DOI Heft:
Nr. 1-2
DOI Artikel:Konstantynów, Dariusz: Dekoracje Dworca Głównego w Warszawie: o sztuce monumentalnej końca lat trzydziestych XX wieku =
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.35031#0083
78
DARIUSZ KONSTANTYNÓW
6. Kaz/'//7/Yrz P/AP/Yw/Yz, Ja/7 Za//70)'.sA/. ,, Po/.sPa — /7/a&a Ywo/'/// Jz/Yc/0/77 "
- ///'o/YA/ JuPoracy/ Aa// oJ/'azJóig /9YP. Pag// wg/,, A/Pa " /9TP, z. 2
współczesnej, gdzie ściana kompozycji malarskiej gra w przestrzennej kompozycji [...].
Malarstwo na ścianie, na murze, wprost na naturalnej fakturze, od razu w ramach otocze-
nia- oto jedna z najwspanialszych sztuk, sztuka monumentalna. [...] Współczesne formy
architektoniczne, jeszcze od renesansowych prostsze [...], stwarzają dla malarstwa ścien-
nego najwspanialsze warunki"^.
W drugiej połowie lat 30. sztuka monumentalna zajęła istotne miejsce w programach
nauczania szkół artystycznych. W recenzjach z wystaw sprawozdawczych w warszaw-
skiej Akademii Sztuk Pięknych pochwały kierowane pod adresem pracowni malarstwa
dekoracyjnego Leonarda Pękalskiego oraz rzeźby monumentalnej Bohdana Pniewskiego
przeplatały się z wyrazami ubolewania nad niedostatecznym wykorzystaniem umiejętno-
ści ich absolwentów w praktyce*^. Uznanie zdobywały także wysiłki nauczycieli Miej-
skiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa, w której zagadnienia malarstwa ściennego
uczniowie zgłębiali w klasie Mieczysława Schultza i Edwarda Kokoszki oraz w pracowni
przygotowawczej Józefa Szperbera, a rzeźby dekoracyjnej (w tym architektonicznej)
uczyli się pod kierunkiem Zofii Trzcińskiej-Kamińskiej i Aleksandra Żurakowskiego*^.
^ Marek LEYKAM, „Malarstwo w ramach architektury", P/ny/yPa 1938, nr 1, s. 12-16. Powrót malarstwa i rzeźby do
architektury uważany jest za jedną z cech dystynktywnych tzw. stylu 1937. Por. Andrzej K. OLSZEWSKI, „Styl 1937
w świetle krytyki i historii", [w:] A/y^ o yz/nce. Materiały sesji zorganizowanej z okazji czterdziestolecia istnienia
Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Warszawa, listopad 1974, Warszawa 1976, s. 205-207.
-- Jan KLECZYŃSKI, „Prace uczniów Akademii Warszawskiej", GYze/<? Po/yPn 1934, nr 191 (12 VH), s. 5; Stanisław
ROGOYSK1, „Wystawa uczniów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie", P/0/7 1935, nr 28, s. 5; Al. B. GIERR,
„Rzeźba na wystawie Akademii Sztuk Pięknych", HrPr/Yy 1938, nr 7, s. 370; Franciszek BARTOSZEK, „Tegoroczna
wiosenna wystawa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie", ibid. 1939, nr 7-8, s. 330.
^ Jerzy HULEWICZ, „Wystawa w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie", Kz/r/YrPorn/my 1938, nr 181
(3 VH), s. 10; Edmund MILLER, „Miejska Szkoła Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie", Plastyka 1938, nr 7,
s. 183-199.
DARIUSZ KONSTANTYNÓW
6. Kaz/'//7/Yrz P/AP/Yw/Yz, Ja/7 Za//70)'.sA/. ,, Po/.sPa — /7/a&a Ywo/'/// Jz/Yc/0/77 "
- ///'o/YA/ JuPoracy/ Aa// oJ/'azJóig /9YP. Pag// wg/,, A/Pa " /9TP, z. 2
współczesnej, gdzie ściana kompozycji malarskiej gra w przestrzennej kompozycji [...].
Malarstwo na ścianie, na murze, wprost na naturalnej fakturze, od razu w ramach otocze-
nia- oto jedna z najwspanialszych sztuk, sztuka monumentalna. [...] Współczesne formy
architektoniczne, jeszcze od renesansowych prostsze [...], stwarzają dla malarstwa ścien-
nego najwspanialsze warunki"^.
W drugiej połowie lat 30. sztuka monumentalna zajęła istotne miejsce w programach
nauczania szkół artystycznych. W recenzjach z wystaw sprawozdawczych w warszaw-
skiej Akademii Sztuk Pięknych pochwały kierowane pod adresem pracowni malarstwa
dekoracyjnego Leonarda Pękalskiego oraz rzeźby monumentalnej Bohdana Pniewskiego
przeplatały się z wyrazami ubolewania nad niedostatecznym wykorzystaniem umiejętno-
ści ich absolwentów w praktyce*^. Uznanie zdobywały także wysiłki nauczycieli Miej-
skiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa, w której zagadnienia malarstwa ściennego
uczniowie zgłębiali w klasie Mieczysława Schultza i Edwarda Kokoszki oraz w pracowni
przygotowawczej Józefa Szperbera, a rzeźby dekoracyjnej (w tym architektonicznej)
uczyli się pod kierunkiem Zofii Trzcińskiej-Kamińskiej i Aleksandra Żurakowskiego*^.
^ Marek LEYKAM, „Malarstwo w ramach architektury", P/ny/yPa 1938, nr 1, s. 12-16. Powrót malarstwa i rzeźby do
architektury uważany jest za jedną z cech dystynktywnych tzw. stylu 1937. Por. Andrzej K. OLSZEWSKI, „Styl 1937
w świetle krytyki i historii", [w:] A/y^ o yz/nce. Materiały sesji zorganizowanej z okazji czterdziestolecia istnienia
Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Warszawa, listopad 1974, Warszawa 1976, s. 205-207.
-- Jan KLECZYŃSKI, „Prace uczniów Akademii Warszawskiej", GYze/<? Po/yPn 1934, nr 191 (12 VH), s. 5; Stanisław
ROGOYSK1, „Wystawa uczniów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie", P/0/7 1935, nr 28, s. 5; Al. B. GIERR,
„Rzeźba na wystawie Akademii Sztuk Pięknych", HrPr/Yy 1938, nr 7, s. 370; Franciszek BARTOSZEK, „Tegoroczna
wiosenna wystawa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie", ibid. 1939, nr 7-8, s. 330.
^ Jerzy HULEWICZ, „Wystawa w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie", Kz/r/YrPorn/my 1938, nr 181
(3 VH), s. 10; Edmund MILLER, „Miejska Szkoła Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie", Plastyka 1938, nr 7,
s. 183-199.