DOI Heft:
Nr.4
DOI Artikel:Maksymczak, Marek: Ku realizmowi: o przedstawieniach "szoferów" Andrzeja Wróblewskiego
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.34904#0507
Ku REALIZMOWI. O PRZEDSTAWIENIACH „SZOFERÓW" ANDRZEJA WRÓBLEWSKIEGO
497
* * *
Zreasumujmy powyższe ustalenia. Wydaje się, że występująca w obrębie za-
miana techniki olejnej na gwaszową i akwarelową idzie w parze ze zmianą warstwy se-
mantycznej samych prac. Innymi słowy, znaczenie jakie niesie ze sobą obraz olejny
w pewnym stopniu odbiega od znaczenia, jakie charakteryzuje dzieło gwaszowe lub akwa-
relowe. Różnic w warstwie semantycznej nie należy odczytywać jako niespójność zna-
czeniową powstającą pomiędzy dziełami, lecz należy ją widzieć jako zmianę znaczeniową
dokonującą się w kategoriach wzajemnego dialogu, który łączy ze sobą poszczególne
wypowiedzi. Tym samym w obrębie analizowanych prac uobecnia się jeden wspólny pro-
blem dotyczący eliminacji bezprzedmiotowych kompozycji z figuralnych scen. Inaczej
mówiąc, ujawnia się tutaj mechanizm zmierzający do urealnienia obrazowanej rzeczywi-
stości. Proces ten prowadzi od kompozycji prezentującej scenę o nienaturalnym charakte-
rze - ózo/br i wiedzie ku dziełu realistycznemu - ózo/br w fmaściT. Przebieg
tego procesu wynika, jak już pisałem, z awangardowej postawy twórcy i jego dystansu
wobec malarstwa abstrakcyjnego.
Jak pisze Wróblewski w pierwszej osobie: „Lubię zmienność osobowości u artysty,
jak np. u Picassa i nowoczesny typ twórczości, polegający nie tyle na tworzeniu pojedyn-
czych arcydzieł, ile na pewnym następstwie dzieł, które w sumie tworzą dzisiejszy odpo-
wiednik arcydzieła"^. Twórczość Wróblewskiego, w której występuje sieć licznych
powiązań pomiędzy realizacjami powstałymi w odmiennym czasie i technice, prezentuje
się jako wewnętrznie scalone Dzieło, w ramach którego znaczna część elementów składo-
wych ze sobą koresponduje, wzajemnie się objaśnia i wobec siebie się odnosi. A to
w pewnym stopniu nadaje twórczości artysty obraz przemyślanego programu artystyczne-
go. W tej perspektywie gwasze i akwarele zwracają na siebie szczególną uwagę, ponie-
waż stanowią one wypowiedzi, które bądź rozwijają zawartą w pracach namalowanych na
płótnie problematykę, bądź prezentują jej dopełnienie, bądź dokonują obu rzeczy naraz.
^ Cytuję za: /taJrze/ nieznany..., s. 102.
497
* * *
Zreasumujmy powyższe ustalenia. Wydaje się, że występująca w obrębie za-
miana techniki olejnej na gwaszową i akwarelową idzie w parze ze zmianą warstwy se-
mantycznej samych prac. Innymi słowy, znaczenie jakie niesie ze sobą obraz olejny
w pewnym stopniu odbiega od znaczenia, jakie charakteryzuje dzieło gwaszowe lub akwa-
relowe. Różnic w warstwie semantycznej nie należy odczytywać jako niespójność zna-
czeniową powstającą pomiędzy dziełami, lecz należy ją widzieć jako zmianę znaczeniową
dokonującą się w kategoriach wzajemnego dialogu, który łączy ze sobą poszczególne
wypowiedzi. Tym samym w obrębie analizowanych prac uobecnia się jeden wspólny pro-
blem dotyczący eliminacji bezprzedmiotowych kompozycji z figuralnych scen. Inaczej
mówiąc, ujawnia się tutaj mechanizm zmierzający do urealnienia obrazowanej rzeczywi-
stości. Proces ten prowadzi od kompozycji prezentującej scenę o nienaturalnym charakte-
rze - ózo/br i wiedzie ku dziełu realistycznemu - ózo/br w fmaściT. Przebieg
tego procesu wynika, jak już pisałem, z awangardowej postawy twórcy i jego dystansu
wobec malarstwa abstrakcyjnego.
Jak pisze Wróblewski w pierwszej osobie: „Lubię zmienność osobowości u artysty,
jak np. u Picassa i nowoczesny typ twórczości, polegający nie tyle na tworzeniu pojedyn-
czych arcydzieł, ile na pewnym następstwie dzieł, które w sumie tworzą dzisiejszy odpo-
wiednik arcydzieła"^. Twórczość Wróblewskiego, w której występuje sieć licznych
powiązań pomiędzy realizacjami powstałymi w odmiennym czasie i technice, prezentuje
się jako wewnętrznie scalone Dzieło, w ramach którego znaczna część elementów składo-
wych ze sobą koresponduje, wzajemnie się objaśnia i wobec siebie się odnosi. A to
w pewnym stopniu nadaje twórczości artysty obraz przemyślanego programu artystyczne-
go. W tej perspektywie gwasze i akwarele zwracają na siebie szczególną uwagę, ponie-
waż stanowią one wypowiedzi, które bądź rozwijają zawartą w pracach namalowanych na
płótnie problematykę, bądź prezentują jej dopełnienie, bądź dokonują obu rzeczy naraz.
^ Cytuję za: /taJrze/ nieznany..., s. 102.