DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Jankowska, Marta: Anatolij R. Feodruk, Sadovo-parkovoje iskusstvo Bielorussii: Wyd. "Uradzej", Mińsk 1989, ss. 247, tot. 140
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48740#0347
RECENZJE — KSIĄŻKI
parków regularnych równinnych obok ogrodów
o 100 lat wcześniejszych, co sugeruje ich tożsamość
stylową? Może powinien on znaleźć się pośród
ogrodów eklektycznych? A może park ten był je-
dynie przekształcany w 2. poł. XIX w. z wcześ-
niejszego regularnego i zachował elementy swej
poprzedniej kompozycji? Z kolei pośród parków
eklektycznych regularnych umieszcza Autor park
w Lecieszynie jako założony w poł. XIX w. na
miejscu wcześniejszej siedziby z przełomu XVIII
i XIX w. Nie pisze jednak, czy ówczesna forma
parku była świadomie geometryzowana, czy wy-
nikała z wykorzystania fragmentów dawnej kom-
pozycji regularnej i w jakim stopniu. Autor opi-
suje np. trzy dojazdowe aleje promieniste jako jeden
z elementów eklektycznej kompozycji, podając
przy tym, że jedna z nich obsadzona jest ok. dwu-
stuletnimi, a więc pochodzącymi z końca XVIII w.
drzewami.
Zabytki takie jak ogrody trudno poddają się
rozgraniczeniom stylowym. W ciągu swego ist-
nienia były najczęściej wielokrotnie przekształcane,
a każda kolejna faza pozostawiła po sobie ślad. Wy-
daje się, że układ książki byłby bardziej klarowny,
gdyby Autor zastosował system katalogowy, al-
fabetyczny, szczególnie przy tak obszernie i wnik-
liwie omówionej historii ogrodów Białorusi w części
pierwszej. Do mankamentów książki zaliczyć należy
także brak skali w zamieszczonych planach.
Mimo wysuniętych zastrzeżeń, praca ta jest
bardzo cenna. Charakteryzuje ona całość sztuki
ogrodowej na Białorusi i stan zachowania jej za-
bytków. Oparta jest na bogatej literaturze i źród-
łach archiwalnych. Żałować należy tylko, że Autor
nie zaopatrzył jej w przypisy.
Rodzące się przy tej lekturze wątpliwości wska-
zują na potrzebę i kierunek dalszych badań —
przede wszystkim systematykę stylów ogrodowych.
Należy również wyrazić nadzieję, że praca ta, ze
względu na zawarty w niej materiał, zostanie
szybko przetłumaczona i opublikowana w Polsce.
II. 4. Roś, rezydencja Potockich, koniec XVIII w. Powierzchnia 15 ha. Plan stanu obecnego.
Repr. wg Fedoruka.
329
parków regularnych równinnych obok ogrodów
o 100 lat wcześniejszych, co sugeruje ich tożsamość
stylową? Może powinien on znaleźć się pośród
ogrodów eklektycznych? A może park ten był je-
dynie przekształcany w 2. poł. XIX w. z wcześ-
niejszego regularnego i zachował elementy swej
poprzedniej kompozycji? Z kolei pośród parków
eklektycznych regularnych umieszcza Autor park
w Lecieszynie jako założony w poł. XIX w. na
miejscu wcześniejszej siedziby z przełomu XVIII
i XIX w. Nie pisze jednak, czy ówczesna forma
parku była świadomie geometryzowana, czy wy-
nikała z wykorzystania fragmentów dawnej kom-
pozycji regularnej i w jakim stopniu. Autor opi-
suje np. trzy dojazdowe aleje promieniste jako jeden
z elementów eklektycznej kompozycji, podając
przy tym, że jedna z nich obsadzona jest ok. dwu-
stuletnimi, a więc pochodzącymi z końca XVIII w.
drzewami.
Zabytki takie jak ogrody trudno poddają się
rozgraniczeniom stylowym. W ciągu swego ist-
nienia były najczęściej wielokrotnie przekształcane,
a każda kolejna faza pozostawiła po sobie ślad. Wy-
daje się, że układ książki byłby bardziej klarowny,
gdyby Autor zastosował system katalogowy, al-
fabetyczny, szczególnie przy tak obszernie i wnik-
liwie omówionej historii ogrodów Białorusi w części
pierwszej. Do mankamentów książki zaliczyć należy
także brak skali w zamieszczonych planach.
Mimo wysuniętych zastrzeżeń, praca ta jest
bardzo cenna. Charakteryzuje ona całość sztuki
ogrodowej na Białorusi i stan zachowania jej za-
bytków. Oparta jest na bogatej literaturze i źród-
łach archiwalnych. Żałować należy tylko, że Autor
nie zaopatrzył jej w przypisy.
Rodzące się przy tej lekturze wątpliwości wska-
zują na potrzebę i kierunek dalszych badań —
przede wszystkim systematykę stylów ogrodowych.
Należy również wyrazić nadzieję, że praca ta, ze
względu na zawarty w niej materiał, zostanie
szybko przetłumaczona i opublikowana w Polsce.
II. 4. Roś, rezydencja Potockich, koniec XVIII w. Powierzchnia 15 ha. Plan stanu obecnego.
Repr. wg Fedoruka.
329