DOI Artikel:
Recenzje
DOI Artikel:Tyszkiewicz, Adam: [Rezension von: Jean Marcel Humbert, Clifford Price (red.), Imhotep today: Egyptianizing Architecture, (encounters with Ancient Egypt)]
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.49518#0257
Recenzje
247
4. Willa Strozzi al Boschetto, rzeźba
faraona, Monteoliveto, Wiochy
5. Sfinks z podobizną Mohammeda Al Fayeda,
Harrods, South Kensington, Londyn
kanału Sueskiego i spektakularne odkrycie grobow-
ca Tutanhamona w 1922 r. Należy także wspomnieć
o przywożonych do Europy zabytkach sztuki staro-
egipskiej i powstających w XIX w. pierwszych ko-
lekcjach muzealnych, które stały się bodźcem dla
prekursorskich wystaw międzynarodowych, poświę-
conych kulturze egipskiej.
W książce Imhotep Today przewija się myśl, że
wybrane elementy sztuki starożytnego Egiptu, takie
jak piramidy, obeliski, sfinksy, kolumny lotosowe
i palmowe, czy załamany gzyms, zwany w literatu-
rze naukowej cavetto cornices, stały się znakami fir-
mowymi stylu egiptyzującego w architekturze
nowożytnej i współczesnej. Problematyce piramidy
poświęcono nawet odrębny rozdział pod tytułem
The Egyptianizing Pyr amidfrom the 18th to the 20th
Century, w którym omówiono szczegółowo historię
i symbolikę tego niezwykłego monumentu. Obecnie
pomniki, nawiązujące kształtem do egipskich pira-
mid, można spotkać prawie wszędzie, przybierają
one kształty bardzo często odbiegające od egipskich
pierwowzorów. Jean Marcel Humbert porusza istot-
ną kwestię, że do XVIII w. liczne nowożytne pirami-
dy wzorowane były na słynnym, rzymskim
grobowcu Cestiusza z I w. n.e., co można dziś łatwo
zauważyć na przykładzie piramid w parkach: Mon-
ceau w Paryżu z 1779 r. (il. 1), w Carskim Siole pod
Petersburgiem (1778-1790) czy w Kassel (1775).
Popularność egipskich piramid, ich różnorodna
symbolika, tajemniczość oraz możliwość rozmaitej
interpretacji sprawiają, że pomniki te mogą pełnić
funkcję komemoratywne, sepulkralne, reklamowe
lub czysto dekoracyjne, doskonale współgrając
z otaczającą je architekturą, jak ma to miejsce
w przypadku kontrowersyjnej, modernistycznej,
szklanej piramidy, zaprojektowanej przez 1. M. Pei
na dziedzińcu Luwru.
Omawiana publikacja zawiera rozdziały poświę-
cone architekturze egiptyzującej, m.in., Paryża,
Londynu, Florencji czy Petersburga, prezentujące
nowe wątki i aspekty procesu Egiptomanii. W stoli-
cy Francji, co wyraźnie, podkreśla Cathie Bryan,
autorka rozdziału Egypt in Parts: 19th Century Mo-
numents andMotifs, motywy egiptyzujące zadomo-
wiły się na stałe w architekturze miasta, głównie
dzięki egipskiej kampanii Napoleona i jej nauko-
wym konsekwencjom. Szczególną uwagę zwrócono
na propagandowo-polityczny wymiar pierwszych
egiptyzyjących budowli i pomników, które w więk-
szości były zamówieniami publicznymi, mającymi
na celu podkreślenie legitymizacji władzy cesarskiej
Napoleona oraz jego fascynacji sztuką i nauką
antyczną. Wtedy właśnie na początku XIX w. po-
wstała, znajdująca się obecnie przy rue de Sevres,
fontanna Fełlacha (il. 2) i nie zachowany do dziś
pomnik uczestnika kampanii egipskiej, generała
247
4. Willa Strozzi al Boschetto, rzeźba
faraona, Monteoliveto, Wiochy
5. Sfinks z podobizną Mohammeda Al Fayeda,
Harrods, South Kensington, Londyn
kanału Sueskiego i spektakularne odkrycie grobow-
ca Tutanhamona w 1922 r. Należy także wspomnieć
o przywożonych do Europy zabytkach sztuki staro-
egipskiej i powstających w XIX w. pierwszych ko-
lekcjach muzealnych, które stały się bodźcem dla
prekursorskich wystaw międzynarodowych, poświę-
conych kulturze egipskiej.
W książce Imhotep Today przewija się myśl, że
wybrane elementy sztuki starożytnego Egiptu, takie
jak piramidy, obeliski, sfinksy, kolumny lotosowe
i palmowe, czy załamany gzyms, zwany w literatu-
rze naukowej cavetto cornices, stały się znakami fir-
mowymi stylu egiptyzującego w architekturze
nowożytnej i współczesnej. Problematyce piramidy
poświęcono nawet odrębny rozdział pod tytułem
The Egyptianizing Pyr amidfrom the 18th to the 20th
Century, w którym omówiono szczegółowo historię
i symbolikę tego niezwykłego monumentu. Obecnie
pomniki, nawiązujące kształtem do egipskich pira-
mid, można spotkać prawie wszędzie, przybierają
one kształty bardzo często odbiegające od egipskich
pierwowzorów. Jean Marcel Humbert porusza istot-
ną kwestię, że do XVIII w. liczne nowożytne pirami-
dy wzorowane były na słynnym, rzymskim
grobowcu Cestiusza z I w. n.e., co można dziś łatwo
zauważyć na przykładzie piramid w parkach: Mon-
ceau w Paryżu z 1779 r. (il. 1), w Carskim Siole pod
Petersburgiem (1778-1790) czy w Kassel (1775).
Popularność egipskich piramid, ich różnorodna
symbolika, tajemniczość oraz możliwość rozmaitej
interpretacji sprawiają, że pomniki te mogą pełnić
funkcję komemoratywne, sepulkralne, reklamowe
lub czysto dekoracyjne, doskonale współgrając
z otaczającą je architekturą, jak ma to miejsce
w przypadku kontrowersyjnej, modernistycznej,
szklanej piramidy, zaprojektowanej przez 1. M. Pei
na dziedzińcu Luwru.
Omawiana publikacja zawiera rozdziały poświę-
cone architekturze egiptyzującej, m.in., Paryża,
Londynu, Florencji czy Petersburga, prezentujące
nowe wątki i aspekty procesu Egiptomanii. W stoli-
cy Francji, co wyraźnie, podkreśla Cathie Bryan,
autorka rozdziału Egypt in Parts: 19th Century Mo-
numents andMotifs, motywy egiptyzujące zadomo-
wiły się na stałe w architekturze miasta, głównie
dzięki egipskiej kampanii Napoleona i jej nauko-
wym konsekwencjom. Szczególną uwagę zwrócono
na propagandowo-polityczny wymiar pierwszych
egiptyzyjących budowli i pomników, które w więk-
szości były zamówieniami publicznymi, mającymi
na celu podkreślenie legitymizacji władzy cesarskiej
Napoleona oraz jego fascynacji sztuką i nauką
antyczną. Wtedy właśnie na początku XIX w. po-
wstała, znajdująca się obecnie przy rue de Sevres,
fontanna Fełlacha (il. 2) i nie zachowany do dziś
pomnik uczestnika kampanii egipskiej, generała