DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Frońska, Joanna: [Rezension von: Arkadiusz Adamczuk, Prawo i obraz w miniatorstwie średniowiecznym]
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.34475#0549
POLEMIKI I RECENZJE
539
mh ułfhnuni (IłnanfnńHpnopłr*'
jn^vnu randan amen łnf
coUi*n auwrprn u^.H!.!'!op^!nM*!'"!
Eł " * -- ^
P'H^p.nH oinnum p^uą n
/ ort< o n^rrr łńi nołHćłłmr,
yAłr. n< R/ot aur ut) !t!ma .lp
ad U nl i 3.u !i u r chg.Hłta f dr
płfłiłut Hłłdt.nfŁu3łar^
nnmmfoqtni imrutaiuaT
a;p!Utm!tnT.UH ułimptroh
JniUitrrjun! rrrpiu uunw:u
jpr?ńt(*'<ń'wqu{:H!i(ł)')łłr)ŁM7
?)TpaiHH)ni !łnnl iPUłłmooRć
f nam ł iDłorimn )Płmn m 9
uł!!)iii!M:omnipHUorqno
! i tc ^u :irr!Tid* ntpicnrrfRi
u &H(H ptmbfnplu'Hn tiPHuit
Lia ifRcon t^, <([b i i to łh io! t
uefinir ^fidRihipuL'
uinmi-puHaiuu mfr-piof ic
ttinmi u i luni.nu ^crcitpjuui
{OtqucoanfNi^uiuruniiumir
fuurruiqurAnupNPhrruu!!
^m^nn pun.!n(p:Gmnn mf
Dant-ni Lmamój tuii; t
^łłf!łHf.#jp:łmnłł!!rn[pnn i
.cottŁYnuwLŁiućcriiinn
prtpng.uir^Tnnimi.utrmuhh
aiń ci n na Rr rt q' ł cm: tn avt 111 nu
aumdluunirutupumifuimu
bmuun pYiu^pum otrRt nui
aLiiumiqurmua^nrnuHUiMa
Rnnnn.minqnnrjurnnnmtot-
tu*fU'<hnnirmiuaiopfmutic
tnn ługu rupiŁinufuiim munii
aptMiUHłPiiiHiPiwpaaitinii
La u r ed 11 r.i minami) m er J a* m.t
U11 ca. i LUi.i#u u ji/i! Rtf u ui f pa i
na atat ([tuT^tunmn ć^ gf
O' 11 n ] u i a u r i i n m f<.pa s i a u u a 111 r
a\r LnUrm nJi )gvl! rur u uiuilń
^HuuPa aiitipa ?i hdniihln nmt
uumurnrpup 2
n*gu onuu mhgio łłf p.mmv
^a ur p i n u* pa i ci 11 lAjćp ui o i n! i
unii ir^Hiumaiupmputiuma
liunnn łaruufmrufq'quupi
oPnmt im roipm! uu Rn nt mir
irmit nfuurnuuTnuucmi)
uaimaui n*i;iU<nat
: (La Lm 11 ?ri
g'V- f
, ——" .if)
alf Hó hxn^cyc? if Kin 11 (i hmmb
2. Afńimtmm w łyi$<7ze 7, Jus'YMnLm, Digestum vetus, RzifAń Lzh/m/y,
(X/m77<7e/ ACS' 7Ó4), 2 ^ fO 7?rzYz37i Lzhzmry Roarzf)
było odkiycie częściowo wytartej inskrypcji Ex hz-
h/zotecrz ACozzrzymrzz 5*azicte Cznzczh Ca/uzzy ACozzYa
(XVIII w.?) potwierdzającej, znaną z informacji ar-
chiwalnych, proweniencję rękopisu z klasztoru be-
nedyktynów na Łysej Gorzeć Jak przypuszczał
Adam Vetulani, rękopis mógł trafić do kłasztoru już
w XV w. Nie przekonuje natomiast hipoteza Adam-
czuka dotycząca okoliczności w jakich DeAref miał
znałeźć się w posiadaniu łysogórskich benedykty-
nów. Przypisawszy wykonanie rękopisu łubełskiego
tuluzańskiemu warsztatowi, odpowiedzialnemu
również za iluminacje rękopisu DełzmRz, MS 355,
z biblioteki miejskiej w Amiens, który przed rewo-
lucją należał do opactwa w Corbie w Pikardii, Autor
uznał DełzTt łubelski za prawdopodobny dar dla
polskich benedyktynów od ich korbejskich braci
(s. 26). Nie zachowało się jednak żadne źródło
wskazujące na jakiekolwiek relacje pomiędzy tymi
z'zzwezztaz"zowo gfówzia ńz'6/z'otcłz Piotra Ańmzyiź-
^łzego, Biblioteka Uniwersytecka, KUL, rps. 211, AI52.
'"Nowo lokowana f lia zakonna mogła otrzymać podsta-
wowe księgi liturgiczne od macierzystego klasztoru, ale
dwiema placówkami'", a prawdopodobieństwo, że
dwa rękopisy Debetu wykonane w odległej Lan-
gwedocji znalazły się w posiadaniu pikardyjskiego
opactwa wydaje się również znikome. Jak wykazał
Leopold Delisle w swoim pionierskim studium po-
święconym skryptorium i bibliotece w Corbie, po-
cząwszy od końca XIII w. księgozbiór tego opactwa
przyrastał w wyniku prywatnych donacji braci, przy
niemal całkowitym braku fundacji instytucjonal-
nych*'. Katalog biblioteki korbejskiej odnotowuje
szereg donacji rękopisów prawniczych w interesują-
cym nas okresie. Niemal wszystkie pochodzą
od benedyktynów studiujących prawo kanoniczne
w Paryżu i niemal wszystkie zostały wykonane
w stołecznych warsztatach. W ten sposób trafił do
biblioteki rękopis Summy Raymonda de Penyafort
(obecnie Amiens, BM 267) zakupiony w 1297 i po-
darowany przez Jeana du Candas, dwie księgi
w przypadku Corbie i Łyśca nie mamy do czynienia ani
z fundacją f liacyjną ani z uposażeniem nowej fundacji.
" Leopold DELISLE, Cec/zerc/z^ ^zzr /Gzzczńzzzzg
hiMzot/zć^z-iz? & Corhm, Paris, 1861, s. 34-45.
539
mh ułfhnuni (IłnanfnńHpnopłr*'
jn^vnu randan amen łnf
coUi*n auwrprn u^.H!.!'!op^!nM*!'"!
Eł " * -- ^
P'H^p.nH oinnum p^uą n
/ ort< o n^rrr łńi nołHćłłmr,
yAłr. n< R/ot aur ut) !t!ma .lp
ad U nl i 3.u !i u r chg.Hłta f dr
płfłiłut Hłłdt.nfŁu3łar^
nnmmfoqtni imrutaiuaT
a;p!Utm!tnT.UH ułimptroh
JniUitrrjun! rrrpiu uunw:u
jpr?ńt(*'<ń'wqu{:H!i(ł)')łłr)ŁM7
?)TpaiHH)ni !łnnl iPUłłmooRć
f nam ł iDłorimn )Płmn m 9
uł!!)iii!M:omnipHUorqno
! i tc ^u :irr!Tid* ntpicnrrfRi
u &H(H ptmbfnplu'Hn tiPHuit
Lia ifRcon t^, <([b i i to łh io! t
uefinir ^fidRihipuL'
uinmi-puHaiuu mfr-piof ic
ttinmi u i luni.nu ^crcitpjuui
{OtqucoanfNi^uiuruniiumir
fuurruiqurAnupNPhrruu!!
^m^nn pun.!n(p:Gmnn mf
Dant-ni Lmamój tuii; t
^łłf!łHf.#jp:łmnłł!!rn[pnn i
.cottŁYnuwLŁiućcriiinn
prtpng.uir^Tnnimi.utrmuhh
aiń ci n na Rr rt q' ł cm: tn avt 111 nu
aumdluunirutupumifuimu
bmuun pYiu^pum otrRt nui
aLiiumiqurmua^nrnuHUiMa
Rnnnn.minqnnrjurnnnmtot-
tu*fU'<hnnirmiuaiopfmutic
tnn ługu rupiŁinufuiim munii
aptMiUHłPiiiHiPiwpaaitinii
La u r ed 11 r.i minami) m er J a* m.t
U11 ca. i LUi.i#u u ji/i! Rtf u ui f pa i
na atat ([tuT^tunmn ć^ gf
O' 11 n ] u i a u r i i n m f<.pa s i a u u a 111 r
a\r LnUrm nJi )gvl! rur u uiuilń
^HuuPa aiitipa ?i hdniihln nmt
uumurnrpup 2
n*gu onuu mhgio łłf p.mmv
^a ur p i n u* pa i ci 11 lAjćp ui o i n! i
unii ir^Hiumaiupmputiuma
liunnn łaruufmrufq'quupi
oPnmt im roipm! uu Rn nt mir
irmit nfuurnuuTnuucmi)
uaimaui n*i;iU<nat
: (La Lm 11 ?ri
g'V- f
, ——" .if)
alf Hó hxn^cyc? if Kin 11 (i hmmb
2. Afńimtmm w łyi$<7ze 7, Jus'YMnLm, Digestum vetus, RzifAń Lzh/m/y,
(X/m77<7e/ ACS' 7Ó4), 2 ^ fO 7?rzYz37i Lzhzmry Roarzf)
było odkiycie częściowo wytartej inskrypcji Ex hz-
h/zotecrz ACozzrzymrzz 5*azicte Cznzczh Ca/uzzy ACozzYa
(XVIII w.?) potwierdzającej, znaną z informacji ar-
chiwalnych, proweniencję rękopisu z klasztoru be-
nedyktynów na Łysej Gorzeć Jak przypuszczał
Adam Vetulani, rękopis mógł trafić do kłasztoru już
w XV w. Nie przekonuje natomiast hipoteza Adam-
czuka dotycząca okoliczności w jakich DeAref miał
znałeźć się w posiadaniu łysogórskich benedykty-
nów. Przypisawszy wykonanie rękopisu łubełskiego
tuluzańskiemu warsztatowi, odpowiedzialnemu
również za iluminacje rękopisu DełzmRz, MS 355,
z biblioteki miejskiej w Amiens, który przed rewo-
lucją należał do opactwa w Corbie w Pikardii, Autor
uznał DełzTt łubelski za prawdopodobny dar dla
polskich benedyktynów od ich korbejskich braci
(s. 26). Nie zachowało się jednak żadne źródło
wskazujące na jakiekolwiek relacje pomiędzy tymi
z'zzwezztaz"zowo gfówzia ńz'6/z'otcłz Piotra Ańmzyiź-
^łzego, Biblioteka Uniwersytecka, KUL, rps. 211, AI52.
'"Nowo lokowana f lia zakonna mogła otrzymać podsta-
wowe księgi liturgiczne od macierzystego klasztoru, ale
dwiema placówkami'", a prawdopodobieństwo, że
dwa rękopisy Debetu wykonane w odległej Lan-
gwedocji znalazły się w posiadaniu pikardyjskiego
opactwa wydaje się również znikome. Jak wykazał
Leopold Delisle w swoim pionierskim studium po-
święconym skryptorium i bibliotece w Corbie, po-
cząwszy od końca XIII w. księgozbiór tego opactwa
przyrastał w wyniku prywatnych donacji braci, przy
niemal całkowitym braku fundacji instytucjonal-
nych*'. Katalog biblioteki korbejskiej odnotowuje
szereg donacji rękopisów prawniczych w interesują-
cym nas okresie. Niemal wszystkie pochodzą
od benedyktynów studiujących prawo kanoniczne
w Paryżu i niemal wszystkie zostały wykonane
w stołecznych warsztatach. W ten sposób trafił do
biblioteki rękopis Summy Raymonda de Penyafort
(obecnie Amiens, BM 267) zakupiony w 1297 i po-
darowany przez Jeana du Candas, dwie księgi
w przypadku Corbie i Łyśca nie mamy do czynienia ani
z fundacją f liacyjną ani z uposażeniem nowej fundacji.
" Leopold DELISLE, Cec/zerc/z^ ^zzr /Gzzczńzzzzg
hiMzot/zć^z-iz? & Corhm, Paris, 1861, s. 34-45.