DOI Heft:
Nr. 1-2
DOI Artikel:Komunikaty
DOI Artikel:Korpysz, Ewa: Nagrobek dziecięcy w Dobromilu
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.35031#0120
EWAKORPYSZ
Wngroóeł r/z/gc/ęcy w Doórowi/M*
g ^ obromil jest obecnie małym mia-
H steczkiem położonym w odległości
1 ok. 25 km. od Przemyśla, na tery-
torium Ukrainy, tuż przy granicy z Polską.
Niegdyś znajdował się na ważnym szlaku
handlowym z Przemyśla przez Chyrów,
Turkę na Węgry.
Miejscowość należała do Herburtów,
których gniazdem rodowym był pobliski
Felsztyn (dziś Skeliwkajh W 1. połowie
XVI w. właścicielem Dobromila był Jan
Herburt, podkomorzy przemyski i jego
żona, Jadwiga z Chwałów^, po nich zaś
wieś odziedziczył najstarszy z pięciu sy-
nów, Stanisław, podkomorzy przemyski,
kasztelan lwowski, starosta Samborski
i drohobycki (ur. przed 1524 - zm. 1584)h
W 1566 r. uzyskał on od Zygmunta Augu-
sta dla Dobromila przywilej miejski na pra-
wie magdeburskim^. Stanisław Herburt był
zapewne inicjatorem budowy murowanego
kościoła w nowo lokowanym mieście. Ko-
ściół jest datowany na 2. połowę XVI wż Doóro/w'/, ziugroM.
Not. E. Eo/ygwz, 2ÓÓ4 /i
" Dziękuję ks. proboszczowi Edwardowi Lorancowi z kościoła p.w. Przemienienia Pańskiego w Dobromiiu za życzłiwą
pomoc okazaną przy badaniu zabytku. Pani Beacie Kompanowicz ze Lwowa dziękuję za zorganizowanie wyjazdu do
Dobromila.
' Tadeusz SZYDŁOWSKI, Pruny PoAE, Warszawa, [1919], s. 62; Józef WATULEW1CZ, JL &)/ńa'g SEungźa, Lwów
1939, s. 19-25; Olga BASZCZYŃSKA, A<V Eg/^n/Tów w wigłacń Aeaimc/?, Poznań 1948, s. 374-382.
^ Józef WATULEW1CZ, Eg/AMEowig EnPząńycy i kAció/yara/za/ny w EaPz(ynig, Przemyśl 1904, s. 16.
^ Roman ŻELEWSKI, „Herburt Stanisław", [w:] PoAE NownikPiogra/zczny, t. 9, Wrocław 1961, s. 450- 452.
^ „DobromiL, [w:] óEnwak Ggcgra/E^ny E/Y/g^Pna PoAł/ggo Ea/ów yEwiańEicń, Warszawa 1881, s. 72; ŻELEW-
SKI, op. cit., s. 452.
^ Marcin KALECIŃSKI, Piotr KRASNY, „Kościół parafialny p.w. Przemienienia Pańskiego w Dobromiiu", [w:] Ko-
yc/'o(y i Ea^ziory rzy^^kołato/icEg r/awnggo wo/g^ó<7zAra ra^Eggo, t. 3, (ATaEna(y 4o Dzz'g/ow óziaE YaE^a/ng/ na
Zigwiacń JEcńo&zcń Dawng/Pzgczypo^o/ńg/. Pod red. Jana K. OSTROWSKIEGO, cz. 1) Kraków 1995 s. 55, 56.
Wngroóeł r/z/gc/ęcy w Doórowi/M*
g ^ obromil jest obecnie małym mia-
H steczkiem położonym w odległości
1 ok. 25 km. od Przemyśla, na tery-
torium Ukrainy, tuż przy granicy z Polską.
Niegdyś znajdował się na ważnym szlaku
handlowym z Przemyśla przez Chyrów,
Turkę na Węgry.
Miejscowość należała do Herburtów,
których gniazdem rodowym był pobliski
Felsztyn (dziś Skeliwkajh W 1. połowie
XVI w. właścicielem Dobromila był Jan
Herburt, podkomorzy przemyski i jego
żona, Jadwiga z Chwałów^, po nich zaś
wieś odziedziczył najstarszy z pięciu sy-
nów, Stanisław, podkomorzy przemyski,
kasztelan lwowski, starosta Samborski
i drohobycki (ur. przed 1524 - zm. 1584)h
W 1566 r. uzyskał on od Zygmunta Augu-
sta dla Dobromila przywilej miejski na pra-
wie magdeburskim^. Stanisław Herburt był
zapewne inicjatorem budowy murowanego
kościoła w nowo lokowanym mieście. Ko-
ściół jest datowany na 2. połowę XVI wż Doóro/w'/, ziugroM.
Not. E. Eo/ygwz, 2ÓÓ4 /i
" Dziękuję ks. proboszczowi Edwardowi Lorancowi z kościoła p.w. Przemienienia Pańskiego w Dobromiiu za życzłiwą
pomoc okazaną przy badaniu zabytku. Pani Beacie Kompanowicz ze Lwowa dziękuję za zorganizowanie wyjazdu do
Dobromila.
' Tadeusz SZYDŁOWSKI, Pruny PoAE, Warszawa, [1919], s. 62; Józef WATULEW1CZ, JL &)/ńa'g SEungźa, Lwów
1939, s. 19-25; Olga BASZCZYŃSKA, A<V Eg/^n/Tów w wigłacń Aeaimc/?, Poznań 1948, s. 374-382.
^ Józef WATULEW1CZ, Eg/AMEowig EnPząńycy i kAció/yara/za/ny w EaPz(ynig, Przemyśl 1904, s. 16.
^ Roman ŻELEWSKI, „Herburt Stanisław", [w:] PoAE NownikPiogra/zczny, t. 9, Wrocław 1961, s. 450- 452.
^ „DobromiL, [w:] óEnwak Ggcgra/E^ny E/Y/g^Pna PoAł/ggo Ea/ów yEwiańEicń, Warszawa 1881, s. 72; ŻELEW-
SKI, op. cit., s. 452.
^ Marcin KALECIŃSKI, Piotr KRASNY, „Kościół parafialny p.w. Przemienienia Pańskiego w Dobromiiu", [w:] Ko-
yc/'o(y i Ea^ziory rzy^^kołato/icEg r/awnggo wo/g^ó<7zAra ra^Eggo, t. 3, (ATaEna(y 4o Dzz'g/ow óziaE YaE^a/ng/ na
Zigwiacń JEcńo&zcń Dawng/Pzgczypo^o/ńg/. Pod red. Jana K. OSTROWSKIEGO, cz. 1) Kraków 1995 s. 55, 56.