DOI Artikel:
Moisan Jablonski, Christine: Malowidło Charles Le Bruna z Pawilonu Jutrzenki w Sceaux inspiracją dla wilanowskich plafonów Pór roku Jerzego Eleutera Siemiginowskiego
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.49518#0052
46
Krystyna Moisan-Jabłońska
2. Charles Le Brun, Wjazd Jutrzenki na nieboskłon,
1672, Sceaux, Pawilon Jutrzenki,
repr. wg Le Pavillon de 1’Aurore...
Karpowicz twierdzi, że artysta mógł dodatkowo bawić w Paryżu podczas powrotnej drogi
do kraju z Wiecznego Miasta i wtedy prawdopodobnie oglądał rzeźby w parku wersal-
skim.
Pobyt Siemiginowskiego w mieście nad Sekwaną zdają się również potwierdzać pew-
ne zbieżności kompozycyjne i ikonograficzne z powstałym w roku 1672 dziełem Charlesa
Le Bruna, malowidłem ukazującym Wjazd Jutrzenki na nieboskłon (il. 2). Zakładając, że
artysta choć raz podczas swej zagranicznej podróży przebywał w Paryżu, musiał zapewne
oglądać dzieło, które wzbudzało podziw u współczesnych. Przedstawia ono Aurorę, po-
przedzającą rydwan słoneczny, która budzi ziemię i powoduje ustąpienie nocy. Kompozy-
cja namalowana techniką olejną głównie na płótnie, a także częściowo na kartonie oraz
gipsowym podkładzie wypełnia kopułę tzw. Pawilonu Jutrzenki zbudowanego w parku
otaczającym podparyską rezydencję Jean-Baptiste Colberta w Sceaux.
Zaufany minister króla Ludwika XIV kupił posiadłość w kwietniu 1670 r. Plejada naj-
znamienitszych artystów pracowała przy upiększeniu nowej rezydencji: architekci Claude
Perrault, Le Pautre, Jules Hardouin-Mansart, twórca ogrodów Andre Le Nótre oraz Char-
les Le Brun, pierwszy malarz króla Ludwika XIV. Elegancki pawilon ogrodowy (il. 1) od
początku powstania cieszył się uznaniem współczesnych, wielokrotnie bywał w nim także
król Ludwik XIV.
Rozbudowany program ikonograficzny kopuły jest zapewne dziełem malarza, powsta-
łym zgodnie ze wskazówkami samego Colberta. Do właściwej interpretacji tej skompli-
kowanej kompozycji posłużyły badaczom dwa zachowane do naszych czasów źródła
literackie. Pierwszym jest poemat Philippe Quinault (1635-1688), dramatopisarza i kome-
diopisarza, a zarazem librecisty oper Jean Baptiste Lully, odczytany podczas posiedzenia
Krystyna Moisan-Jabłońska
2. Charles Le Brun, Wjazd Jutrzenki na nieboskłon,
1672, Sceaux, Pawilon Jutrzenki,
repr. wg Le Pavillon de 1’Aurore...
Karpowicz twierdzi, że artysta mógł dodatkowo bawić w Paryżu podczas powrotnej drogi
do kraju z Wiecznego Miasta i wtedy prawdopodobnie oglądał rzeźby w parku wersal-
skim.
Pobyt Siemiginowskiego w mieście nad Sekwaną zdają się również potwierdzać pew-
ne zbieżności kompozycyjne i ikonograficzne z powstałym w roku 1672 dziełem Charlesa
Le Bruna, malowidłem ukazującym Wjazd Jutrzenki na nieboskłon (il. 2). Zakładając, że
artysta choć raz podczas swej zagranicznej podróży przebywał w Paryżu, musiał zapewne
oglądać dzieło, które wzbudzało podziw u współczesnych. Przedstawia ono Aurorę, po-
przedzającą rydwan słoneczny, która budzi ziemię i powoduje ustąpienie nocy. Kompozy-
cja namalowana techniką olejną głównie na płótnie, a także częściowo na kartonie oraz
gipsowym podkładzie wypełnia kopułę tzw. Pawilonu Jutrzenki zbudowanego w parku
otaczającym podparyską rezydencję Jean-Baptiste Colberta w Sceaux.
Zaufany minister króla Ludwika XIV kupił posiadłość w kwietniu 1670 r. Plejada naj-
znamienitszych artystów pracowała przy upiększeniu nowej rezydencji: architekci Claude
Perrault, Le Pautre, Jules Hardouin-Mansart, twórca ogrodów Andre Le Nótre oraz Char-
les Le Brun, pierwszy malarz króla Ludwika XIV. Elegancki pawilon ogrodowy (il. 1) od
początku powstania cieszył się uznaniem współczesnych, wielokrotnie bywał w nim także
król Ludwik XIV.
Rozbudowany program ikonograficzny kopuły jest zapewne dziełem malarza, powsta-
łym zgodnie ze wskazówkami samego Colberta. Do właściwej interpretacji tej skompli-
kowanej kompozycji posłużyły badaczom dwa zachowane do naszych czasów źródła
literackie. Pierwszym jest poemat Philippe Quinault (1635-1688), dramatopisarza i kome-
diopisarza, a zarazem librecisty oper Jean Baptiste Lully, odczytany podczas posiedzenia