86
Jerzy Miziołek
6. Max Klinger, Sąd Parysa, szkic do obrazu., Wiedeń, Kunsthistorisches Museum
Stan badań nad twórczością Siemiradzkiego
Jak dotąd Siemiradzki doczekał się jednej tylko monografii pióra Stanisława R. Le-
wandowskiego13, stosunkowo niedawnej biografii Józefa Dużyka14 i kilku artykułów
o wybranych obrazach, a zwłaszcza o Pochodniach Nerona". Na wystawaclr — warszaw-
skiej w 1939 r. i łódzkiej z przełomu 1968-1969, zgromadzono wiele dzieł ze zbiorów pol-
skich, ale niewielkie ich katalogi zawierają, poza krótkimi wstępami, jedynie spisy
wystawionych obiektów16. Najwyżej kilka płócien Siemiradzkiego pojawia się od czasu do
czasu na większych i mniejszych wystawach, jak choćby tej poświęconej Akademizmowi17,
czy, zupełnie ostatnio, w związku z filmem Quo vadis". Ten prawdziwie międzynarodowej
klasy malarz, o jakże wyraźnym i fascynującym artystycznym obliczu, nie doczekał się do-
tąd ani monograficznej wystawy z prawdziwego zdarzenia, ani nowoczesnego, monogra-
ficznego opracowania. Słownikowe czy encyklopedyczne biogramy przypominają
o przyznanej artyście Legii Honorowej, członkostwie w wielu akademiach artystycznych
włącznie z francuską, ale nie wspominają m.in. o innym, jakże ważnym aspekcie jego sławy
- obecności na łamach najznakomitszych pism o sztuce XIX i początków XX w.19 Walory
13 LEWANDOWSKI, op. cit. Niewielka, ostatnio opublikowana książeczka F. STOLOTA, Henryk Siemiradzki, Wro-
cław 2001, ma charakter popularno-naukowy i nie wnosi wiele nowego do badań nad twórczością artysty
14 DUŻYK, 1986.
15 Zob. K. NOWAKOWSKA-SITO, Wokół Pochodni Nerona Henryka Siemiradzkiego, „Rocznik Krakowski" LVIII,
1992, s. 103-119; D. KONSTANTYNÓW, Ustawy „Pochodni Nerona" Henryka Siemiradzkiego w Petersburgu
(1877) i Moskwie (1879), „Biuletyn Historii Sztuki", LXII, 2000, s. 437-460.
"Henryk Siemiradzki 1843-1902. Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, Lato 1939 r. , Warszawa 1939;
H. ZAW1LSKA, Henryk Siemiradzki 1843-1902. Obrazy i rysunki ze zbiorów polskich, Łódź 1968; Henryk Siemiradz-
ki jakiego nie znamy. Wystawa z daru otrzymanego od rodziny artysty. Katalog, oprac. i wstęp Z. Gołubiewowa, Mu-
zeum Narodowe w Krakowie, Kraków 1980; Polscy uczniowie Akademii Sztuk Pięknychw Petersburgu w XIX i na
początku XX wieku. Katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Warszawie, Warszawa 1989, s. 141-143.
17 Akademizm w XIX wieku. Sztuka europejska ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie i innych kolekcji pol-
skich, kat. wystawy pod red. I. Danielewicz, Warszawa 1998. Zob. też A. MORAWIŃSKA, Polish Painting I5th to 20
century, trans., B. Piotrowska, Warszawa 1984, p. 34, il. 86; Nineteenth Century Polish Painting, Exhibition Catalogue
at National Academy of Design, New York 1988, nr 56, s. 120 (projekt kurtyny krakowskiej).
18 Wokół 'Quo vadis '. Sztuka i kultura Rzymu czasów Nerona, pod red. W. Dobrowolskiego, Warszawa 2002, nr 156-
163 (oprac. K. Załęski).
19 Zob. np. The Dictionary of Art, ed. J. Turner, London 1996, t. 28, s. 672-673. O Siemiradzkim pisano wielokrotnie
m.in. w „Brush and Pencil", zob. XI, 1, 1902, s. 69-70; XII, 3, 1903, s. 160-162. Zob. też E. G. HOLT, The Expanding
World of Art 1874-1902, t. 1, New Haven, London 1988, s. 202 i 319.
Jerzy Miziołek
6. Max Klinger, Sąd Parysa, szkic do obrazu., Wiedeń, Kunsthistorisches Museum
Stan badań nad twórczością Siemiradzkiego
Jak dotąd Siemiradzki doczekał się jednej tylko monografii pióra Stanisława R. Le-
wandowskiego13, stosunkowo niedawnej biografii Józefa Dużyka14 i kilku artykułów
o wybranych obrazach, a zwłaszcza o Pochodniach Nerona". Na wystawaclr — warszaw-
skiej w 1939 r. i łódzkiej z przełomu 1968-1969, zgromadzono wiele dzieł ze zbiorów pol-
skich, ale niewielkie ich katalogi zawierają, poza krótkimi wstępami, jedynie spisy
wystawionych obiektów16. Najwyżej kilka płócien Siemiradzkiego pojawia się od czasu do
czasu na większych i mniejszych wystawach, jak choćby tej poświęconej Akademizmowi17,
czy, zupełnie ostatnio, w związku z filmem Quo vadis". Ten prawdziwie międzynarodowej
klasy malarz, o jakże wyraźnym i fascynującym artystycznym obliczu, nie doczekał się do-
tąd ani monograficznej wystawy z prawdziwego zdarzenia, ani nowoczesnego, monogra-
ficznego opracowania. Słownikowe czy encyklopedyczne biogramy przypominają
o przyznanej artyście Legii Honorowej, członkostwie w wielu akademiach artystycznych
włącznie z francuską, ale nie wspominają m.in. o innym, jakże ważnym aspekcie jego sławy
- obecności na łamach najznakomitszych pism o sztuce XIX i początków XX w.19 Walory
13 LEWANDOWSKI, op. cit. Niewielka, ostatnio opublikowana książeczka F. STOLOTA, Henryk Siemiradzki, Wro-
cław 2001, ma charakter popularno-naukowy i nie wnosi wiele nowego do badań nad twórczością artysty
14 DUŻYK, 1986.
15 Zob. K. NOWAKOWSKA-SITO, Wokół Pochodni Nerona Henryka Siemiradzkiego, „Rocznik Krakowski" LVIII,
1992, s. 103-119; D. KONSTANTYNÓW, Ustawy „Pochodni Nerona" Henryka Siemiradzkiego w Petersburgu
(1877) i Moskwie (1879), „Biuletyn Historii Sztuki", LXII, 2000, s. 437-460.
"Henryk Siemiradzki 1843-1902. Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, Lato 1939 r. , Warszawa 1939;
H. ZAW1LSKA, Henryk Siemiradzki 1843-1902. Obrazy i rysunki ze zbiorów polskich, Łódź 1968; Henryk Siemiradz-
ki jakiego nie znamy. Wystawa z daru otrzymanego od rodziny artysty. Katalog, oprac. i wstęp Z. Gołubiewowa, Mu-
zeum Narodowe w Krakowie, Kraków 1980; Polscy uczniowie Akademii Sztuk Pięknychw Petersburgu w XIX i na
początku XX wieku. Katalog wystawy w Muzeum Narodowym w Warszawie, Warszawa 1989, s. 141-143.
17 Akademizm w XIX wieku. Sztuka europejska ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie i innych kolekcji pol-
skich, kat. wystawy pod red. I. Danielewicz, Warszawa 1998. Zob. też A. MORAWIŃSKA, Polish Painting I5th to 20
century, trans., B. Piotrowska, Warszawa 1984, p. 34, il. 86; Nineteenth Century Polish Painting, Exhibition Catalogue
at National Academy of Design, New York 1988, nr 56, s. 120 (projekt kurtyny krakowskiej).
18 Wokół 'Quo vadis '. Sztuka i kultura Rzymu czasów Nerona, pod red. W. Dobrowolskiego, Warszawa 2002, nr 156-
163 (oprac. K. Załęski).
19 Zob. np. The Dictionary of Art, ed. J. Turner, London 1996, t. 28, s. 672-673. O Siemiradzkim pisano wielokrotnie
m.in. w „Brush and Pencil", zob. XI, 1, 1902, s. 69-70; XII, 3, 1903, s. 160-162. Zob. też E. G. HOLT, The Expanding
World of Art 1874-1902, t. 1, New Haven, London 1988, s. 202 i 319.