DOI Artikel:
Jakubowski, Andrzej: Neapol, Malta i Sycylia. Wystawa późnej twórczości Caravaggia: "Caravaggio l'utimo tempo 1606-1610", Museo di Capodimonte, Neapol 23.10.2004 - 06.02.2005, komisarz: N. Spinosa, kom. naukowy: D. Mahon, F. Bologna, D. Carr, K. Christiansen, M. Gregori, D. Jaffé, kat. wyst. red. S. Cassani, M. Sapio
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.49518#0115
109
ANDRZEJ JAKUBOWSKI
Florencja, European University Institute
Neapol, Malta i Sycylia.
Wystawa późnej twórczości Carayaggia
„Caravaggio l’utimo tempo 1606-1610”, Museo di Capodimonte, Neapol 23.10.2004 -
06.02.2005, komisarz: N. Spinosa, kom. naukowy: D. Mahoń, E Bologna, D. Carr,
K. Christiansen, M. Gregori, D. Jaffe, kat. wyst. red. S. Cassani, M. Sapio1
W maju 1606 r. Caravaggio, po zabójstwie
swego towarzysza Ranuccia Tomassoni,
ucieka z Rzymu - tak rozpoczęła się
czteroletnia tułaczka artysty po południowych Wło-
szech, Sycylii i Malcie, zakończona tragicznie
w drodze powrotnej do Wiecznego Miasta. W tym
krótkim i burzliwym okresie Caravaggio stworzył
olbrzymią liczbę arcydzieł, z których większość zo-
stała zgromadzona na wystawie „Caravaggio 1’ultimo
tempo 1606-1610”, zaprezentowanej w Museo di Ca-
podimonte w Neapolu (23. 10.2004-06. 02. 2005 r.)
oraz w National Gallery w Londynie (23. 02.-22. 05.
2005 r.)2.
Ekspozycję w Neapolu otwierają dwie wersje
„Wieczerzy z Emaus” z ok. 1601 r. (Londyn, Natio-
nal Gallery) oraz z 1606 r. (Mediolan, Pinacoteca
di Brera). Zestawienie tych dzieł stanowiło wyjątko-
wą okazję porównania zmian jakie nastąpiły w ma-
larstwie Caravaggia, w okresie poprzedzającym
ucieczkę z Rzymu. Pierwszy z obrazów to mistrzow-
ska analiza rzeczywistości. Postacie Chrystusa
i uczniów oraz przedmioty ustawione na stole oświe-
tlone mocnym światłem niemal „wychodzą” z płót-
na, zanika granica między tym, co realne, a tym, co
namalowane. W późniejszym przedstawieniu „Wie-
czerzy” Caravaggio skoncentrował się na zupełnej
innej problematyce. Intymne światło wydobywające
z mroku scenę centralną, ciemne, przytłumione bar-
wy, redukcja martwej natury jedynie do chleba
1. Wieczerza w Emaus, 1606
Mediolan, Pinacoteca di Brera
i wina podkreślają podniosły, sakralny charakter sce-
ny. Różnica między obiema wersjami „Wieczerzy
w Emaus” jest olbrzymia: od symbolicznego, nauko-
wego „naturalizmu” styl Caravaggia ewoluuje ku
malarstwu pełnemu wielkich emocji, skupienia, od
światła, soczystych barw ku maniera tenebrosa.
W tej samej sali znalazły się również płótna
z tzw. pierwszego okresu neapolitańskiego, kiedy to
Caravaggio dzięki wsparciu udzielonemu przez rodzi-
nę Colonna znalazł schronienie i nowe zamówienia
1 Caravaggio: 1’ultimo tempo, Napoli, Museo di Capodi-
monte, 23 ottobre 2004 - 23 gennaio 2005. Napoli 2004,
edycja angielska: Caravaggio: the finałyears, 23 Febru-
ary - 22 May 2005. Naples 2005.
2 Początkowo wystawa miała być również prezentowana
w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, jednak
trudności organizacyjne i techniczne zdecydowały o tym,
że ostatecznie odstąpiono od tego projektu.
ANDRZEJ JAKUBOWSKI
Florencja, European University Institute
Neapol, Malta i Sycylia.
Wystawa późnej twórczości Carayaggia
„Caravaggio l’utimo tempo 1606-1610”, Museo di Capodimonte, Neapol 23.10.2004 -
06.02.2005, komisarz: N. Spinosa, kom. naukowy: D. Mahoń, E Bologna, D. Carr,
K. Christiansen, M. Gregori, D. Jaffe, kat. wyst. red. S. Cassani, M. Sapio1
W maju 1606 r. Caravaggio, po zabójstwie
swego towarzysza Ranuccia Tomassoni,
ucieka z Rzymu - tak rozpoczęła się
czteroletnia tułaczka artysty po południowych Wło-
szech, Sycylii i Malcie, zakończona tragicznie
w drodze powrotnej do Wiecznego Miasta. W tym
krótkim i burzliwym okresie Caravaggio stworzył
olbrzymią liczbę arcydzieł, z których większość zo-
stała zgromadzona na wystawie „Caravaggio 1’ultimo
tempo 1606-1610”, zaprezentowanej w Museo di Ca-
podimonte w Neapolu (23. 10.2004-06. 02. 2005 r.)
oraz w National Gallery w Londynie (23. 02.-22. 05.
2005 r.)2.
Ekspozycję w Neapolu otwierają dwie wersje
„Wieczerzy z Emaus” z ok. 1601 r. (Londyn, Natio-
nal Gallery) oraz z 1606 r. (Mediolan, Pinacoteca
di Brera). Zestawienie tych dzieł stanowiło wyjątko-
wą okazję porównania zmian jakie nastąpiły w ma-
larstwie Caravaggia, w okresie poprzedzającym
ucieczkę z Rzymu. Pierwszy z obrazów to mistrzow-
ska analiza rzeczywistości. Postacie Chrystusa
i uczniów oraz przedmioty ustawione na stole oświe-
tlone mocnym światłem niemal „wychodzą” z płót-
na, zanika granica między tym, co realne, a tym, co
namalowane. W późniejszym przedstawieniu „Wie-
czerzy” Caravaggio skoncentrował się na zupełnej
innej problematyce. Intymne światło wydobywające
z mroku scenę centralną, ciemne, przytłumione bar-
wy, redukcja martwej natury jedynie do chleba
1. Wieczerza w Emaus, 1606
Mediolan, Pinacoteca di Brera
i wina podkreślają podniosły, sakralny charakter sce-
ny. Różnica między obiema wersjami „Wieczerzy
w Emaus” jest olbrzymia: od symbolicznego, nauko-
wego „naturalizmu” styl Caravaggia ewoluuje ku
malarstwu pełnemu wielkich emocji, skupienia, od
światła, soczystych barw ku maniera tenebrosa.
W tej samej sali znalazły się również płótna
z tzw. pierwszego okresu neapolitańskiego, kiedy to
Caravaggio dzięki wsparciu udzielonemu przez rodzi-
nę Colonna znalazł schronienie i nowe zamówienia
1 Caravaggio: 1’ultimo tempo, Napoli, Museo di Capodi-
monte, 23 ottobre 2004 - 23 gennaio 2005. Napoli 2004,
edycja angielska: Caravaggio: the finałyears, 23 Febru-
ary - 22 May 2005. Naples 2005.
2 Początkowo wystawa miała być również prezentowana
w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku, jednak
trudności organizacyjne i techniczne zdecydowały o tym,
że ostatecznie odstąpiono od tego projektu.