Instytut Sztuki (Warschau) [Editor]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Editor]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Editor]
Biuletyn Historii Sztuki
— 77.2015
Cite this page
Please cite this page by using the following URL/DOI:
https://doi.org/10.11588/diglit.71007#0041
DOI issue:
Nr. 1
DOI article:Artykuły
DOI article:Dettloff, Paweł: Koś¬ciół dominikanów w Gidlach w ¬świetle najnowszych badań: Chronologia budowy i problem autorstwa
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.71007#0041
Kościół dominikanów w Gidlach w świetle najnowszych badań
39
1.Gidle, kościół dominikanów NMP, rzut, zbiory IS PAN
zwieńczeniem w formie belkowania z fryzem zdobionym motywami zawieszonych dra-
perii oraz kostek (il. 2).
W przysadzistej bryle kościoła wyróżniają się dwie masywne, czworoboczne wieże
elewacji frontowej oraz silnie występujące poza zwarty korpus budowli półkoliście za-
mknięte ramiona transeptu i prezbiterium. Wszystkie elewacje są tynkowane. Trójosiowa
i trzykondygnacyjna elewacja frontowa z parą wież po bokach (il. 3) tworzy ciężki,
zblokowany masyw ożywiony nieznacznie jedynie narożnymi lizenami i gzymsami kor-
donowymi oraz otworami w większości prostokątnymi i zamkniętymi lukami odcinko-
wymi. Okno w osi środkowej drugiej kondygnacji wyróżnia ponadto półkoliste
zamknięcie i tynkowane obramienie o motywie aediculi. Pozostałe otwory okienne nie
mają obramień, co dodatkowo wzmaga wrażenie surowości i prostoty fasady. Jej część
środkową wieńczy szczyt z profilowanym, trójkątnym przyczółkiem wspartym na parze
39
1.Gidle, kościół dominikanów NMP, rzut, zbiory IS PAN
zwieńczeniem w formie belkowania z fryzem zdobionym motywami zawieszonych dra-
perii oraz kostek (il. 2).
W przysadzistej bryle kościoła wyróżniają się dwie masywne, czworoboczne wieże
elewacji frontowej oraz silnie występujące poza zwarty korpus budowli półkoliście za-
mknięte ramiona transeptu i prezbiterium. Wszystkie elewacje są tynkowane. Trójosiowa
i trzykondygnacyjna elewacja frontowa z parą wież po bokach (il. 3) tworzy ciężki,
zblokowany masyw ożywiony nieznacznie jedynie narożnymi lizenami i gzymsami kor-
donowymi oraz otworami w większości prostokątnymi i zamkniętymi lukami odcinko-
wymi. Okno w osi środkowej drugiej kondygnacji wyróżnia ponadto półkoliste
zamknięcie i tynkowane obramienie o motywie aediculi. Pozostałe otwory okienne nie
mają obramień, co dodatkowo wzmaga wrażenie surowości i prostoty fasady. Jej część
środkową wieńczy szczyt z profilowanym, trójkątnym przyczółkiem wspartym na parze