Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (11.1949)

354

Stanisław Wiliński

(15)


Ryc. 231. Radoszyn, kościół parafialny. Tryptyk.

Przedstawienia na ścianie tęczowej wyobrażające scenę Sądu Ostateczne-
go, ujawniają w swej groteskowej, na poły ludowej redakcji, transpozycję
w swoisty sposób pojętej sceny znanej powszechnie z rozwiązań malarstwa
europejskiego. Na drewnianym pułapie widnieją postacie proroków i sce-
ny biblijne.
W trzecim dziesiątku XVII w. mnożą się malowane epitafia, z których
wyróżnia się epitafium obecnie zniszczone z portretem Krystyny Unrug
z r. 1624 w kościele w Kalsku. Portret zmarłej, małej dziewczynki, zbli-
żony jest do podobnych rozwiązań cechujących portretowe malarstwo pol-
skie w XVII wieku. Mało malarskie ujęcie obrazu przy supremacji ten-
dencji linearno-graficznych spotykamy i na epitafiach portretowych tego
samego czasu w kościele w Klępsku.
W Jordanowie położonym na pograniczu Wielkopolski znajdujemy
obraz (ok. r. 1650) św. Anny Samotrzeciej, pokrewny dziełom Krzysztofa
Boguszewskiego. Tradycjonalizm form gotyckich odkrywamy i w innych
zachowanych obrazach z tego czasu.
Atrakcyjność kultury polskiej wśród szlachty Ziemi Swiebodzińskiej
spowodowała przyjęcie i kultywowanie polskiego zwyczaju malowania
portretów trumiennych "). Formalnie swym małomalarskim, dekoracyj-
nym więcej traktowaniem włączyć należy nasze zabytki do tak interesu-
jącego i ciekawego oeuvre polskich portretów trumiennych.
Z anonimowych okazów malarstwa barokowego i rokokowego, nie
wykraczającego jednak poza granice prowincjonalnych rozwiązań, wspom-

*") WILIŃSKI, Polski portret trumienny.