bomiem nie umzględnia) przypada 10 Włochom
i 17 Flamandóm, których liczbę możnaby pomiększyć, np. przez przyto-
czenie nazmiska Jacąues Cavael’a z Ypres i szeregu anonimom, O prze-
madze czynnika flamandzkiego m północnej Francji epoki rozkmitu, śmiad-
czy fakt, że na dmorze burgundzkim pojamia się m ciągu pięćdziesięcio-
lecia trzech nadmornych malarzy niderlandzkich: Jean de Beaumetz (od
1361), Jean Malouel z Geldrii (od 1397) i Flenri Bellechose z Brabantu
(od 1415), których nazmiska łączą się z mielkimi robotami m klasztorze
m Champmol kolo Dijon. Flamandem był też Melchior Brouderlam z Ypres
mymieniony po raz piermszy m r. 1381, pracujący rómnież dla mymie-
nionego klasztoru. Z krajom niderlandzkich pochodzili także Jacąuemart
de Hesdin mymieniony m latach 1384-1410/11 i Jacąues Coene z Brugii,
<0 którym miadomo, że m r. 1398 myjeżdżał do Mediolanu. — Słusznie
360