Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010)

INWENTARYZACJA ZABYTKÓW SZTUKI MIĘDZY NAUKĄ I POLITYKĄ

269








7. ótro/777 z 277wc7?62rz<3.' ./o/M7?/76,s' Tfu/'.su, Die Bau- und
Kunstdenkmaler der Kreise Carthaus, Berent und Neustadt,
D<277zzg, 7ńńf, ,s*. ód 7D/'u 77r/i/- 77/77/ /Ć7//7.s / r/u /7 A///7//u r r/er Prouinz
IfrO'//7UUI//lc/7, Zeszyt 7)
1903 poczynając, prześledzić można proces jego systematycznego wzbogacania przez
zamawianie konkretnych opracowań, a także drogą zakupów i licznych darowizn^.
Mimo powiększającej się bazy materiałowej i jej bieżącej systematyzacji oraz postępu
w profesjonalizacji prac inwentaryzacyjnych, liczba publikowanych na przestrzeni kolej-
nych dziesięcioleci woluminów inwentarza stale się zmniejszała. Powodów tego zjawiska
doszukiwać się należy m. in. w zmianach koncepcji zarówno metodyki prac inwentaryza-
cyjnych, jak i ewolucji sposobów prezentacji ich wyników. Uwidacznia się to wyraźnie
przy porównaniu tomów autorstwa Heisego, z tomami opracowanymi przez Schmida.
Wprawdzie na pierwszy rzut oka tomy te zbytnio się nie różnią - ani podstawowym
schematem kompozycyjnym, ani formą edytorską. Obaj autorzy wyniki inwentaiyzacji
zabytków zachowanych na obszarze jednego lub kilku powiatów publikowali bowiem

Informacje o nabytkach i darowiznach na rzecz archiwum konserwatorskiego stanowiły odtąd integralną część rocz-
nych sprawozdań Schmida składanych Komisji Prowincjonalnej.