DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26593#0167
JULIAAN EN ALBRECHT DE VRIENDT.
I 55
een schilder, maar door een ervaren tooneelregisseur
« inscenirt » werden. De personages zijn werkelijk meer
dan ééns wat rhetorisch, zoo b. v. Bosschaart van Avesnes
en ook Jakoba van Beieren; zij doen wel degelijk als
of zij wisten, dat zij een wel ingestudeerde rol vóór het
publiek te vertolken hebben.
Wat hen in de tweede plaats aantrekt is het
schilderachtige van ’t ouderwetsche milieu. Met geoefenden
smaak brengen zij allerlei aan bouwkunst, meube-
leering, kleederdracht van ’t eens bepaalde geschied-
kundige tijdvak, ontleende bijzaken bij elkaar, om er
hun tafereelen mede te stoffeeren.
Over dit laatste deel van hun kunst waren zij,
hoe jong ook, reeds in deze hun eerste periode vol-
slagen meester. Zonder ooit in overdrijving te vallen,
wijdden zij van dan af de grootste zorg aan den achter-
grond van hun doeken. Bij hen geen van die ondui-
delijke, twijfelachtige, niets zeggende fonnetjes, nauwelijks
aangeschetst of enkel in doodverf uitgevoerd, en dienende
alleen om het hoofdfiguur of de hoofdgroep zooveel
mogelijk te doen uitkomen. Bij hen geen spoor van
dat door en door valsche streven, om — bij middel
van een geheel bizondere verlichting, de aandacht van
de toeschouwers op éen enkel punt te vestigen, zoo
dat men zou zeggen dat de schilder er twee uitvoe-
ringsprocédés op na houdt, eentje voor de hoofd-, en
een ander voor de bijfiguren.
Van dergelijke knepen en kunstmiddeltjes zegde
J. Floris zelf in de reeks artikelen, die ik in ’t eerste
deel van dit opstel heb besproken :
« Wie zóo handelt zondigt zwaar tegen de eenheid
en de waarheid van de voorstelling, miskent de ware
verhoudingen tusschen den mensch en de hem omringende
natuur en vernietigt, onder voorwendsel van een har-
I 55
een schilder, maar door een ervaren tooneelregisseur
« inscenirt » werden. De personages zijn werkelijk meer
dan ééns wat rhetorisch, zoo b. v. Bosschaart van Avesnes
en ook Jakoba van Beieren; zij doen wel degelijk als
of zij wisten, dat zij een wel ingestudeerde rol vóór het
publiek te vertolken hebben.
Wat hen in de tweede plaats aantrekt is het
schilderachtige van ’t ouderwetsche milieu. Met geoefenden
smaak brengen zij allerlei aan bouwkunst, meube-
leering, kleederdracht van ’t eens bepaalde geschied-
kundige tijdvak, ontleende bijzaken bij elkaar, om er
hun tafereelen mede te stoffeeren.
Over dit laatste deel van hun kunst waren zij,
hoe jong ook, reeds in deze hun eerste periode vol-
slagen meester. Zonder ooit in overdrijving te vallen,
wijdden zij van dan af de grootste zorg aan den achter-
grond van hun doeken. Bij hen geen van die ondui-
delijke, twijfelachtige, niets zeggende fonnetjes, nauwelijks
aangeschetst of enkel in doodverf uitgevoerd, en dienende
alleen om het hoofdfiguur of de hoofdgroep zooveel
mogelijk te doen uitkomen. Bij hen geen spoor van
dat door en door valsche streven, om — bij middel
van een geheel bizondere verlichting, de aandacht van
de toeschouwers op éen enkel punt te vestigen, zoo
dat men zou zeggen dat de schilder er twee uitvoe-
ringsprocédés op na houdt, eentje voor de hoofd-, en
een ander voor de bijfiguren.
Van dergelijke knepen en kunstmiddeltjes zegde
J. Floris zelf in de reeks artikelen, die ik in ’t eerste
deel van dit opstel heb besproken :
« Wie zóo handelt zondigt zwaar tegen de eenheid
en de waarheid van de voorstelling, miskent de ware
verhoudingen tusschen den mensch en de hem omringende
natuur en vernietigt, onder voorwendsel van een har-