Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (69.2007)

IN MEM0R1AM

155

Kinga Szczepkowska-Naliwajek prowadziła wy-
kłady kursowe z wstępu do historii sztuki, historii
sztuki średniowiecznej powszechnej, wykłady mo-
nograficzne z zakresu kułtury artystycznej wieków
średnich, poświęcając szczegółną uwagę zagadnie-
niom mecenatu. Jej seminaria: magisterskie i dok-
torskie poświęcone było sztuce średniowiecznej
i problematyce historii rzemiosł artystycznych. Od
roku akademickiego 2000/2001 prowadziła także
seminarium magisterskie na Uniwersytecie War-
szawskim. W sumie pod kierunkiem Kingi powstało
20 prac magisterskich, a kilka kolejnych zostało
ukończonych już po czerwcu 2006 r., według Jej
wskazówek. Zdążyła wypromować dwóch dokto-
rów: 4 kwietnia 2005 odbyła się w Toruniu obrona
pracy Moniki Jakubek-Raczkowskiej pt. Rzeźbu
g&nUU? ;?<3 prze/o/n/e ATU / AU w/e/m, nagrodzona
tegoż roku w konkursie SHS im. ks. prof. Szczęsne-
go Dettloffa dla młodych historyków sztuki; podczas
obrony drugiej pracy, Marcina Majewskiego pt. Tu-
ć/u-7'.s'ur.ytu'o .sżurgu/Y/zkU AU-ATY/ w/TU/, także w To-
runiu, 13 czerwca 2006 nie mogła juz być obecna.
Trzy kolejne prace są przygotowywane: Moniki Jani-
szewskiej o złotnictwie gotyckim w Wielkopolsce,
Juliusza Raczkowskiego o gotyckich figurach aposto-
łów w kościołach Prus Krzyżackich i Anny Magdale-
ny Szymajdy o sakralnym złotnictwie francuskim
2. połowy XIX w. na ziemiach polskich. Recenzowa-
ła dziewięć prac doktorskich i jedną habilitacyjną.
W latach 1998-2004 prowadziła wykłady z historii
sztuki dla studentów Katediy Italianistyki UW, w któ-
rych przedstawiała najważniejsze zjawiska twórczo-
ści artystycznej na ziemiach Italii, od czasów
wczesnochrześcijańskich do końca XVIII w.
Głównym celem pracy dydaktycznej na Uniwer-
sytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu było prowa-
dzenie i inicjowanie badań nad sztuką średniowieczną
dawnych Prus Krzyżackich i Królewskich oraz
Pomorza Zachodniego. Tematyka większości prac
magisterskich i doktorskich dotyczyła rzeźby ka-
miennej i drewnianej, malarstwa monumentalnego,
tablicowego i książkowego oraz rzemiosła arty-
stycznego. Jak sama to określiła, zależało Jej na
kształceniu młodych mediewistów, historyków sztu-
ki poświęcających się badaniom trudnym i wymaga-
jącym szczególnych predyspozycji. W uznaniu
zasług dydaktycznych uhonorowana została Meda-
lem Komisji Edukacji Narodowej, wręczonym Jej
na UMK 19 lutego 2006 r., podczas dorocznego
Święta Uczelni.
Zainteresowania naukowe Kingi Szczepkow-
skiej-Naliwajek koncentrowały się na zagadnieniach
sztuki średniowiecznej, przede wszystkim polskiej,
osadzonej w rozległym kontekście europejskim.
Przedmiotem Jej studiów i badań były przede
wszystkim zabytki, konkretne dzieła, artefakty; one


U/707707VW77777*e K/77g7
ZUeoU/gw K07777A/7
UMK, /P KKgo 200d Ti

to stawały się punktem wyjścia do dalszych szer-
szych rozważań. Tak było już podczas przygotowy-
wania pracy magisterskiej o płycie nagrobnej
Koniecpolskich; późnym refleksem tych zaintereso-
wań spiżowymi utworami sepulkralnymi jest artykuł
o płycie biskupa Andrzeja z Bnina.
Swoim podstawowym polem badawczym Kinga
uczyniła złotnictwo gotyckie: tej dziedzinie wytwór-
czości artystycznej poświęciła większość swych
prac, większość swego wysiłku badawczego, w tej
dziedzinie stała się wybitnym autorytetem w Polsce
i za granicą. Jej dysertacja doktorska, powstała
w wyniku szczegółowego rozpoznania zabytków
oraz innych nie zachowanych dzieł na podstawie
skrupulatnie zebranych przekazów, informacji, ma-
teriałów źródłowych i ikonograficznych. Odpowied-
nio grupowany materiał posłużył do ujęcia
syntetycznego, a rozległa wiedza o złotnictwie euro-
pejskim pozwoliła osadzić wytwórczość Prus Za-
konnych i Prus Królewskich w szerokim kontekście,
zwłaszcza w odniesieniu do ziem niemieckojęzycz-
nych, do krajów Rzeszy. Umiejętność precyzyjnego
konstruowania ciągów typologicznych szła w parze
z umiejętnością prowadzenia analizy stylistycznej.
Rozprawa habilitacyjna o relikwiarzach średnio-
wiecznej Europy od IV do zarania XVI w. dowiodła
właśnie owej zdolności do szerokiego widzenia zja-
wiska z akcentowaniem podstawowych problemów -
formalnych, typologicznych, warsztatowych, styli-
stycznych, ikonograficznych - przy równoczesnym
dostrzeganiu i ciągłym przywoływaniu artefaktów,
odwoływaniu się do konkretnych realizacji artystycz-
nych. Relikwiarze, owe zabytkowe przedmioty będą-
ce materialnymi świadectwami kultu świętych,
zaprezentowane zostały zarazem w kontekście śre-
dniowiecznej teologii i dewocji, wiary w skuteczność
pośrednictwa męczenników i wyznawców.
Szereg opublikowanych studiów i artykułów do-
pełnia i rozszerza tę problematykę badawczą; we