RECENZJE — KSIĄŻKI

la Jakuba Mertensa, Ukrzyżowanie — Ł. Orłow-
skiego (?) oraz na portrecie nieznanego mężczyzny
zm. 169(7), co nie jest w pełni logiczne, skoro po-
daje się monogramy na innych wcześniejszych ob-
razach. Nasuwa się także pytanie, czy słusznie
uczyniono nie publikując zabytków przechowy-
wanych w prałatówce kościoła Mariackiego w Kra-
kowie. Otóż, należy tutaj wyjaśnić, że tylko w cią-
gu ostatnich powojennych lat zabytki w zakrystii,
skarbcu, tzw. górnej zakrystii kościoła Mariackiego
zmieniły swoje miejsce przechowywania. Warto
je więc przy omawianiu kościoła uwzględnić (może
nawet w tytule książki wspomnieć o prałatówce),
w rozumieniu uwzględnienia napisów na tzw. za-
bytkach ruchomych. Można by także skorygować
i poszerzyć literaturę przedmiotu w oparciu o biblio-
grafię nowszych prac z historii sztuki, w których
omówione są lub tylko wzmiankowane zabytki
z kościoła Mariackiego.
W odniesieniu do ilustracji i rysunków radzimy
zamiast wykonywać trudne nowe zdjęcia, korzys-
tać z gotowych klisz i negatywów, znajdujących
się w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk
w Warszawie (il. 1, 2), Instytucie Historii Sztuki
Uniwersytetu Jagiellońskiego (odbitki w archiwum
fotograficznym), Muzeum Historycznym miasta

Krakowa i Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Warto by także wzbogacić publikację o kilka ry-
sunków z wieku XIX, ukazujących nagrobki i epi-
tafia z kościoła Mariackiego w Krakowie z dobrze
czytelnymi napisami (proponujemy tutaj rysunki
dokumentacyjne wykonane przez Maksymiliana
i Stanisława Cerchów).
Te drobne uwagi nie powinny przesłaniać wiel-
kich wartości publikacji. Przede wszystkim jest
ona bardzo starannie, można powiedzieć perfek-
cyjnie, przygotowana. A była to praca niezmiernie
trudna. Wiele zabytków kościoła Mariackiego
umieszczonych jest wysoko, kościół jest bardzo
ciemny, a w porach jesieni, zimy i wiosny dotkli-
wy chłód nie ułatwia pracy. Książka pana Zenona
Piecha wprowadza też szereg innowacji w dziedzi-
nie publikacji z zakresu epigrafiki. Służyć może
nie tylko historykom, historykom sztuki, ale także
posiadającym odpowiednie przygotowanie miłoś-
nikom zabytków i historii miasta Krakowa. Auto-
rom i redaktorom serii wyrazić więc należy wielkie
uznanie i życzyć sił do dalszej, tak dobrej i poży-
tecznej pracy, która przez wiele lat będzie przez
nas użytkowana. Oby jak najszybciej ukazały się
następne, równie starannie opracowane, zeszyty
Corpusu Inscriptionum Poloniae.

95