442
Jerzy Kowalczyk
1. Kościół iw. Michała
Archanioła na widoku
Lublina z 1719 r
w lubelskim kościele
dominikanów (fragment)
który w latach 1936-1938 badał architekturę fary
i odkrył jej fundamenty (1939). W okresie powojen-
nym - oprócz regionalisty i konserwatora wojewódz-
kiego Henryka Gawareckiego (1963), do badań
włączyli się archeolodzy: Andrzej Hunicz (1981), Ire-
na Kutyłowska (1990) i Edmund Mitrus (1996).
W rozdziale II Autorka opisała istotne zmiany
w spojrzenia na początki historii fundacji i architektu-
ry kościoła. Odrzuciła kontrowersyjną-jej zdaniem
- hipotezę Ireny Kutyłowskiej o wzniesieniu pierw-
szego kościoła drewnianego już w 1. połowie X wieku
„z inicjatywy grecko-słowiańskiego duchowień-
stwa” (s. 25). Przyjęła natomiast datowanie kościoła
drewnianego na XI-XII w., co mogło mieć związek
z istnieniem już w 1198 r. archidiakonatu. Wcześniej
zwrócili na to uwagę lubelscy historycy: Ryszard
Szczygieł i Wiesław Śladkowski (1990) oraz Andrzej
Rozwałka (1997). Godząc się z ich interpretacją,
Autorka określiła kościół jako „przycmentarny” (s.
34), należy jednak zauważyć, że to cmentarz po-
wstał przy kościele, a nie na odwrót.
Wiele uwagi Jadwiga Kuczyńska poświęciła mu-
rowanej świątyni z końca wieku XIII. Fundamenty
odkrył przed wojną konserwator J.E. Dutkiewicz,
ale pomiar wykonany przez inżyniera Józefa Leo-
narda Szabłowskiego, odnalazła dopiero w 1981 r.
w AGAD Maria Łodyńska-Kosińska (nr kat. 183);
pierwszy raz opublikowany, i to w kolorze, przez
Jadwigę Kuczyńską (tabl. I).Analizę tego cennego
przekazu przeprowadził brat Autorki, archeolog Ja-
nusz Kuczyński (s. 169-183). W tej analizie pomi-
nięto problem więźby dachowej nad prezbiterium,
korpusem nawowym i zakrystią, pochodzącej
z okresu odbudowy kościoła po pożarze w 1653 r.
Ta wspaniała więźba dachowa o konstrukcji trójstor-
czykowej nad korpusem nawowym zasługuje na
Jerzy Kowalczyk
1. Kościół iw. Michała
Archanioła na widoku
Lublina z 1719 r
w lubelskim kościele
dominikanów (fragment)
który w latach 1936-1938 badał architekturę fary
i odkrył jej fundamenty (1939). W okresie powojen-
nym - oprócz regionalisty i konserwatora wojewódz-
kiego Henryka Gawareckiego (1963), do badań
włączyli się archeolodzy: Andrzej Hunicz (1981), Ire-
na Kutyłowska (1990) i Edmund Mitrus (1996).
W rozdziale II Autorka opisała istotne zmiany
w spojrzenia na początki historii fundacji i architektu-
ry kościoła. Odrzuciła kontrowersyjną-jej zdaniem
- hipotezę Ireny Kutyłowskiej o wzniesieniu pierw-
szego kościoła drewnianego już w 1. połowie X wieku
„z inicjatywy grecko-słowiańskiego duchowień-
stwa” (s. 25). Przyjęła natomiast datowanie kościoła
drewnianego na XI-XII w., co mogło mieć związek
z istnieniem już w 1198 r. archidiakonatu. Wcześniej
zwrócili na to uwagę lubelscy historycy: Ryszard
Szczygieł i Wiesław Śladkowski (1990) oraz Andrzej
Rozwałka (1997). Godząc się z ich interpretacją,
Autorka określiła kościół jako „przycmentarny” (s.
34), należy jednak zauważyć, że to cmentarz po-
wstał przy kościele, a nie na odwrót.
Wiele uwagi Jadwiga Kuczyńska poświęciła mu-
rowanej świątyni z końca wieku XIII. Fundamenty
odkrył przed wojną konserwator J.E. Dutkiewicz,
ale pomiar wykonany przez inżyniera Józefa Leo-
narda Szabłowskiego, odnalazła dopiero w 1981 r.
w AGAD Maria Łodyńska-Kosińska (nr kat. 183);
pierwszy raz opublikowany, i to w kolorze, przez
Jadwigę Kuczyńską (tabl. I).Analizę tego cennego
przekazu przeprowadził brat Autorki, archeolog Ja-
nusz Kuczyński (s. 169-183). W tej analizie pomi-
nięto problem więźby dachowej nad prezbiterium,
korpusem nawowym i zakrystią, pochodzącej
z okresu odbudowy kościoła po pożarze w 1653 r.
Ta wspaniała więźba dachowa o konstrukcji trójstor-
czykowej nad korpusem nawowym zasługuje na