DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.42068#0296
MÉLANGES HULIN DE LOO
247
letters, waarin men met den be.sten wil geen n h kan lezen,
misschien b p. Daar Beham’s werkwijze een andere is, lijkt
een verklaring der letters al's bartkel peham gewaagd. Het
is echter niet zeker, dat de letters een signatuur beteekenen.
Hoezeer ook de teekening op Vlaanderen wijst, toch is
het onderwerp van vreemde herkomst. Een inscriptie in
XVIIe eeuwsche hand, op het oude opzet, wijst den weg,
Er staat : « Barthel ou Barthélémy Beham, Disciple de
Marc Antoine Baymondi ». Die inlichting omtrent Beham’s
vorming onder Marcantoon is verrassend, al behoeven wij
die niet, evenmin als de attributie, ernstig op te nemen.
Beham kwam waarschijnlijk eerst eenige jaren na Marcan-
toon’s dood in Italië. Maar de schrijver moet de klok hebben
hooren luiden. Het verband met Marcantoon bestaat, zooals
trouwens Demonts, Friedlander e. a. reeds hebben opge-
merkt, n. 1. de teekening is gecopieerd naar diens beroemde
prent « De Pest » (B. 417). Indirect blijkt Hogenberg dus
Rafaël te copieeren, want naar diens, thans verloren com-
positie, heeft Marcantoon zijn gravure vervaardigd.
Hogenberg volgde haar vrij nauwkeurig, al ging van den
nobelen eenvoud van het origineel wel wat te loor. Opmer-
kelijk is, dat de teekenaar naar eigen believen den ach-
tergrond veranderde en het sobere bouwsel door een druk
renaissance-paleis verving. Deze vrijheid herinnert aan
hetgeen Marcantoon zichzelf 25 jaar te voren had veroor-
loofd, toen hij achter Michel-Angelo’s « Baders » het land-
schap uit Lucas van Leyden’s prent « Mahomed en de
Monnik Sergius » overnam. Trouwens Marcantoon, die
eenige jaren vroeger reeds op zoo ruime schaal partij had
getrokken van Dürer’s werk, kan er niets op tegen hebben
gehad, dat zijn werk in het Noorden weer werd gebruikt.
In de draperieën verraadt de vertaler zich sterk. Van het
vloeiende van Rafaël’s plooien is weinig overgebleven, hier
en daar zijn zij klein en hoekig geworden. Deze eigenaar-
digheid is een bewijs tegen een onderstellmg, die wij
hoorden uiten, n. 1. dat de teekening misschien van de hand
17
247
letters, waarin men met den be.sten wil geen n h kan lezen,
misschien b p. Daar Beham’s werkwijze een andere is, lijkt
een verklaring der letters al's bartkel peham gewaagd. Het
is echter niet zeker, dat de letters een signatuur beteekenen.
Hoezeer ook de teekening op Vlaanderen wijst, toch is
het onderwerp van vreemde herkomst. Een inscriptie in
XVIIe eeuwsche hand, op het oude opzet, wijst den weg,
Er staat : « Barthel ou Barthélémy Beham, Disciple de
Marc Antoine Baymondi ». Die inlichting omtrent Beham’s
vorming onder Marcantoon is verrassend, al behoeven wij
die niet, evenmin als de attributie, ernstig op te nemen.
Beham kwam waarschijnlijk eerst eenige jaren na Marcan-
toon’s dood in Italië. Maar de schrijver moet de klok hebben
hooren luiden. Het verband met Marcantoon bestaat, zooals
trouwens Demonts, Friedlander e. a. reeds hebben opge-
merkt, n. 1. de teekening is gecopieerd naar diens beroemde
prent « De Pest » (B. 417). Indirect blijkt Hogenberg dus
Rafaël te copieeren, want naar diens, thans verloren com-
positie, heeft Marcantoon zijn gravure vervaardigd.
Hogenberg volgde haar vrij nauwkeurig, al ging van den
nobelen eenvoud van het origineel wel wat te loor. Opmer-
kelijk is, dat de teekenaar naar eigen believen den ach-
tergrond veranderde en het sobere bouwsel door een druk
renaissance-paleis verving. Deze vrijheid herinnert aan
hetgeen Marcantoon zichzelf 25 jaar te voren had veroor-
loofd, toen hij achter Michel-Angelo’s « Baders » het land-
schap uit Lucas van Leyden’s prent « Mahomed en de
Monnik Sergius » overnam. Trouwens Marcantoon, die
eenige jaren vroeger reeds op zoo ruime schaal partij had
getrokken van Dürer’s werk, kan er niets op tegen hebben
gehad, dat zijn werk in het Noorden weer werd gebruikt.
In de draperieën verraadt de vertaler zich sterk. Van het
vloeiende van Rafaël’s plooien is weinig overgebleven, hier
en daar zijn zij klein en hoekig geworden. Deze eigenaar-
digheid is een bewijs tegen een onderstellmg, die wij
hoorden uiten, n. 1. dat de teekening misschien van de hand
17