DOI issue:
Nr. 3-4
DOI article:Król-Kaczorowska, Barbara: Sala balowa dworu w Świerznie
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.49519#0252
242
Barbara Król-Kaczorowska
1. „Brama" z gołębnikami, do parku dworskiego
w Świerznie. Fot. A. Kaczorowski
saskich, a potem Augusta II Mocnego w Dreźnie. Wiele tych charakterystycznych postaci
„komediantów włoskich" -jak ich potocznie nazywano - odnajdujemy w Świerznie. Tak
więc, popularnymi aktorami tej komedii byli zanni, młodzi służący inteligentni, sprytni
i zręczni, mówiący różnymi dialektami, mistrzowie łatwych dowcipów. W Świerznie jest
ich kilku. Czterech, to jakby pomocnicy koncertujących w loży muzyków. Noszą spodnie
do kolan, białe pończochy, berety lub stożkowate kapelusze. Niekiedy krótkie płaszczyki.
Gdy uważnie przyjrzymy się muzykantom zauważymy, że ci w jasnych ubiorach - z man-
doliną (?) i harfą - malowani są delikatniej, niż ci w ciemniejszych - z lutnią i trąbką.
Dlaczego? To tajemnica malarza. Mężczyzna ze szpadą u boku, w czerwonym kaftanie
ozdobionym jasnym sercem, pali fajkę, trzymając w ręku kufel. Może to Kapitan? Arleki-
nów mamy całą rodzinę, w charakterystycznych ubiorach, których protoplastą był stary,
mocno łatany kaftan. Tu ojciec-Arlekin wymachuje drewnianym mieczykiem, a czapkę
zdobi mu zajęczy ogonek, symbol tchórzostwa. Synek-Arlekin bawi się z małpką, a mat-
ka-Arlekinka karmi niemowlę. Jest Doktor, zapewne filozofii, w głębokiej czerni, z księ-
gąpod pachą i Pantalon, jedna z najważniejszych postaci włoskiej komedii, wysoki starzec
z brodą, bogaty, skąpy, skłonny do amorów kupiec wenecki. Są dwie subretki w prostych,
sięgających ziemi sukniach z dekoltem i szerokimi rękawami. Podobnie ubierały się na
scenę Kolombina, Smeraldina, Pasqualina i inne. Wśród postaci komedii włoskiej wyróż-
niają się dwie młode kobiety w niemal jednakowych kostiumach stylizowanych na ludo-
we. Gorsety, białe koszule, korale, jednakowe czepki, no i warząchew trzymana przez jedną
z nich, pozwalają myśleć o dziewczętach służących we dworze.
Nie znamy autora barwnego fryzu w pomorskiej, myśliwskiej rezydencji, ale wydaje
się, że mógł pochodzić z Drezna. Wypadnie jednak poczekać na wyniki dalszych badań
pomorskich historyków sztuki.
Jest w tej sali jeszcze jeden malarski akcent. Na środku sufitu prostokąt, przedstawiają-
cy niebo w obłokach z rozetą pośrodku. Z niej zwisał kryształowy żyrandol. Wśród chmur
- słońce i księżyc z ludzkimi twarzami. W dobie baroku symbolizowały one -jak wiado-
mo - pana i panią domu.
Ale -jak to często bywa - sala ta nie zawsze służyła zabawom. Jednak dotrwała do XX
w. otoczona troską mieszkańców, ok. r. 1936 bowiem, została odrestaurowana. W r. 1939
Barbara Król-Kaczorowska
1. „Brama" z gołębnikami, do parku dworskiego
w Świerznie. Fot. A. Kaczorowski
saskich, a potem Augusta II Mocnego w Dreźnie. Wiele tych charakterystycznych postaci
„komediantów włoskich" -jak ich potocznie nazywano - odnajdujemy w Świerznie. Tak
więc, popularnymi aktorami tej komedii byli zanni, młodzi służący inteligentni, sprytni
i zręczni, mówiący różnymi dialektami, mistrzowie łatwych dowcipów. W Świerznie jest
ich kilku. Czterech, to jakby pomocnicy koncertujących w loży muzyków. Noszą spodnie
do kolan, białe pończochy, berety lub stożkowate kapelusze. Niekiedy krótkie płaszczyki.
Gdy uważnie przyjrzymy się muzykantom zauważymy, że ci w jasnych ubiorach - z man-
doliną (?) i harfą - malowani są delikatniej, niż ci w ciemniejszych - z lutnią i trąbką.
Dlaczego? To tajemnica malarza. Mężczyzna ze szpadą u boku, w czerwonym kaftanie
ozdobionym jasnym sercem, pali fajkę, trzymając w ręku kufel. Może to Kapitan? Arleki-
nów mamy całą rodzinę, w charakterystycznych ubiorach, których protoplastą był stary,
mocno łatany kaftan. Tu ojciec-Arlekin wymachuje drewnianym mieczykiem, a czapkę
zdobi mu zajęczy ogonek, symbol tchórzostwa. Synek-Arlekin bawi się z małpką, a mat-
ka-Arlekinka karmi niemowlę. Jest Doktor, zapewne filozofii, w głębokiej czerni, z księ-
gąpod pachą i Pantalon, jedna z najważniejszych postaci włoskiej komedii, wysoki starzec
z brodą, bogaty, skąpy, skłonny do amorów kupiec wenecki. Są dwie subretki w prostych,
sięgających ziemi sukniach z dekoltem i szerokimi rękawami. Podobnie ubierały się na
scenę Kolombina, Smeraldina, Pasqualina i inne. Wśród postaci komedii włoskiej wyróż-
niają się dwie młode kobiety w niemal jednakowych kostiumach stylizowanych na ludo-
we. Gorsety, białe koszule, korale, jednakowe czepki, no i warząchew trzymana przez jedną
z nich, pozwalają myśleć o dziewczętach służących we dworze.
Nie znamy autora barwnego fryzu w pomorskiej, myśliwskiej rezydencji, ale wydaje
się, że mógł pochodzić z Drezna. Wypadnie jednak poczekać na wyniki dalszych badań
pomorskich historyków sztuki.
Jest w tej sali jeszcze jeden malarski akcent. Na środku sufitu prostokąt, przedstawiają-
cy niebo w obłokach z rozetą pośrodku. Z niej zwisał kryształowy żyrandol. Wśród chmur
- słońce i księżyc z ludzkimi twarzami. W dobie baroku symbolizowały one -jak wiado-
mo - pana i panią domu.
Ale -jak to często bywa - sala ta nie zawsze służyła zabawom. Jednak dotrwała do XX
w. otoczona troską mieszkańców, ok. r. 1936 bowiem, została odrestaurowana. W r. 1939