DOI Heft:
Nr. 1-2
DOI Artikel:In Memoriam
DOI Artikel:Mączyński, Ryszard; Waźbiński, Zygmunt [Gefeierte Pers.]: Zygmunt Waźbiński (1933-2009)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.34475#0252
246
IN MEMORIAM
IT wTTnyŹTp 7P47 7^oU
Not. ze zTuWOW 7^0<7z777T7yc/7
nionych epok. Nic więc dziwnego, że fotografia Chas-
tela zawsze stała na biurku jego polskiego ucznia.
Swój doktorat TUwvcepc/'u uAtu w jztuce we77ec-
X'e/'W7 uńeN/ Profesor Waźbiński obronił na Uni-
wersytecie Warszawskim w 1966 r. Była to zarazem
pierwsza obszerna i ważna pubiikacja podejmująca
probiematykę włoskiego renesansu, któiy stał się
Mu szczególnie biiski. Więcej nawet, rozumiany
jako ucieleśnienie najznakomitszych ideałów ludz-
kości był przedmiotem głębokiej fascynacji. Ten
kierunek zainteresowań badawczych potwierdziła
następnie rozprawa poświęcona G/Tuyz'o PhswzWzzu
z 7?cwozytue/' ńXto7i'og7^u7?z yzzTłz', stanowiąca pod-
stawę przewodu habilitacyjnego, przeprowadzone-
go na Uniwersytecie Warszawskim w 1974 r.
W roku 1966 Profesor Waźbiński trwale związał
się ze środowiskiem Uniwersytetu Mikołaja Koper-
nika w Toruniu. Na Wydziale Sztuk Pięknych prze-
szedł wszystkie szczeble akademickiej kariery: od
asystenta, poprzez adiunkta, aż po uzyskanie stano-
wiska profesora nadzwyczajnego w 1979 r. Sprawo-
wał również funkcje administracyjne jako wieloletni
kierownik Zakładu Muzealnictwa (1975-1998) oraz
dyrektor Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwator-
stwa (1981-1984); zarządzanie uniwersytecką jed-
nostką przypadło w szczególnie trudnym czasie -
powstania ruchu „Solidarności" i ogłoszenia stanu
wojennego. W latach osiemdziesiątych był też
przedstawicielem Wydziału Sztuk Pięknych do Se-
natu UMK. Uwieńczeniem naukowej kariery stał się
nadany Mu w 1991 r. tytuł profesora zwyczajnego.
Oprócz wspomnianych prac Profesora Waźbiń-
skiego związanych ze zdobywaniem kolejnych stop-
ni naukowych powstawały również inne. Popularno-
naukowa książka Mo/ozrstwo Gz/oZNocezztźz od czasu
pierwszego wydania w 1972 r. stała się lekturą obo-
wiązkową kolejnych pokoleń studentów historii
sztuki. Nie ulega wątpliwości, że wielu młodych lu-
dzi do zgłębiania tej właśnie dyscypliny zachęciła,
wręcz zniewoliła. Klarowność wykładu sprawiała
bowiem, że skomplikowana problematyka sztuki
włoskiej XV w., nagle wydawała się taka prosta, lo-
giczna i jasna. To świadczyło zarazem o wielkim ta-
lencie dydaktycznym, jakim był obdarzony Profesor
Waźbiński, co potwierdzali zresztą studenci, chętnie
i licznie uczestniczący w Jego wykładach i semina-
riach.
Przeciwległy niejako biegun działalności Profe-
sora Waźbińskiego stanowiły poważne rozprawy
naukowe, w których zaprezentował się jako badacz
niezwykle dociekliwy, odważnie podejmujący trud-
ne problemy, a stawiając śmiałe hipotezy, zawsze
dbał o to, by błyskotliwe dowodzenie ich prawdzi-
wości powstawało na trwałym fundamencie ze
znawstwem analizowanych źródeł. W roku 1987
ukazała się dwutomowa, znakomicie przyjęta, mo-
nografia T XcC<2<7e7777U 777eNceU <7X^0770 U 7^77*677-
ze 77e/ C777^77Ucg77to, a w roku 1994 monumentalna
dysertacja na temat mecenatu artystycznego kardy-
nała Francesca Marii del Monte. Prace te, wydane
7Va U7?7we7wUec7'u Uhz^zowyNzzz yo<7czos' oń/uwy
<7oTt07"Ut77 (W7Y7Z Z y7'07770t07'e777
-pw/i ćń: Auń. J<37?e777 7?7u/oVocł7777j, 7%d 7'cX
Not. ze zńz'07Y7W 7Y7<7z7777?yc/?
IN MEMORIAM
IT wTTnyŹTp 7P47 7^oU
Not. ze zTuWOW 7^0<7z777T7yc/7
nionych epok. Nic więc dziwnego, że fotografia Chas-
tela zawsze stała na biurku jego polskiego ucznia.
Swój doktorat TUwvcepc/'u uAtu w jztuce we77ec-
X'e/'W7 uńeN/ Profesor Waźbiński obronił na Uni-
wersytecie Warszawskim w 1966 r. Była to zarazem
pierwsza obszerna i ważna pubiikacja podejmująca
probiematykę włoskiego renesansu, któiy stał się
Mu szczególnie biiski. Więcej nawet, rozumiany
jako ucieleśnienie najznakomitszych ideałów ludz-
kości był przedmiotem głębokiej fascynacji. Ten
kierunek zainteresowań badawczych potwierdziła
następnie rozprawa poświęcona G/Tuyz'o PhswzWzzu
z 7?cwozytue/' ńXto7i'og7^u7?z yzzTłz', stanowiąca pod-
stawę przewodu habilitacyjnego, przeprowadzone-
go na Uniwersytecie Warszawskim w 1974 r.
W roku 1966 Profesor Waźbiński trwale związał
się ze środowiskiem Uniwersytetu Mikołaja Koper-
nika w Toruniu. Na Wydziale Sztuk Pięknych prze-
szedł wszystkie szczeble akademickiej kariery: od
asystenta, poprzez adiunkta, aż po uzyskanie stano-
wiska profesora nadzwyczajnego w 1979 r. Sprawo-
wał również funkcje administracyjne jako wieloletni
kierownik Zakładu Muzealnictwa (1975-1998) oraz
dyrektor Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwator-
stwa (1981-1984); zarządzanie uniwersytecką jed-
nostką przypadło w szczególnie trudnym czasie -
powstania ruchu „Solidarności" i ogłoszenia stanu
wojennego. W latach osiemdziesiątych był też
przedstawicielem Wydziału Sztuk Pięknych do Se-
natu UMK. Uwieńczeniem naukowej kariery stał się
nadany Mu w 1991 r. tytuł profesora zwyczajnego.
Oprócz wspomnianych prac Profesora Waźbiń-
skiego związanych ze zdobywaniem kolejnych stop-
ni naukowych powstawały również inne. Popularno-
naukowa książka Mo/ozrstwo Gz/oZNocezztźz od czasu
pierwszego wydania w 1972 r. stała się lekturą obo-
wiązkową kolejnych pokoleń studentów historii
sztuki. Nie ulega wątpliwości, że wielu młodych lu-
dzi do zgłębiania tej właśnie dyscypliny zachęciła,
wręcz zniewoliła. Klarowność wykładu sprawiała
bowiem, że skomplikowana problematyka sztuki
włoskiej XV w., nagle wydawała się taka prosta, lo-
giczna i jasna. To świadczyło zarazem o wielkim ta-
lencie dydaktycznym, jakim był obdarzony Profesor
Waźbiński, co potwierdzali zresztą studenci, chętnie
i licznie uczestniczący w Jego wykładach i semina-
riach.
Przeciwległy niejako biegun działalności Profe-
sora Waźbińskiego stanowiły poważne rozprawy
naukowe, w których zaprezentował się jako badacz
niezwykle dociekliwy, odważnie podejmujący trud-
ne problemy, a stawiając śmiałe hipotezy, zawsze
dbał o to, by błyskotliwe dowodzenie ich prawdzi-
wości powstawało na trwałym fundamencie ze
znawstwem analizowanych źródeł. W roku 1987
ukazała się dwutomowa, znakomicie przyjęta, mo-
nografia T XcC<2<7e7777U 777eNceU <7X^0770 U 7^77*677-
ze 77e/ C777^77Ucg77to, a w roku 1994 monumentalna
dysertacja na temat mecenatu artystycznego kardy-
nała Francesca Marii del Monte. Prace te, wydane
7Va U7?7we7wUec7'u Uhz^zowyNzzz yo<7czos' oń/uwy
<7oTt07"Ut77 (W7Y7Z Z y7'07770t07'e777
-pw/i ćń: Auń. J<37?e777 7?7u/oVocł7777j, 7%d 7'cX
Not. ze zńz'07Y7W 7Y7<7z7777?yc/?