DOI article:
Pokora, Jakub; Łoziński, Jerzy [Honoree]: Jerzy Z. Łoziński (1925-1996)
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48916#0162
IN MEMORIAM
Jerzy Z. Łoziński
(1925-1996)
W dniu 13. grudnia 1996 roku zmarł w Warszawie Jerzy Zyg-
munt Łoziński. Urodził się w tym samym mieście 20. kwietnia
1925 roku. Był synem Romana, lekarza, i Marii z Josztów. Tu
w latach 1937-1941 uczęszczał do Gimnazjum im. Mikołaja Re-
ja, następnie do III Gimnazjum Miejskiego im. Hugona Kołłątaja,
gdzie w 1943 roku, w ramach tajnego nauczania, uzyskał świa-
dectwo dojrzałości. Tego samego roku rozpoczął studia na tajnym
Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i równocześnie
ukończył podchorążówkę AK. W marcu 1944 roku za udział
w konspiracji został aresztowany przez gestapo i osadzony na Pa-
wiaku, a potem w obozie koncentracyjnym Stutthof, w którym był
więziony do kwietnia 1945 roku, później zaś ewakuowany do Da-
nii, gdzie zastał Go koniec wojny.
Do kraju powrócił w styczniu 1946 roku i kontynuował studia
na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, utrzymując
się z pracy tłumacza. Następnie w latach 1946-1948 studiował his-
torię sztuki i filozofię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu
Jagiellońskiego, a potem historię sztuki na Uniwersytecie Warszaw-
skim. Tu w 1951 roku uzyskał stopień magistra na podstawie pracy
Kościół jezuicki w Piotrkowie Trybunalskim, a w 1969 roku dokto-
ra, przedłożywszy rozprawę Centralne kaplice kopułowe w Mało-
polsce (promotorem obu był prof. dr Stanisław Lorentz). W 1972
roku otrzymał stopień docenta, w 1993 roku tytuł profesora.
Pracę zawodową i naukową rozpoczął jeszcze podczas stu-
diów, bo w 1950 roku, w Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony
Zabytków, dokładniej - w Biurze Inwentaryzacji Zabytków, prze-
niesionym w 1952 roku do Państwowego Instytutu Sztuki (obec-
nie Instytutu Sztuki PAN). W Instytucie w latach 1954-1987, to
jest do przejścia na emeryturę, sprawował kierownictwo nad Pra-
cownią (późniejszym Zakładem) Inwentaryzacji Zabytków, a od
1957 roku do końca życia pełnił funkcję redaktora naczelnego Ka-
talogu Zabytków Sztuki w Polsce.
Jerzy Z. Łoziński szeroko dzielił się swą wiedzą i doświad-
czeniem redaktorskim. Prowadził wykłady z historii sztuki na
Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1952-1954) i na Katolic-
kim Uniwersytecie Lubelskim (1972-1974). W latach 1977-1987,
zatrudniony jako docent (1984-1987 kierownik Zakładu Historii
Sztuki) w Instytucie Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa Uni-
wersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, promował 29 prac
magisterskich. Ostatnio, w roku akademickim 1995/1996 w tajni-
ki inwentaryzacji zabytków wprowadzał studentów Instytutu His-
torii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 1953-1958 pełnił obowiązki sekretarza redakcji,
a następnie zastępcy redaktora naczelnego „Biuletynu Historii Sztu-
ki”. Wchodził w skład kolegiów redakcyjnych czasopism „Polska
Sztuka Ludowa” i „Ochrona Zabytków”. Redagował wiele prac
zbiorowych, m. in. Ars auro prior, księgę ku czci prof. Jana Biało-
stockiego. Ostatnimi laty, od 1988 roku do końca życia pozostawał
redaktorem naczelnym „Rocznika Historii Sztuki”.
Działalność społeczna Jerzego Z. Łozińskiego koncentrowała
się na pracach w Zarządzie Głównym Stowarzyszenia History-
ków Sztuki, którego był m. in. sekretarzem generalnym i wice-
prezesem; w Radzie Naukowej Instytutu Sztuki PAN (przez jedną
kadencję był jej wiceprzewodniczącym), w Komitecie Nauk
o Sztuce PAN (tu też pełnił funkcję sekretarza naukowego i wice-
przewodniczącego). Wchodził w skład Comite International
Biuletyn Historii Sztuki
R.LXI, 1997, Nr 1-2
148
Jerzy Z. Łoziński
(1925-1996)
W dniu 13. grudnia 1996 roku zmarł w Warszawie Jerzy Zyg-
munt Łoziński. Urodził się w tym samym mieście 20. kwietnia
1925 roku. Był synem Romana, lekarza, i Marii z Josztów. Tu
w latach 1937-1941 uczęszczał do Gimnazjum im. Mikołaja Re-
ja, następnie do III Gimnazjum Miejskiego im. Hugona Kołłątaja,
gdzie w 1943 roku, w ramach tajnego nauczania, uzyskał świa-
dectwo dojrzałości. Tego samego roku rozpoczął studia na tajnym
Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i równocześnie
ukończył podchorążówkę AK. W marcu 1944 roku za udział
w konspiracji został aresztowany przez gestapo i osadzony na Pa-
wiaku, a potem w obozie koncentracyjnym Stutthof, w którym był
więziony do kwietnia 1945 roku, później zaś ewakuowany do Da-
nii, gdzie zastał Go koniec wojny.
Do kraju powrócił w styczniu 1946 roku i kontynuował studia
na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, utrzymując
się z pracy tłumacza. Następnie w latach 1946-1948 studiował his-
torię sztuki i filozofię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu
Jagiellońskiego, a potem historię sztuki na Uniwersytecie Warszaw-
skim. Tu w 1951 roku uzyskał stopień magistra na podstawie pracy
Kościół jezuicki w Piotrkowie Trybunalskim, a w 1969 roku dokto-
ra, przedłożywszy rozprawę Centralne kaplice kopułowe w Mało-
polsce (promotorem obu był prof. dr Stanisław Lorentz). W 1972
roku otrzymał stopień docenta, w 1993 roku tytuł profesora.
Pracę zawodową i naukową rozpoczął jeszcze podczas stu-
diów, bo w 1950 roku, w Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony
Zabytków, dokładniej - w Biurze Inwentaryzacji Zabytków, prze-
niesionym w 1952 roku do Państwowego Instytutu Sztuki (obec-
nie Instytutu Sztuki PAN). W Instytucie w latach 1954-1987, to
jest do przejścia na emeryturę, sprawował kierownictwo nad Pra-
cownią (późniejszym Zakładem) Inwentaryzacji Zabytków, a od
1957 roku do końca życia pełnił funkcję redaktora naczelnego Ka-
talogu Zabytków Sztuki w Polsce.
Jerzy Z. Łoziński szeroko dzielił się swą wiedzą i doświad-
czeniem redaktorskim. Prowadził wykłady z historii sztuki na
Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1952-1954) i na Katolic-
kim Uniwersytecie Lubelskim (1972-1974). W latach 1977-1987,
zatrudniony jako docent (1984-1987 kierownik Zakładu Historii
Sztuki) w Instytucie Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa Uni-
wersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, promował 29 prac
magisterskich. Ostatnio, w roku akademickim 1995/1996 w tajni-
ki inwentaryzacji zabytków wprowadzał studentów Instytutu His-
torii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 1953-1958 pełnił obowiązki sekretarza redakcji,
a następnie zastępcy redaktora naczelnego „Biuletynu Historii Sztu-
ki”. Wchodził w skład kolegiów redakcyjnych czasopism „Polska
Sztuka Ludowa” i „Ochrona Zabytków”. Redagował wiele prac
zbiorowych, m. in. Ars auro prior, księgę ku czci prof. Jana Biało-
stockiego. Ostatnimi laty, od 1988 roku do końca życia pozostawał
redaktorem naczelnym „Rocznika Historii Sztuki”.
Działalność społeczna Jerzego Z. Łozińskiego koncentrowała
się na pracach w Zarządzie Głównym Stowarzyszenia History-
ków Sztuki, którego był m. in. sekretarzem generalnym i wice-
prezesem; w Radzie Naukowej Instytutu Sztuki PAN (przez jedną
kadencję był jej wiceprzewodniczącym), w Komitecie Nauk
o Sztuce PAN (tu też pełnił funkcję sekretarza naukowego i wice-
przewodniczącego). Wchodził w skład Comite International
Biuletyn Historii Sztuki
R.LXI, 1997, Nr 1-2
148