Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (78.2016)

Martwa natura w wędzidle stereotypu

101


7. Jan van de Velde Młodszy,
Johannes Torrentius, 1628.
© Rijksprentenkabinet, Rijksmuseum,
Amsterdam


8. Pieter Jansz. Quast (?),
Para kopulująca w domu publicznym,
ok. 1600-1644.
Fałszywa sygnatura Torrentius fec.
© Rijksprentenkabinet, Rijksmuseum,
Amsterdam

tylko z tytułów, a także kilkanaście przypi-
sywanych wówczas artyście obrazów (dziś
lista ta liczy prawie 100 pozycji i wciąż
trwają spory dotyczące atrybucji wielu nie-
sygnowanych dzieł, np. Martwej natury
z czaszkami dwóch prosiaków; il. 6). Wie-
działby także o interesującym wpisie, wier-
szu i rysunku, które Torrentius zamieścił
w 1615 r. w Album Amicorum studiującego
w Lejdzie Gerarda Thibaulta. Ba!, mógłby
zobaczyć domniemany rysunkowy autopor-
tret artysty (Schlossmuseum, Weimar), trzy
sceny rodzajowe z muzykującym towarzy-
stwem pędzla Anthonie'a Palamedeszoona,
do których malarz mógł był pozować (Ko-
ninklijke Musea voor Schone Kunsten,
Bruksela; Mauritshuis, Haga; North Caro-
lina Museum of Art, Raleigh), a wreszcie
poznałby portret Torrentiusa na rycinie Jana
van der Veldego Młodszego (1628; il. 7)
ijego liczne późniejsze warianty. Przejrzenie
katalogu Gabinetu Rycin Amsterdamskiego
Rijksmuseum pozwoliłoby też Herbertowi
znaleźć idealnie wpisujący się w jego nar-
rację pornograficzny rysunek Torrentiusa