DOI Artikel:
Mazur-Keblowski, Eva: Bordell und Boudoir. Schauplätze der Moderne: 22.01. - 22.05.2005 Kunsthalle, Tybinga
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.49518#0124
118
Ewa Mazur-Kębłowska
ważnych w życiu jak i w sztuce, nie powodował
wręcz ironicznego spojrzenia. W każdym razie trud-
no ten cykl Picassa nazwać erotycznym. W każdym
z 38 wystawionych dzieł można znaleźć stojącego z
boku obserwatora - Degasa. Picasso wychodził chy-
ba słusznie z założenia, że burdel służył Degasowi
wyłącznie jako zespół motywów artystycznych, był
w nim co najwyżej voyeurem, a nie klientem. Nie
należy on do akcji sceny, nie jest brany pod uwagę
przez jej protagonistki. Adriani upatruje w postaci
Degasa alter ego (kat.s. 248) starego Picassa, który
w scenach burdelowych może już tylko odgrywać
rolę voyeura, dystans Mistrza Degasa jest szczegól-
nie bliski staremu Picassowi.
Abstrahując od dwóch mało znaczących mie-
dziorytów powstałych w marcu 1972, cykl Degas
jako rysownik w burdelu, to ostatnie wielkie dzieło
graficzne artysty, zmarłego w kwietniu 1973. Mono-
typie Degasa, których część znajdowała się w jego
prywatnych zbiorach, uważał Picasso za jedno z naj-
wybitniejszych osiągnięć artysty (s. 248). Wystawa
tybińska potwierdziła tę opinię.
Imprezy towarzyszące wystawie tybińskiej
Wystwa Burdel i buduar pociągnęła za sobą la-
winę imprez towarzyszących w Tybindze pod zna-
czącym tytułem Lust auf mehr („Chęć na więcej”).
Była to z jednej strony wystawa w pawilonie sąsia-
dującym z Kunsthalle zainicjowana przez organi-
zację Terre des Femmes na temat prostytucji
i handlu kobietami w dobie globalizacji, jak i sze-
reg innych interesujących imprez: filmy, teatr,
odczyty, wykłady na temat prostytucji, pornografii,
seksu, kobiecości, wychowania seksualnego itd.
Tematy erotyczne na wystawach we Frankfurcie i
Dreźnie
Tybiński Burdel i buduar był pierwszą wystawą
podejmującą tę problematykę. Dziwne, że stało się
to tak późno. Dla odbiorców współczesnych me-
diów, reklamy i filmu temat ten od dawna nie jest
szokujący. Ale właśnie teraz wystawy dotyczące,
seksu, erotyzmu, prostytucji szerzą się jedna po
drugiej. W Frankfurckiej Schirn Kunsthalle poka-
zywana była do 24 kwietnia, a potem od 13 maja
do 22 sierpnia we Wiedniu w Leopold Muzeum
wystawę pt. Die nackte Wahrheit. Klimt Schiele,
Kokoschka und andere Skandale (Naga prawda.
Schiele, Kokoschka i inne skandale. W Dreźnie, w
Gabinecie Rycin można było od 26 lutego do 11.
lipca 2005 obejrzeć wystawę prawie 200 renesan-
sowych, manierystycznych i barokowych rycin o
tematyce erotycznej, pochodzących z własnych
zbiorów muzeum pt. Chuć mężcyzny, władza ko-
biety („Des Mannes Lust und Weibes Macht”),
uporządkowanych w 10 kręgów ikonograficznych.
Kilka nazwisk artystów daje wyobrażenie o jakości
przedstawianej sztuki. Są to Albrecht Diirer, Hans
Baldung Grien, Burkmair, Łukasz z Lejdy, Agosti-
no Caracci, Rembrandt, Hogarth. Obejrzeć tu moż-
na było przedstawienia czasem jednoznaczne i
wręcz dosadne i drastyczne a innym razem zawo-
alowane, sięgające do mitologii i świata zwierzę-
cego. Jedna z najpiękniejszych rycin Hansa
Baldunga Griena pokazuje Ewę uwodzącą Adama i
spoglądającą przy tym otwarcie w stronę widza.
Także burdel i łaźnia należą do repertuaru tej grafi-
ki, która powstawała zresztą z myślą o kolekcjone-
rach mężczyznach.
Ewa Mazur-Kębłowska
ważnych w życiu jak i w sztuce, nie powodował
wręcz ironicznego spojrzenia. W każdym razie trud-
no ten cykl Picassa nazwać erotycznym. W każdym
z 38 wystawionych dzieł można znaleźć stojącego z
boku obserwatora - Degasa. Picasso wychodził chy-
ba słusznie z założenia, że burdel służył Degasowi
wyłącznie jako zespół motywów artystycznych, był
w nim co najwyżej voyeurem, a nie klientem. Nie
należy on do akcji sceny, nie jest brany pod uwagę
przez jej protagonistki. Adriani upatruje w postaci
Degasa alter ego (kat.s. 248) starego Picassa, który
w scenach burdelowych może już tylko odgrywać
rolę voyeura, dystans Mistrza Degasa jest szczegól-
nie bliski staremu Picassowi.
Abstrahując od dwóch mało znaczących mie-
dziorytów powstałych w marcu 1972, cykl Degas
jako rysownik w burdelu, to ostatnie wielkie dzieło
graficzne artysty, zmarłego w kwietniu 1973. Mono-
typie Degasa, których część znajdowała się w jego
prywatnych zbiorach, uważał Picasso za jedno z naj-
wybitniejszych osiągnięć artysty (s. 248). Wystawa
tybińska potwierdziła tę opinię.
Imprezy towarzyszące wystawie tybińskiej
Wystwa Burdel i buduar pociągnęła za sobą la-
winę imprez towarzyszących w Tybindze pod zna-
czącym tytułem Lust auf mehr („Chęć na więcej”).
Była to z jednej strony wystawa w pawilonie sąsia-
dującym z Kunsthalle zainicjowana przez organi-
zację Terre des Femmes na temat prostytucji
i handlu kobietami w dobie globalizacji, jak i sze-
reg innych interesujących imprez: filmy, teatr,
odczyty, wykłady na temat prostytucji, pornografii,
seksu, kobiecości, wychowania seksualnego itd.
Tematy erotyczne na wystawach we Frankfurcie i
Dreźnie
Tybiński Burdel i buduar był pierwszą wystawą
podejmującą tę problematykę. Dziwne, że stało się
to tak późno. Dla odbiorców współczesnych me-
diów, reklamy i filmu temat ten od dawna nie jest
szokujący. Ale właśnie teraz wystawy dotyczące,
seksu, erotyzmu, prostytucji szerzą się jedna po
drugiej. W Frankfurckiej Schirn Kunsthalle poka-
zywana była do 24 kwietnia, a potem od 13 maja
do 22 sierpnia we Wiedniu w Leopold Muzeum
wystawę pt. Die nackte Wahrheit. Klimt Schiele,
Kokoschka und andere Skandale (Naga prawda.
Schiele, Kokoschka i inne skandale. W Dreźnie, w
Gabinecie Rycin można było od 26 lutego do 11.
lipca 2005 obejrzeć wystawę prawie 200 renesan-
sowych, manierystycznych i barokowych rycin o
tematyce erotycznej, pochodzących z własnych
zbiorów muzeum pt. Chuć mężcyzny, władza ko-
biety („Des Mannes Lust und Weibes Macht”),
uporządkowanych w 10 kręgów ikonograficznych.
Kilka nazwisk artystów daje wyobrażenie o jakości
przedstawianej sztuki. Są to Albrecht Diirer, Hans
Baldung Grien, Burkmair, Łukasz z Lejdy, Agosti-
no Caracci, Rembrandt, Hogarth. Obejrzeć tu moż-
na było przedstawienia czasem jednoznaczne i
wręcz dosadne i drastyczne a innym razem zawo-
alowane, sięgające do mitologii i świata zwierzę-
cego. Jedna z najpiękniejszych rycin Hansa
Baldunga Griena pokazuje Ewę uwodzącą Adama i
spoglądającą przy tym otwarcie w stronę widza.
Także burdel i łaźnia należą do repertuaru tej grafi-
ki, która powstawała zresztą z myślą o kolekcjone-
rach mężczyznach.