DOI issue:
Nr. 3-4
DOI article:Waźbiński, Zygmunt: Le siècle de Titien. Gravures venitiennes de la Renaissance: Maastricht 17.11.02-16.02.03; Brugia 01.03.-26.05.03
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.49354#0419
409
ZYGMUNT WAŹBIŃSKI
Toruń, UMK
Le siecle de Titien. Gravures venitiennes de la Renaissance.
Maastricht 17.11.02-16.02.03; Brugia 01.03.-26.05.03
Wystawa pod tytułem Le siecle de Titien',
miała miejsce na przełomie 2002/2003
roku w Maastricht i w Brugii prezento-
wała grafikę wenecką XVI w. Pokazano tam 76
obiektów: 65 grafik i 11 rysunków. Eksponaty po-
chodziły z 18 kolekcji europejskich i amerykań-
skich.
Twórcą ekspozycji oraz okazałego katalogu był
Gert Jan van der Sman z Instytutu Holenderskiego
we Florencji, specjalizującego się w zakresie relacji
artystycznych pomiędzy Niderlandami i Italią.
Wystawa składała się z pięciu sekcji. W pierw-
szej znajdowały się grafiki czterech artystów,
o „zróżnicowanym ciężarze gatunkowym" (Andrea
Mantegna, Jacopo de'Barbari, Girolamo Mocetto
i Albrecht Durer), których van der Sman uznał za
„twórców" środowiska weneckiego. W drugiej sekcji
znalazły się obok „pointilistycznych" grafik Giulia
Campagnoli i Marcantonia Raimondiego wczesne
prace Domenica Campagnoli i dość „prymitywne"
Benedetto Montagna. To, co łączy dzieła tych auto-
rów to ich tematyka „humanistyczna", której znacze-
nie jest niekiedy trudne do ustalenia. Sekcja trzecia -
poświęcona była „wielkim grafikom": Tycjanowi
i jego współpracowników: Ugo da Carpi, Domenico
Campagnoli, Nicolo Boldriniemu oraz biegłym choć
nieznanym z nazwiska sztycharzom, którzy potrafili
przenieść pomysły wielkiego wenecjanina na deskę
i papier. Sekcja IV poświęcona była manierystycz-
nym realizacjom Andrea Meldoli zwanym Schiavo-
ne oraz Giovanniego Battisty Franco. Sekcja V -
dotyczyła grafik produkowanych masowo na użytek
rynku antykwarycznego.
Przyjrzyjmy się uważniej eksponatom znajdują-
cym się w poszczególnych sekcjach. W pierwszej -
obecność sztychów Mantegni, wyrosłych z tradycji
1. Domenico Campagnola, Pejzaż z dwoma
drzewami na tle zabudowań, miedzioryt,
125 x 170,
Boijmans van Beuningen, Rotterdam.
toskańskiej, została zasygnalizowana dwoma znako-
mitymi obiektami: Walką bóstw morskich (grafikę tę
podziwiał Durer) oraz Pokłonem trzech króli (nie-
ukończona a mimo to studiowana przez artystów).
Obecność Czterech czarownic (1491) Durera poka-
zuje ile Barbari zawdzięczał grafikowi z Norymber-
gi, i to nie tylko w sensie technicznym, ale przede
wszystkim artystycznym (np. Zwycięstwo i Sława,
Apollo i Diana). Spośród 23 grafik zrealizowanych
przez Barbariego, zaprezentowano aż 8 - i to naj-
bardziej znaczących dla oeuvre artysty oraz
dla dziejów grafiki weneckiej. Prace weneckiego
malarza Girolamo Mocetto są „nierówne": obok in-
teresującego Chrztu Chrystusa a zwłaszcza Meta-
morfozy Anymone występują miernej jakości Sceny
bitewne i Fryzy mitologiczne.
1 Le Siecle de Titien. Gravures venitiennes de la Renais-
sance, ed. Gert Jan van der Sman, Wannderers Uitgevers,
Zwolle (Bonnefantenmuseum Maastricht, Musees Muni-
cipaux Bruges 2003, pp. 216.
ZYGMUNT WAŹBIŃSKI
Toruń, UMK
Le siecle de Titien. Gravures venitiennes de la Renaissance.
Maastricht 17.11.02-16.02.03; Brugia 01.03.-26.05.03
Wystawa pod tytułem Le siecle de Titien',
miała miejsce na przełomie 2002/2003
roku w Maastricht i w Brugii prezento-
wała grafikę wenecką XVI w. Pokazano tam 76
obiektów: 65 grafik i 11 rysunków. Eksponaty po-
chodziły z 18 kolekcji europejskich i amerykań-
skich.
Twórcą ekspozycji oraz okazałego katalogu był
Gert Jan van der Sman z Instytutu Holenderskiego
we Florencji, specjalizującego się w zakresie relacji
artystycznych pomiędzy Niderlandami i Italią.
Wystawa składała się z pięciu sekcji. W pierw-
szej znajdowały się grafiki czterech artystów,
o „zróżnicowanym ciężarze gatunkowym" (Andrea
Mantegna, Jacopo de'Barbari, Girolamo Mocetto
i Albrecht Durer), których van der Sman uznał za
„twórców" środowiska weneckiego. W drugiej sekcji
znalazły się obok „pointilistycznych" grafik Giulia
Campagnoli i Marcantonia Raimondiego wczesne
prace Domenica Campagnoli i dość „prymitywne"
Benedetto Montagna. To, co łączy dzieła tych auto-
rów to ich tematyka „humanistyczna", której znacze-
nie jest niekiedy trudne do ustalenia. Sekcja trzecia -
poświęcona była „wielkim grafikom": Tycjanowi
i jego współpracowników: Ugo da Carpi, Domenico
Campagnoli, Nicolo Boldriniemu oraz biegłym choć
nieznanym z nazwiska sztycharzom, którzy potrafili
przenieść pomysły wielkiego wenecjanina na deskę
i papier. Sekcja IV poświęcona była manierystycz-
nym realizacjom Andrea Meldoli zwanym Schiavo-
ne oraz Giovanniego Battisty Franco. Sekcja V -
dotyczyła grafik produkowanych masowo na użytek
rynku antykwarycznego.
Przyjrzyjmy się uważniej eksponatom znajdują-
cym się w poszczególnych sekcjach. W pierwszej -
obecność sztychów Mantegni, wyrosłych z tradycji
1. Domenico Campagnola, Pejzaż z dwoma
drzewami na tle zabudowań, miedzioryt,
125 x 170,
Boijmans van Beuningen, Rotterdam.
toskańskiej, została zasygnalizowana dwoma znako-
mitymi obiektami: Walką bóstw morskich (grafikę tę
podziwiał Durer) oraz Pokłonem trzech króli (nie-
ukończona a mimo to studiowana przez artystów).
Obecność Czterech czarownic (1491) Durera poka-
zuje ile Barbari zawdzięczał grafikowi z Norymber-
gi, i to nie tylko w sensie technicznym, ale przede
wszystkim artystycznym (np. Zwycięstwo i Sława,
Apollo i Diana). Spośród 23 grafik zrealizowanych
przez Barbariego, zaprezentowano aż 8 - i to naj-
bardziej znaczących dla oeuvre artysty oraz
dla dziejów grafiki weneckiej. Prace weneckiego
malarza Girolamo Mocetto są „nierówne": obok in-
teresującego Chrztu Chrystusa a zwłaszcza Meta-
morfozy Anymone występują miernej jakości Sceny
bitewne i Fryzy mitologiczne.
1 Le Siecle de Titien. Gravures venitiennes de la Renais-
sance, ed. Gert Jan van der Sman, Wannderers Uitgevers,
Zwolle (Bonnefantenmuseum Maastricht, Musees Muni-
cipaux Bruges 2003, pp. 216.