DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:In Memoriam
DOI Artikel:Grzeszczuk-Brendel, Hanna; Klause, Gabriela; Kodym-Kozaczko, Grażyna; Marciniak, Piotr; Jakimowicz, Teresa [Gefeierte Pers.]: Teresa Jakimowicz (1931-2005)
DOI Artikel:Piechowiak, Ryszard [Bearb.]: Bibliografia publikacji Teresy Jakimowicz
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.35031#0352
344
IN MEMORIAM
w w?'ek?? ATT, której promotorem był prof. dr Zdzi-
sław Kępiński. Praca ta była efektem dogłębnych
studiów podjętych w Połsce oraz za granicą
w czasie kilkumiesięcznych pobytów w Centre
d'Etudes Superieures de ia Renaissance w Tours
(1960 i !963), w Institut d'Art et d'Archeologie
w Paryżu (1965) oraz w Anglii (1976). Opublikowa-
na w 1979 r. praca doktorska została uznana w śro-
dowisku naukowym za fundamentalną pozycję
dotyczącą badań nad rezydencjami nowożytnymi.
W 1984 r. przedstawiła rozprawę habilitacyjną
/?AA?ycz/?y w ^zA/ce epok? oVoR??c/7 Jog?e/-
/o/?ów (PWN Warszawa-Poznań 1985) uzyskując
stopień doktora habilitowanego nadany przez UAM
w Poznaniu.
Zainteresowania historią architektury zawiodły
Ją w 1986 r. do Politechniki Poznańskiej, gdzie
w Instytucie Architektury i Planowania Przestrzenne-
go na ówczesnym Wydziale Budownictwa Lądowego
zorganizowała Zakład Historii Architektury i Konser-
wacji Zabytków (od 1988). Nawiązała w ten sposób
do tradycji rodzinnych. Jej ojciec, Stanisław Jakimo-
wicz, z wykształcenia architekt, w latach 1950-1954
był kierownikiem katedry budowy miast na Wydzia-
le Architektury w Wyższej Szkole Inżynierskiej
w Poznaniu, a wcześniej w latach 20. XX w. kierow-
nikiem Pracowni Modeli w Zakładzie Architektury
Polskiej Politechniki Warszawskiej.
Profesor Teresa Jakimowicz wprowadziła no-
woczesne metody nauczania wypracowując taki
model, który pozwalałby studentom zrozumieć pro-
cesy zachodzące w architekturze poprzez powiąza-
nie ich ze światem kultury i sztuki oraz człowiekiem
jako istotą społeczną, odrzucając postrzeganie prze-
mian w sztuce wyłącznie poprzez rozwój form ar-
chitektonicznych. Wprowadzenie tego modelu
miało nauczyć przyszłych architektów myślenia
o współczesności w nawiązaniu do przeszłości,
uświadomić ciągłość niektórych procesów twór-
czych. W taki sposób prowadziła wykłady, a przede
wszystkim seminaria problemowe.
Szczególnie preferowała bezpośredni kontakt
z obiektem - ?'/? AA/, z odbieraną „osobiście" prze-
strzenią miasta, z detalem architektonicznym, kładąc
nacisk na objazdy i zajęcia terenowe. Studenckie
praktyki inwentaryzacyjne były prowadzone
w szczególnie wartościowych obiektach, które spra-
wiały studentom satysfakcję poznawczą - np.
kamienice szachulcowe w Toruniu, kościoły w Pozna-
niu, ratusz i blok śródrynkowy w Lwówku Śląskim,
kościół i klasztor w Jarosławiu, zamek w Osiecznej.
Stopniowo dobierała sobie grono współpracow-
ników, bo tak właśnie byliśmy traktowani, a jedno-
cześnie otaczała nas opieką naukową. Pod Jej
kierunkiem powstały prace doktorskie Gabrieli
Klause, Piotra Marciniaka i Grażyny Kodym-Ko-
zaczko. Była także promotorem doktoratu Magdale-
ny Mrugalskiej-Banaszak, kierującej Oddziałem
Historii Miasta Muzeum Narodowego w Poznaniu.
Jej autorytet naukowy otwierał przed nami wiele
możliwości rozwoju.
Choć głównym obszarem Jej zainteresowań ba-
dawczych była architektura nowożytna, to w ostatnich
latach coraz więcej uwagi poświęcała problemom
miasta współczesnego w relacjach historycznych,
traktując Poznań jako najbliższą przestrzeń obserwa-
cji i refleksji. Występowała przeciwko zamiarom re-
konstrukcji dawnych obiektów, uważając, że każda
epoka powinna mówić własnym językiem, wpisując
się jednak z szacunkiem w charakter historycznej
przestrzeni miejskiej. Wielokrotnie zabierała głos
w tej sprawie, konsultowała miejscowy plan zagos-
podarowania śródmieścia Poznania.
Ostatnie spotkania z Nią były poświęcone oma-
wianiu publikacji, która jest efektem zespołowych
badań prowadzonych w ramach grantu KBN nad ar-
chitekturą i urbanistyką Poznania w XX w. Książka
pod Jej redakcją ukazała się w Wydawnictwie Miej-
skim w 2005 r. niestety już po śmierci, stanowiąc
zamknięcie Jej twórczej aktywności.
/Tm?/?u Grze^zczŁ?k-^?*e/?<Te/, Geń/Te/u A7m/.s'e,
G/Y/źy/zr? Xo?A/7?-A/ozoczko, T*/'oA ATmY/u/fA
1955
1. „Zamek Leszczyńskich w Gołuchowie", ^/'///e/y/?
/T/AoA?'5zA/k?', XVII: 1955, nr 1, s. 126-139, ił. 14.
1957
2. „Zamek w Gołuchowie", Tń/T/o ATz-zzeu/ne, z. IIP
ł957 s. 7-51, ryc. 35.
1958
3. „Renesansowy zamek w Krągu" (Streszczenie re-
feratu wygłoszonego na zebraniu naukowym Oddzia-
łu Poznańskiego [SHS] w dniu 2. XII. 1957 r.), f??'?//e-
/T/? TT/Ao/T/ ,Sz/?A/, XX: 1958, nr 3-4, s. 398-400, il. 3.
4. Recenzja z: Aoz/?o/?. Opracował zespół. Konsul-
tacja naukowa - Hanna Ziółkowska. Opracowanie
IN MEMORIAM
w w?'ek?? ATT, której promotorem był prof. dr Zdzi-
sław Kępiński. Praca ta była efektem dogłębnych
studiów podjętych w Połsce oraz za granicą
w czasie kilkumiesięcznych pobytów w Centre
d'Etudes Superieures de ia Renaissance w Tours
(1960 i !963), w Institut d'Art et d'Archeologie
w Paryżu (1965) oraz w Anglii (1976). Opublikowa-
na w 1979 r. praca doktorska została uznana w śro-
dowisku naukowym za fundamentalną pozycję
dotyczącą badań nad rezydencjami nowożytnymi.
W 1984 r. przedstawiła rozprawę habilitacyjną
/?AA?ycz/?y w ^zA/ce epok? oVoR??c/7 Jog?e/-
/o/?ów (PWN Warszawa-Poznań 1985) uzyskując
stopień doktora habilitowanego nadany przez UAM
w Poznaniu.
Zainteresowania historią architektury zawiodły
Ją w 1986 r. do Politechniki Poznańskiej, gdzie
w Instytucie Architektury i Planowania Przestrzenne-
go na ówczesnym Wydziale Budownictwa Lądowego
zorganizowała Zakład Historii Architektury i Konser-
wacji Zabytków (od 1988). Nawiązała w ten sposób
do tradycji rodzinnych. Jej ojciec, Stanisław Jakimo-
wicz, z wykształcenia architekt, w latach 1950-1954
był kierownikiem katedry budowy miast na Wydzia-
le Architektury w Wyższej Szkole Inżynierskiej
w Poznaniu, a wcześniej w latach 20. XX w. kierow-
nikiem Pracowni Modeli w Zakładzie Architektury
Polskiej Politechniki Warszawskiej.
Profesor Teresa Jakimowicz wprowadziła no-
woczesne metody nauczania wypracowując taki
model, który pozwalałby studentom zrozumieć pro-
cesy zachodzące w architekturze poprzez powiąza-
nie ich ze światem kultury i sztuki oraz człowiekiem
jako istotą społeczną, odrzucając postrzeganie prze-
mian w sztuce wyłącznie poprzez rozwój form ar-
chitektonicznych. Wprowadzenie tego modelu
miało nauczyć przyszłych architektów myślenia
o współczesności w nawiązaniu do przeszłości,
uświadomić ciągłość niektórych procesów twór-
czych. W taki sposób prowadziła wykłady, a przede
wszystkim seminaria problemowe.
Szczególnie preferowała bezpośredni kontakt
z obiektem - ?'/? AA/, z odbieraną „osobiście" prze-
strzenią miasta, z detalem architektonicznym, kładąc
nacisk na objazdy i zajęcia terenowe. Studenckie
praktyki inwentaryzacyjne były prowadzone
w szczególnie wartościowych obiektach, które spra-
wiały studentom satysfakcję poznawczą - np.
kamienice szachulcowe w Toruniu, kościoły w Pozna-
niu, ratusz i blok śródrynkowy w Lwówku Śląskim,
kościół i klasztor w Jarosławiu, zamek w Osiecznej.
Stopniowo dobierała sobie grono współpracow-
ników, bo tak właśnie byliśmy traktowani, a jedno-
cześnie otaczała nas opieką naukową. Pod Jej
kierunkiem powstały prace doktorskie Gabrieli
Klause, Piotra Marciniaka i Grażyny Kodym-Ko-
zaczko. Była także promotorem doktoratu Magdale-
ny Mrugalskiej-Banaszak, kierującej Oddziałem
Historii Miasta Muzeum Narodowego w Poznaniu.
Jej autorytet naukowy otwierał przed nami wiele
możliwości rozwoju.
Choć głównym obszarem Jej zainteresowań ba-
dawczych była architektura nowożytna, to w ostatnich
latach coraz więcej uwagi poświęcała problemom
miasta współczesnego w relacjach historycznych,
traktując Poznań jako najbliższą przestrzeń obserwa-
cji i refleksji. Występowała przeciwko zamiarom re-
konstrukcji dawnych obiektów, uważając, że każda
epoka powinna mówić własnym językiem, wpisując
się jednak z szacunkiem w charakter historycznej
przestrzeni miejskiej. Wielokrotnie zabierała głos
w tej sprawie, konsultowała miejscowy plan zagos-
podarowania śródmieścia Poznania.
Ostatnie spotkania z Nią były poświęcone oma-
wianiu publikacji, która jest efektem zespołowych
badań prowadzonych w ramach grantu KBN nad ar-
chitekturą i urbanistyką Poznania w XX w. Książka
pod Jej redakcją ukazała się w Wydawnictwie Miej-
skim w 2005 r. niestety już po śmierci, stanowiąc
zamknięcie Jej twórczej aktywności.
/Tm?/?u Grze^zczŁ?k-^?*e/?<Te/, Geń/Te/u A7m/.s'e,
G/Y/źy/zr? Xo?A/7?-A/ozoczko, T*/'oA ATmY/u/fA
1955
1. „Zamek Leszczyńskich w Gołuchowie", ^/'///e/y/?
/T/AoA?'5zA/k?', XVII: 1955, nr 1, s. 126-139, ił. 14.
1957
2. „Zamek w Gołuchowie", Tń/T/o ATz-zzeu/ne, z. IIP
ł957 s. 7-51, ryc. 35.
1958
3. „Renesansowy zamek w Krągu" (Streszczenie re-
feratu wygłoszonego na zebraniu naukowym Oddzia-
łu Poznańskiego [SHS] w dniu 2. XII. 1957 r.), f??'?//e-
/T/? TT/Ao/T/ ,Sz/?A/, XX: 1958, nr 3-4, s. 398-400, il. 3.
4. Recenzja z: Aoz/?o/?. Opracował zespół. Konsul-
tacja naukowa - Hanna Ziółkowska. Opracowanie