Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (78.2016)

Davida Smitha rzeźbiarska inskrypcja przestrzeni

769

7. David Smith, Cubi I, 1963,
Detroit Institute of Arts. Repr.
wg Rosalind E. Krauss,
Terminal Iron Works. The
Sculpture of David Smith,
Cambridge-Massachusetts-
London 1971, s. 183


Smith niechętnie komentował szczegółowo swoje dzieła, nie szukał gotowych rozwiązań
i odpowiedzi. Błędy uważał za bardziej ludzkie niż perfekcję. Pytany o konkretne prace
zazwyczaj odpowiadał: ,,[...] zrobiłem ją, ponieważ lepiej wyraża to, kim jestem, niż
jakakolwiek inna forma mojej wypowiedzi [...] Podczas jej tworzenia nie miałem w gło-
wie żadnych słów i jestem pewien, że słowa są niepotrzebne przy j ej oglądaniu. A dlacze-
go oczekujesz zrozumienia, skoro ja go nie potrzebuję? To jest cudowne - pytać, ale nie
rozumieć. Rozumieć należy słowa. Jeśli o mnie chodzi, po wykonaniu dzieła, powiedzia-
łem wszystko, co miałem do powiedzenia"60. Ta deklaracja mówi o nieustannej wewnętrz-
nej potrzebie tworzenia, realizowanej w stalowych konstrukcjach, spawanych z gotowych
przedmiotów (np. Tanktotems, Agricolas) albo z formowanej w proste geometryczne bry-
ły stali (Cubis). Ich wspólną właściwością jest swoista frontalność, ustawiająca widza
wobec konkretnego aspektu danej rzeźby - ze swojej natury trójwymiarowej - w odnie-
sieniu do otaczaj ącego ją krajobrazu. Przestrzeń dla Smitha staj e się tłem, na którym kom-
pozycja definiuje swój kształt, odcinając się od owego tła wyraźnie lub pochłaniając jego
elementy, tworząc rzeźbiarską inskrypcję przestrzeni.

60 SMITH, Tradition and Identity..., s. 750.