DOI issue:
Nr. 3
DOI article:In Memoriam
DOI article:Jolanta Maurin Białostocka (1924-2016)
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.71008#0584
574
In Memoriam
1. Uroczystość nadania doktoratu Jolancie Maurin Białostockiej,
Uniwersytet Warszawski, 1966
To jedno z kilku pism w tej teczce, podpisanych
przez Panią Białostocką; inne jej rękopisy zawierają
prośby o urlop bezpłatny, wykorzystywany kilka-
krotnie w związku z pracą nad własnymi badaniami,
a później z kłopotami rodzinnymi. Większość pozo-
stałych dokumentów dotyczy zmian stanowisk służ-
bowych i funkcji. Do początku lat 80. XX w. jej na-
zwisko i tytuł naukowy poprzedza nieodmiennie
obowiązujące wówczas określenie „obywatelka".
Może z tego powodu czytając dzisiaj te papiery,
jeszcze mocniej ulegam złudzeniu, że chodzi w nich
o kogoś zupełnie mi nieznanego.
Początkowo „obywatelka magister" Jolanta
Maurin Białostocka była zatrudniona w Sekcji Sztu-
ki Dawnej jako sekretarz Szkiców Pomorskich i głów-
ny adiustator naukowy. Od 1 sierpnia 1955 r. na sta-
nowisku adiunkta pełniła funkcję kierownika
Biblioteki Państwowego Instytutu Sztuki, z której zre-
zygnowała po czterech latach, i została „pomocni-
czym pracownikiem nauki". W roku 1962 rozpoczęła
pracę w Zakładzie Teorii i Historii Sztuki. 6 grudnia
1966 r. Rada Wydziału Historycznego Uniwersytetu
Warszawskiego nadała jej tytuł doktora nauk huma-
nistycznych na podstawie dysertacji Lessing i sztuki
plastyczne, przygotowanej pod kierunkiem profeso-
ra Juliusza Starzyńskiego. Po reorganizacji Instytutu
Sztuki PAN w 1976 r. ówczesny dyrektor, profesor
Andrzej Ryszkiewicz, powierzył doktor Jolancie
Białostockiej kierowanie Pracownią Słownika Arty-
stów Polskich, ale w istocie sprawowała te obowiąz-
ki już od 1962. Pierwszy tom Słownika..., oddany
do składania 30 października 1970 r., został przy-
gotowany pod jej opieką.
Chociaż pomysł publikacji powstał w wyniku
pracy wielu osób (zeszyt próbny wyszedł w 1959 r.
pod redakcją Zofii Niesiołowskiej-Rothertowej, kie-
rującej wówczas pracownią i zastąpionej później
przez Krystynę Czarnocką), w tym Andrzeja Ryszkie-
wicza, występującego jako konsultant naukowy
pierwszych trzech tomów, to jednak autorką ostatecz-
nej koncepcji wydawnictwa była Jolanta Maurin Bia-
łostocka, wspierana przez zespół, a zwłaszcza przez
Janusza Derwojeda. To również ona cały czas dosko-
naliła ustaloną formułę, modyfikując coraz bardziej
precyzyjne zasady i kryteria, które będą obowiązy-
wać do końca edycji. Jeszcze w trakcie opracowywa-
nia tomu piątego (i wydanych wraz z nim Uzupełnień
i sprostowań do poprzednich części) nieustannie po-
In Memoriam
1. Uroczystość nadania doktoratu Jolancie Maurin Białostockiej,
Uniwersytet Warszawski, 1966
To jedno z kilku pism w tej teczce, podpisanych
przez Panią Białostocką; inne jej rękopisy zawierają
prośby o urlop bezpłatny, wykorzystywany kilka-
krotnie w związku z pracą nad własnymi badaniami,
a później z kłopotami rodzinnymi. Większość pozo-
stałych dokumentów dotyczy zmian stanowisk służ-
bowych i funkcji. Do początku lat 80. XX w. jej na-
zwisko i tytuł naukowy poprzedza nieodmiennie
obowiązujące wówczas określenie „obywatelka".
Może z tego powodu czytając dzisiaj te papiery,
jeszcze mocniej ulegam złudzeniu, że chodzi w nich
o kogoś zupełnie mi nieznanego.
Początkowo „obywatelka magister" Jolanta
Maurin Białostocka była zatrudniona w Sekcji Sztu-
ki Dawnej jako sekretarz Szkiców Pomorskich i głów-
ny adiustator naukowy. Od 1 sierpnia 1955 r. na sta-
nowisku adiunkta pełniła funkcję kierownika
Biblioteki Państwowego Instytutu Sztuki, z której zre-
zygnowała po czterech latach, i została „pomocni-
czym pracownikiem nauki". W roku 1962 rozpoczęła
pracę w Zakładzie Teorii i Historii Sztuki. 6 grudnia
1966 r. Rada Wydziału Historycznego Uniwersytetu
Warszawskiego nadała jej tytuł doktora nauk huma-
nistycznych na podstawie dysertacji Lessing i sztuki
plastyczne, przygotowanej pod kierunkiem profeso-
ra Juliusza Starzyńskiego. Po reorganizacji Instytutu
Sztuki PAN w 1976 r. ówczesny dyrektor, profesor
Andrzej Ryszkiewicz, powierzył doktor Jolancie
Białostockiej kierowanie Pracownią Słownika Arty-
stów Polskich, ale w istocie sprawowała te obowiąz-
ki już od 1962. Pierwszy tom Słownika..., oddany
do składania 30 października 1970 r., został przy-
gotowany pod jej opieką.
Chociaż pomysł publikacji powstał w wyniku
pracy wielu osób (zeszyt próbny wyszedł w 1959 r.
pod redakcją Zofii Niesiołowskiej-Rothertowej, kie-
rującej wówczas pracownią i zastąpionej później
przez Krystynę Czarnocką), w tym Andrzeja Ryszkie-
wicza, występującego jako konsultant naukowy
pierwszych trzech tomów, to jednak autorką ostatecz-
nej koncepcji wydawnictwa była Jolanta Maurin Bia-
łostocka, wspierana przez zespół, a zwłaszcza przez
Janusza Derwojeda. To również ona cały czas dosko-
naliła ustaloną formułę, modyfikując coraz bardziej
precyzyjne zasady i kryteria, które będą obowiązy-
wać do końca edycji. Jeszcze w trakcie opracowywa-
nia tomu piątego (i wydanych wraz z nim Uzupełnień
i sprostowań do poprzednich części) nieustannie po-