DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:In Memoriam
DOI Artikel:Grzeszczuk-Brendel, Hanna; Klause, Gabriela; Kodym-Kozaczko, Grażyna; Marciniak, Piotr; Jakimowicz, Teresa [Gefeierte Pers.]: Teresa Jakimowicz (1931-2005)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.35031#0351
343
lon ownA wor/ar ma sens dwojaki, uświada-
/ \ / mia niemożność odmiany iosu, stratę bli-
Y skiej osoby, daje też nadzieję na trwanie pa-
mięci o niej.
Teresa Jakimowicz, doktor habiłitowany i profe-
sor Poiitechniki Poznańskiej, zmarła 25 iutego 2005 r.
w Poznaniu. Była ważną postacią w życiu naukowym
Poznania, cenioną w Połsce i poza granicami, a tak-
że świetnym nauczycieiem. Jako historyk sztuki łą-
czyła doświadczenia znakomitego muzealnika
i zainteresowania badawcze w dziedzinie historii ar-
chitektury.
Urodziła się 26 czerwca 1931 r. w Warszawie jako
córka Stanisława Jakimowicza i Cyrylli z Dłuskich.
W 1937 r. zamieszkała z rodzicami w Poznaniu na
Łazarzu, okupację spędziła w Garwolinie pod War-
szawą. Po powrocie do Poznania rodzina znalazła
lokum w kamienicy zaprojektowanej przez Rogera
Sławskiego przy Placu Wolności 14. Teresa Jakimo-
wicz uczęszczała do Prywatnego Liceum Żeńskiego
Sióstr Urszulanek przy Alei Niepodległości, gdzie w
1949 r. uzyskała maturę. Studiowała historię sztuki na
Uniwersytecie Poznańskim (od 24 XII 1955 r. Uni-
wersytet im. Adama Mickiewicza) pod kierunkiem
profesorów: Gwido Chmarzyńskiego, ks. Szczęsnego
DettloITa, Zdzisława Kępińskiego, Mariana More-
lowskiego i Franciszka Ksawerego Piwockiego. Stu-
dia ukończyła w 1954 r. uzyskując dyplom magister-
ski na podstawie pracy Zaweł w Gońrcńow/e
napisanej pod kierunkiem prof. dr Z. Kępińskiego i
opublikowanej w /ńń/etynń? T/A/orń .Sztuk/ w 1955 r.
Po studiach podjęła pracę zawodową w Muzeum
Narodowym w Poznaniu, w jej oddziale Historii
Miasta mieszczącym się w ratuszu, gdzie spędziła
32 lata - do października 1986 r. - przechodząc
wszystkie szczeble służbowe od asystenta naukowe-
go do starszego kustosza. Pracując wiele lat w rene-
sansowym ratuszu, uczyniła ten obiekt tematem
swoich badań, które miały zostać opublikowane
w przygotowywanej do druku książce - nie zdążyła
tego sfinalizować. Ratuszem interesowała się cały
czas, uczestnicząc między innymi w powstawaniu
koncepcji konserwatorskich elewacji w latach 1996-
1997.
Od 1978 r. jako kurator Oddziału Rezydencji
Muzeum Narodowego w Poznaniu sprawowała
opiekę nad rezydencjami w Rogalinie, Smiełowie
i Gołuchowie. Właśnie zamek w Gołuchowie za-
wdzięcza Jej wyjątkowo dużo - była autorem stałej
ekspozycji, opracowując jej koncepcję i scenariusz,
a także badając historię restauracji zamku dokonaną
z inicjatywy Izabelli z Czartoryskich Działyńskiej
i publikując książkę Go/ncńów (1973). Później, już
jako pracownik naukowy Politechniki Poznańskiej,
dzieliła się swoimi doświadczeniami muzealnymi
jako członek Rady Muzealnej w Muzeum Narodo-
wym w Poznaniu i w Muzeum Ziemi Średzkiej
w Koszutach.
W 1977 r. na UAM uzyskała doktorat z historii
sztuki na podstawie pracy Dwór wurowuny w PoAce
lon ownA wor/ar ma sens dwojaki, uświada-
/ \ / mia niemożność odmiany iosu, stratę bli-
Y skiej osoby, daje też nadzieję na trwanie pa-
mięci o niej.
Teresa Jakimowicz, doktor habiłitowany i profe-
sor Poiitechniki Poznańskiej, zmarła 25 iutego 2005 r.
w Poznaniu. Była ważną postacią w życiu naukowym
Poznania, cenioną w Połsce i poza granicami, a tak-
że świetnym nauczycieiem. Jako historyk sztuki łą-
czyła doświadczenia znakomitego muzealnika
i zainteresowania badawcze w dziedzinie historii ar-
chitektury.
Urodziła się 26 czerwca 1931 r. w Warszawie jako
córka Stanisława Jakimowicza i Cyrylli z Dłuskich.
W 1937 r. zamieszkała z rodzicami w Poznaniu na
Łazarzu, okupację spędziła w Garwolinie pod War-
szawą. Po powrocie do Poznania rodzina znalazła
lokum w kamienicy zaprojektowanej przez Rogera
Sławskiego przy Placu Wolności 14. Teresa Jakimo-
wicz uczęszczała do Prywatnego Liceum Żeńskiego
Sióstr Urszulanek przy Alei Niepodległości, gdzie w
1949 r. uzyskała maturę. Studiowała historię sztuki na
Uniwersytecie Poznańskim (od 24 XII 1955 r. Uni-
wersytet im. Adama Mickiewicza) pod kierunkiem
profesorów: Gwido Chmarzyńskiego, ks. Szczęsnego
DettloITa, Zdzisława Kępińskiego, Mariana More-
lowskiego i Franciszka Ksawerego Piwockiego. Stu-
dia ukończyła w 1954 r. uzyskując dyplom magister-
ski na podstawie pracy Zaweł w Gońrcńow/e
napisanej pod kierunkiem prof. dr Z. Kępińskiego i
opublikowanej w /ńń/etynń? T/A/orń .Sztuk/ w 1955 r.
Po studiach podjęła pracę zawodową w Muzeum
Narodowym w Poznaniu, w jej oddziale Historii
Miasta mieszczącym się w ratuszu, gdzie spędziła
32 lata - do października 1986 r. - przechodząc
wszystkie szczeble służbowe od asystenta naukowe-
go do starszego kustosza. Pracując wiele lat w rene-
sansowym ratuszu, uczyniła ten obiekt tematem
swoich badań, które miały zostać opublikowane
w przygotowywanej do druku książce - nie zdążyła
tego sfinalizować. Ratuszem interesowała się cały
czas, uczestnicząc między innymi w powstawaniu
koncepcji konserwatorskich elewacji w latach 1996-
1997.
Od 1978 r. jako kurator Oddziału Rezydencji
Muzeum Narodowego w Poznaniu sprawowała
opiekę nad rezydencjami w Rogalinie, Smiełowie
i Gołuchowie. Właśnie zamek w Gołuchowie za-
wdzięcza Jej wyjątkowo dużo - była autorem stałej
ekspozycji, opracowując jej koncepcję i scenariusz,
a także badając historię restauracji zamku dokonaną
z inicjatywy Izabelli z Czartoryskich Działyńskiej
i publikując książkę Go/ncńów (1973). Później, już
jako pracownik naukowy Politechniki Poznańskiej,
dzieliła się swoimi doświadczeniami muzealnymi
jako członek Rady Muzealnej w Muzeum Narodo-
wym w Poznaniu i w Muzeum Ziemi Średzkiej
w Koszutach.
W 1977 r. na UAM uzyskała doktorat z historii
sztuki na podstawie pracy Dwór wurowuny w PoAce