Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (73.2011)

576

IN MEMORJAM


Bellosiego wizyty w Poznaniu i Wrocławiu nie zosta-
ły zrealizowane, gdyż choroba i śmierć nadeszły zbyt
szybko. Zarówno Boskovits, jak i Bełlosi interesowa-
li się florenckimi i ogłosili na ten temat cenne
publikacje. Ich wkład, zwłaszcza Bellosiego, w bada-
nia nad bez mała 30 malowidłami cassonowymi z ko-
lekcji Lanckorońskich jest również znaczny.
LMcLłHO /?g/LM
Autor słynnych książek g i/ 7h'on/o
<7g/Lz ALorfg (Torino 1974; nowe wyd. Milano 2003)
i Luygcoru <7z GzoLo (Torino 1985), która wyjaśniła
definitywnie chronologię malarstwa Giotta w Asyżu
i pozwoliła niemal bez wątpliwości zidentyfikować
z nim enigmatycznego „Mistrza Izaaka", urodził się
7 lipca 1936 r. Bellosi należał do sporej grupy
uczniów Roberto Longhi'ego; studiował historię
sztuki na Uniwersytecie we Florencji, którą ukoń-
czył w 1963 r., pisząc pracę poświęconą Lorenzo
Monaco, sieneńczykowi aktywnemu we Florencji na
przełomie XIV i XV w. W latach 1969-1979 praco-
wał w Soprintendenza per i Beni Artistici e Storici di
Firenze. Od 1979 do 2002 był profesorem historii
sztuki średniowiecznej na Uniwersytecie w Sienie.
Przez cztery lata (1983-1986) pełnił funkcję dyrek-
tora tamtejszego Instytutu Historii Sztuki. Już pod-
czas pracy w Sopraintendenza wyróżnił się jako
zdolny badacz. Jego analizy stylistyczne i atrybucje
przyniosły wyjaśnienie zagadki twórczości nie tylko
Giotta, Cimabue, Masaccia i Scheggi, ale również
słynnych fresków Buffałmacco w Campo Santo
w Pizie oraz rzeźb Arnolfo di Cambio i Lorenzo
Ghibertiego. Ostatnio ten wytrawny badacz praco-
wał nad twórczością Giovanniego Belliniego; pla-
nował również studium o Bartolomeo Della Gatta,
ciągle mało znanym współpracowniku Luki Signo-
relli'ego w czasie, gdy ten malował w Kaplicy
Sykstyńskiej. Wiekopomnymi wydarzeniami w ba-

daniach nad sztuką w ostatnich dekadach były wy-
stawy i konferencje naukowe według pomysłów Bel-
losiego poświęcone m.in. Duccio di Buoninsegna,
Simone Martiniemu i Francesco di Giorgio Martini.
Kilka jego publikacji, m.in. monografia Cimabue
i piękny album o słynnej nastawie ołtarzowej z kate-
dry w Sienie były tłumaczone na języki angielski
i francuski. Wprawdzie Bellosi używał komputera,
a nawet Internetu, ale większość swoich artykułów
i książek napisał ręcznie i dopiero potem były one
przepisywane. Nie rozstawał się z małym notatni-
kiem i niewielkim ołówkiem, którym często zapisy-
wał swoje obserwacje.
W Internecie można łatwo odnaleźć długie ze-
stawienia publikacji (katalogów wystaw i monogra-
fii) Bellosiego; dlatego wymienimy tu jedną,
wydaną we współpracy z innymi badaczami, pt. Lo-
renzo TLonoco.' o LrzWgg /ron? GioLo y LferLnge fo
tńe LenoAyonce, (Florence 2006). Pozwala to na od-
notowanie takiego oto faktu, że pierwszy i jeden
z ostatnich podjętych przez Bellosiego tematów do-
tyczył wybitnego sieneńczyka związanego z Floren-
cją, podczas gdy on sam - florentyńczyk - jakże
pięknie i jakże owocnie wzbogacił studia nad sztuką
Sieny nie zaniedbując wszakże badań nad kulturą ar-
tystyczną rodzinnego miasta.
Bellosi był również autorem licznych artykułów
publikowanych w takich pismach jak: Lurugcwg,
LLosygRzwz, LoZ/gRzno JUzTg, LZzg TLzrZzńgAw ALz-
gzzzzng, Rgnzzg <7g Z U A. Do najcenniejszych należą
jego rozważania, które przyniosły m.in. nowe spoj-
rzenia na „dialog" malarstwa włoskiego z niderlandz-
kim (zob. „Un omaggio di Raffaello al Verrocchio"
[w:] ÓLzćZz yzz Lzz/jźzgZZo, HLz JgZ congrg^o z/Rgrnzzzzo-
7?u/g <L' Vzz<7z (Urbino 1987) i datowanie dzieł sztuki
w oparciu o analizę przedstawionych na nich ubio-
rów. Jeden z jego artykułów o „datowaniu i modzie"
zatytułowany „I Limbourg precursori di Van Eyck?
Nuove osservazioni sui «Mesi» di Chantilly" został