DOI Heft:
Nr. 1-2
DOI Artikel:Konstantynów, Dariusz: Dekoracje Dworca Głównego w Warszawie: o sztuce monumentalnej końca lat trzydziestych XX wieku =
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.35031#0090
DEKORACJE DWORCA GŁÓWNEGO W WARSZAWIE
85
75. 7Y//'ć'/'<Y/j ózczę.s'/jy TCouYUwTT, W//? &jA'o/ovos'A/, ./ózc/W/rz/ruwsAz. PzYJ/eCt ńeCozYzc/z /?a/z
o<r7/'<YZ(/ów, 7P59. Wgrsyń <5o /'gu/zzrzćyz - wzT/oż częźcz .śz-wr/żowe/, pezwozzz/zAYZć/tzyeńnego
z Cogrzctw Ro7s7rz (po /ewc/7 z //Yzgzjzcz?/ z7zozozłz.
Aepz*. wg.* ,,7Vt'7W 7P5P, z. 2
Kleczyński nazywał „koniecznością państwową" i za wzór stawiał te kraje, których wła-
dze już przystąpiły do rozwiązywania „wielkich zagadnień sztuki monumentalnej"^. Na-
leżały do nich Związek Radziecki, faszystowskie Włochy i III Rzesza^. Stanisław
Woźnicki z nieukrywaną zazdrością informował, że sztuka monumentalna znalazła tam
„miejsce i motywację ideologiczną w planowaniu państwowym"^.
- Jan KLECZYŃSKI, „Potrzeby sztuki monumentalnej", Gazeta PoMa 1935, nr 31 (31 1), s. 6.
^ Jeden tylko Bartoszek zwracał uwagę na przykład francuski. Zob. Franciszek BARTOSZEK, „Malarstwo monumen-
talne we Francji", ZrżaTy 1939, nr 3, s. 124-127. Zadziwiający jest brak jakichkolwiek odniesień do polityki artystycz-
nej, realizowanej w tym samym czasie w Stanach Zjednoczonych. Zob. Agnieszka CHMIELEWSKA, „Rządowe
programy finansowania sztuki w Stanach Zjednoczonych ery Nowego Ładu", Zaszyty ACu&owe Czuweząytetn Tagze/-
/ońWego. OpascM/aMa-sea/za 2005, z. 14, s. 113-126.
^ Stanisław WOŹNICKI, „O kilku współczesnych malowidłach ściennych w Polsce. Tempera, fresk, sgraffito", A%e
1939,11, z. l,s. 62.
85
75. 7Y//'ć'/'<Y/j ózczę.s'/jy TCouYUwTT, W//? &jA'o/ovos'A/, ./ózc/W/rz/ruwsAz. PzYJ/eCt ńeCozYzc/z /?a/z
o<r7/'<YZ(/ów, 7P59. Wgrsyń <5o /'gu/zzrzćyz - wzT/oż częźcz .śz-wr/żowe/, pezwozzz/zAYZć/tzyeńnego
z Cogrzctw Ro7s7rz (po /ewc/7 z //Yzgzjzcz?/ z7zozozłz.
Aepz*. wg.* ,,7Vt'7W 7P5P, z. 2
Kleczyński nazywał „koniecznością państwową" i za wzór stawiał te kraje, których wła-
dze już przystąpiły do rozwiązywania „wielkich zagadnień sztuki monumentalnej"^. Na-
leżały do nich Związek Radziecki, faszystowskie Włochy i III Rzesza^. Stanisław
Woźnicki z nieukrywaną zazdrością informował, że sztuka monumentalna znalazła tam
„miejsce i motywację ideologiczną w planowaniu państwowym"^.
- Jan KLECZYŃSKI, „Potrzeby sztuki monumentalnej", Gazeta PoMa 1935, nr 31 (31 1), s. 6.
^ Jeden tylko Bartoszek zwracał uwagę na przykład francuski. Zob. Franciszek BARTOSZEK, „Malarstwo monumen-
talne we Francji", ZrżaTy 1939, nr 3, s. 124-127. Zadziwiający jest brak jakichkolwiek odniesień do polityki artystycz-
nej, realizowanej w tym samym czasie w Stanach Zjednoczonych. Zob. Agnieszka CHMIELEWSKA, „Rządowe
programy finansowania sztuki w Stanach Zjednoczonych ery Nowego Ładu", Zaszyty ACu&owe Czuweząytetn Tagze/-
/ońWego. OpascM/aMa-sea/za 2005, z. 14, s. 113-126.
^ Stanisław WOŹNICKI, „O kilku współczesnych malowidłach ściennych w Polsce. Tempera, fresk, sgraffito", A%e
1939,11, z. l,s. 62.