DOI Heft:
Nr.4
DOI Artikel:Maksymczak, Marek: Ku realizmowi: o przedstawieniach "szoferów" Andrzeja Wróblewskiego
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.34904#0501
Ku REALIZMOWI. O PRZEDSTAWIENIACH „SZOFERÓW" ANDRZEJA WRÓBLEWSKIEGO
491
70. Z/zć/rze/ Pkóń/ewA/ri, Szofer z czarnym słońcem, 7936, oAwore/o, /70/77'e/: 29 A 92 c/?7.
Jk/o.s/?oA' roJz/oy or/r^7y. Fot. oro/77W77/77 M Mo^Ay/oczo/io
pomiędzy dwoma krajobrazami niespójność. Zaświadcza
o niej nie tylko czarne koło widoczne za szybą kierowcy,
lecz również żółta listwa wyraźnie oddzielająca kadry
obu okien. Z odmienną sytuacją, to znaczy z pewną łącz-
nością pomiędzy krajobrazami mamy do czynienia po
prawej stronie szofera. Otóż dwa okna, z których pierw-
sze otwiera się na błękitny, drugie zaś na abstrakcyjny
krajobraz, oddziela nie żółta, lecz jasnoszara - słabo
widoczna listwa. W ten sposób wyrazistość granicy rysu-
jącej się pomiędzy dwoma widokami: błękitnym i czar-
no-białym, ulega osłabieniu.
W świetle poprzednich wywodów, dotyczących olej-
nego ózo/ero z 1956 r., można stwierdzić, że jasny pejzaż
prezentuje rzeczywiste otoczenie autobusu, a abstrakcyj-
ny widok stanowi fałszywy obraz rozciągającej się wo-
kół pojazdu przestrzeni. Panującą w przedstawieniu
sytuację nieco kompiikuje obecność błękitnego widoku.
Zauważmy, że zatarcie granicy pomiędzy dwoma okna-
mi: tym usytuowanym na wprost szofera oraz tym, które
ucina prawa krawędź obrazu, sugeruje, że błękitny wi-
dok, analogicznie do krajobrazu z czarnym kołem, rów-
nież stanowi fałszywy i nieprawdziwy pejzaż. Jeśli zapatrzenie kierowcy w pejzaż będący
suprematystycznym obrazem jest rozumiane jako zapatrzenie w coś sztucznego, to wyda-
je się, że Fzo/er z czorng/77 ^/ońce/n, jak i olejny ózo/br stanowią wypowiedzi o polemicz-
nym charakterze wobec malarstwa awangardowego.
77. Foz/m/erzMo/ew/cz,
Czarne koło, 7922, o/ę/, g/ótoo,
763 x 763 0/77, 2o/?łt
Pote/is/oi/g, 79//AArowe
Mozęo/7? 77o,sąy's7(?'e.
Zoń. z'/, w.* ń6p.'//
77/7/006. wzAóoeć/zo. o/g, ńoWęp
677. 9.67.2676/1/
7ćoz77777'rMo/evz'c/7 7272-7933,
0/7. c/2., /7. 69
491
70. Z/zć/rze/ Pkóń/ewA/ri, Szofer z czarnym słońcem, 7936, oAwore/o, /70/77'e/: 29 A 92 c/?7.
Jk/o.s/?oA' roJz/oy or/r^7y. Fot. oro/77W77/77 M Mo^Ay/oczo/io
pomiędzy dwoma krajobrazami niespójność. Zaświadcza
o niej nie tylko czarne koło widoczne za szybą kierowcy,
lecz również żółta listwa wyraźnie oddzielająca kadry
obu okien. Z odmienną sytuacją, to znaczy z pewną łącz-
nością pomiędzy krajobrazami mamy do czynienia po
prawej stronie szofera. Otóż dwa okna, z których pierw-
sze otwiera się na błękitny, drugie zaś na abstrakcyjny
krajobraz, oddziela nie żółta, lecz jasnoszara - słabo
widoczna listwa. W ten sposób wyrazistość granicy rysu-
jącej się pomiędzy dwoma widokami: błękitnym i czar-
no-białym, ulega osłabieniu.
W świetle poprzednich wywodów, dotyczących olej-
nego ózo/ero z 1956 r., można stwierdzić, że jasny pejzaż
prezentuje rzeczywiste otoczenie autobusu, a abstrakcyj-
ny widok stanowi fałszywy obraz rozciągającej się wo-
kół pojazdu przestrzeni. Panującą w przedstawieniu
sytuację nieco kompiikuje obecność błękitnego widoku.
Zauważmy, że zatarcie granicy pomiędzy dwoma okna-
mi: tym usytuowanym na wprost szofera oraz tym, które
ucina prawa krawędź obrazu, sugeruje, że błękitny wi-
dok, analogicznie do krajobrazu z czarnym kołem, rów-
nież stanowi fałszywy i nieprawdziwy pejzaż. Jeśli zapatrzenie kierowcy w pejzaż będący
suprematystycznym obrazem jest rozumiane jako zapatrzenie w coś sztucznego, to wyda-
je się, że Fzo/er z czorng/77 ^/ońce/n, jak i olejny ózo/br stanowią wypowiedzi o polemicz-
nym charakterze wobec malarstwa awangardowego.
77. Foz/m/erzMo/ew/cz,
Czarne koło, 7922, o/ę/, g/ótoo,
763 x 763 0/77, 2o/?łt
Pote/is/oi/g, 79//AArowe
Mozęo/7? 77o,sąy's7(?'e.
Zoń. z'/, w.* ń6p.'//
77/7/006. wzAóoeć/zo. o/g, ńoWęp
677. 9.67.2676/1/
7ćoz77777'rMo/evz'c/7 7272-7933,
0/7. c/2., /7. 69