DOI issue:
Nr. 4
DOI article:Artykuły
DOI article:Błotnicka-Mazur, Elżbieta: Davida Smitha rzeźbiarska inskrypcja przestrzeni
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.71008#0778
764
Elżbieta Błotnicka-Mazur
4. David Smith, Blackburn. Song
of an Irish Blacksmith,
1949-1950, Stiftung Wilhelm
Lehmbruck Museum, Zentrum
Internationaler Skulptur,
Duisburg. Repr. wg Rosalind E.
Krauss, Terminal Iron Works. The
Sculpture of David Smith,
Cambridge-Massachusetts-
London 1971, s. 150
występuje, brak jest logicznych powiązań pomiędzy powtórzonymi wielokrotnie, także
trójkątnymi, kształtami. Nie wynika to z faktu, że u Picassa możemy rozpoznać postać,
podczas gdy kompozycja Smitha nic nie przedstawia. W Aerial Construction pojawia się
motyw gitary, dodany jednak w taki sposób, że nie dominuje nad całą formą kompozycji,
której odczytywanie z różnych punktów widzenia jest nieprzewidywalne40. Odrzucając
definitywność kształtu (w tym wypadku gitary) z jakiejkolwiek strony, Smith rezygnuje
z rdzenia, który mógłby nadać większej logiki powtórzonym trójkątnym formom lub zor-
ganizować je według osi symetrii. Przy takim potraktowaniu form trudno jest zatem okre-
ślić kształt rzeźby jako całości. Składa się ona raczej z licznych, przecinających się niejako
przypadkowo fragmentów płaszczyzn, wyodrębnionych metalowym konturem. Taki spo-
sób działania i porzucenie doprecyzowania kształtu zdradza pewne pokrewieństwa z wy-
wodzącą się z surrealizmu techniką automatyzmu, tak chętnie zaanektowaną później przez
malarzy szkoły nowojorskiej.
Od końca lat 40. zaczęły powstawać serie prac, w których pojawiły się swoiste totemy.
Dały one początek poszukiwaniom wokół ludzkiej figury, o formie najczęściej balansującej
40 KRAUSS, Terminal Iron Works..., s. 19.
Elżbieta Błotnicka-Mazur
4. David Smith, Blackburn. Song
of an Irish Blacksmith,
1949-1950, Stiftung Wilhelm
Lehmbruck Museum, Zentrum
Internationaler Skulptur,
Duisburg. Repr. wg Rosalind E.
Krauss, Terminal Iron Works. The
Sculpture of David Smith,
Cambridge-Massachusetts-
London 1971, s. 150
występuje, brak jest logicznych powiązań pomiędzy powtórzonymi wielokrotnie, także
trójkątnymi, kształtami. Nie wynika to z faktu, że u Picassa możemy rozpoznać postać,
podczas gdy kompozycja Smitha nic nie przedstawia. W Aerial Construction pojawia się
motyw gitary, dodany jednak w taki sposób, że nie dominuje nad całą formą kompozycji,
której odczytywanie z różnych punktów widzenia jest nieprzewidywalne40. Odrzucając
definitywność kształtu (w tym wypadku gitary) z jakiejkolwiek strony, Smith rezygnuje
z rdzenia, który mógłby nadać większej logiki powtórzonym trójkątnym formom lub zor-
ganizować je według osi symetrii. Przy takim potraktowaniu form trudno jest zatem okre-
ślić kształt rzeźby jako całości. Składa się ona raczej z licznych, przecinających się niejako
przypadkowo fragmentów płaszczyzn, wyodrębnionych metalowym konturem. Taki spo-
sób działania i porzucenie doprecyzowania kształtu zdradza pewne pokrewieństwa z wy-
wodzącą się z surrealizmu techniką automatyzmu, tak chętnie zaanektowaną później przez
malarzy szkoły nowojorskiej.
Od końca lat 40. zaczęły powstawać serie prac, w których pojawiły się swoiste totemy.
Dały one początek poszukiwaniom wokół ludzkiej figury, o formie najczęściej balansującej
40 KRAUSS, Terminal Iron Works..., s. 19.