Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (72.2010)

O NIEKTÓRYCH FIGURACH W POLSKICH NAGROBKACH XVI-XVII W.

43


/O. Xz<27710?M(y, Gcro/u/710 GY//MWC.ST', /)7)7<T 77oAo.S'.S'GWS'/GCgO
(z,. 73^0). Fot. Hf Gór-sFi


7 7. Łowżo, AoteW/Y/, GcroA/wo Co/MreYi, y/yto M/AoA//'u 7/'o,szT'77s'A/'cgo.
Fot. M. Forpowtcz
Jak się rzekło wyżej - w dotychczasowej literaturze panuje niezachwiane przekonanie,
że nasz rycerz to ów Andrzej Osmólski z inskrypcji. Wprawdzie ksiądz Wadowski, mono-
grafista kościołów lubelskich, podał lojalnie, że Maksymilian Cercha, znany rysownik
albumu nagrobków krakowskich, przekonany był o zupełnej odmienności obu części skła-
dowych, ale sam Wadowski mu nie uwierzył^. Nawet w najlepszym, kilkakrotnie popra-
wianym przewodniku Gawareckiego i Gawdzika figuruje przekonanie o OsmólskinrŃ
^ Jan A.WADOWSKI, FoAioty /M&tWe, reprint, Lubtin 2004, s. 575-576.
^ Henryk GAWARECKI, Czesław GAWDZIK, Lnb/m I oko/ice, Warszawa 1980, s. 91. Chyba najstarsza wzmianka
uznająca nagrobek za Osmólskiego: Władysław K. ZIELIŃSKI, OpA Lub/Aay'<Ao p/zcwoćt/iA <7G zwAJzu/FW/? "?A-
^to iyego oło/ice., Lubiin 1876, s. 44.