DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Żakiewicz, Anna: [Rezension von: Stephen E. Weil, Making museums matter]
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.49354#0418
408
Anna Żakiewicz
w Brukseli w 2001 r. czy wreszcie zakończoną nie-
dawno sprawę Doroty Nieznalskiej, która w swojej
pracy Pasja umieściła na krzyżu fotografię męskich
genitaliów.
Czysto praktyczny aspekt mają poruszane przez
Weila kwestie związane z copyrightem. Omawiając
ustęp 107 Copyright Law autor wskazuje na nieprzy-
stawalność niektórych jego paragrafów do problemów
wynikających z odmienności sztuk wizualnych od tek-
stów pisanych. Nie ulega jedynie wątpliwości, że ilu-
strowanie tekstów naukowych i edukacyjnych repro-
dukcjami dzieł sztuki jest objęte pojęciem „fair use",
co odpowiada polskiemu „dozwolonemu użyciu".
Weil jest ponadto zwolennikiem wykorzystywa-
nia dzieł innych przez artystów. Uważa bowiem, że
dzieła sztuki są częścią naszej rzeczywistości i jako
takie mogą, a czasem nawet powinny odnajdywać się
w twórczości artystycznej, podobnie jak np. pejzaż.
Nazywa to „prowizją Robin Hooda" twierdząc, że
dozwolone jest czerpanie z dorobku innych w celu
wzbogacenia naszej wizji oraz interpretacji świata.
Kilka rozdziałów omawianej książki to specy-
ficzne quizy skonstruowane tak, by każdy czytelnik
mógł sprawdzić swoją własną postawę w różnych
sytuacjach. Najbardziej emocjonująca jest ta opisa-
na w rozdziale Museum at the End of Time, w któ-
rym autor przedstawił plany postępowania szefów
poszczególnych komórek organizacyjnych typowego
muzeum w obliczu końca świata przewidzianego pre-
cyzyjnie na godzinę 11.43 dnia 16. sierpnia 2125 r.
Najbardziej atrakcyjna wydaje się propozycja szefa
działu rozwoju muzeum, by każdego 16. sierpnia
poprzedzającego przewidywaną katastrofę organi-
zować uroczysty bal wraz z aukcją dzieł z kolekcji
muzeum. Uczestnicy balu byliby ubrani w stroje ze
zbiorów muzealnych, nie mówiąc już o biżuterii...
Wszystko to sprawia, że książkę Weila czyta się
nie tylko z nieustającą przyjemnością, ale i poczu-
ciem, że praca w muzeum poza codziennym zmaga-
niem się z obecną trudną rzeczywistością, może też
- a nawet powinna być - fascynującą przygodą, któ-
rą w dodatku warto dzielić z innymi.
Anna Żakiewicz
w Brukseli w 2001 r. czy wreszcie zakończoną nie-
dawno sprawę Doroty Nieznalskiej, która w swojej
pracy Pasja umieściła na krzyżu fotografię męskich
genitaliów.
Czysto praktyczny aspekt mają poruszane przez
Weila kwestie związane z copyrightem. Omawiając
ustęp 107 Copyright Law autor wskazuje na nieprzy-
stawalność niektórych jego paragrafów do problemów
wynikających z odmienności sztuk wizualnych od tek-
stów pisanych. Nie ulega jedynie wątpliwości, że ilu-
strowanie tekstów naukowych i edukacyjnych repro-
dukcjami dzieł sztuki jest objęte pojęciem „fair use",
co odpowiada polskiemu „dozwolonemu użyciu".
Weil jest ponadto zwolennikiem wykorzystywa-
nia dzieł innych przez artystów. Uważa bowiem, że
dzieła sztuki są częścią naszej rzeczywistości i jako
takie mogą, a czasem nawet powinny odnajdywać się
w twórczości artystycznej, podobnie jak np. pejzaż.
Nazywa to „prowizją Robin Hooda" twierdząc, że
dozwolone jest czerpanie z dorobku innych w celu
wzbogacenia naszej wizji oraz interpretacji świata.
Kilka rozdziałów omawianej książki to specy-
ficzne quizy skonstruowane tak, by każdy czytelnik
mógł sprawdzić swoją własną postawę w różnych
sytuacjach. Najbardziej emocjonująca jest ta opisa-
na w rozdziale Museum at the End of Time, w któ-
rym autor przedstawił plany postępowania szefów
poszczególnych komórek organizacyjnych typowego
muzeum w obliczu końca świata przewidzianego pre-
cyzyjnie na godzinę 11.43 dnia 16. sierpnia 2125 r.
Najbardziej atrakcyjna wydaje się propozycja szefa
działu rozwoju muzeum, by każdego 16. sierpnia
poprzedzającego przewidywaną katastrofę organi-
zować uroczysty bal wraz z aukcją dzieł z kolekcji
muzeum. Uczestnicy balu byliby ubrani w stroje ze
zbiorów muzealnych, nie mówiąc już o biżuterii...
Wszystko to sprawia, że książkę Weila czyta się
nie tylko z nieustającą przyjemnością, ale i poczu-
ciem, że praca w muzeum poza codziennym zmaga-
niem się z obecną trudną rzeczywistością, może też
- a nawet powinna być - fascynującą przygodą, któ-
rą w dodatku warto dzielić z innymi.