Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (77.2015)

179

Jerzy Pietrusiński
(1931-2014)


piątek 11 kwietnia 2014 r. zmarł w War-
szawie dr hab. Jerzy Pietrusiński, medie-
wista, wybitny znawca złotnictwa gotyc-
kiego, emerytowany profesor Instytutu Sztuki PAN.
Jerzy Pietrusiński urodził się w Warszawie 28 lis-
topada 1931 r. w rodzinie Eugeniusza (1891-1981),
repatrianta z Moskwy (1927), przemysłowca-przed-
siębiorcy, i Zofii Wandy z Dankowskich (1891-1969).
Naukę rozpoczął w domu, z matką. Okresowo uczęsz-
czał do szkoły powszechnej przy ul. Hożej (podczas
okupacji niemieckiej spełnianie obowiązku eduka-
cji elementarnej było warunkiem uzyskania kartek
żywnościowych dla dziecka). Uczył się przeważnie
indywidualnie, pod okiem ciotek (najwdzięczniej
wspominał Marię Dankowską - malarkę) i profesora

1 „Karta wpisowa dla dziekanatu" [15 grudnia 1949] -

Archiwum UW, sygn. WHum. 15.384. Panu mgr. Krzysz-
tofowi Pileckiemu, Dyrektorowi Archiwum Uniwersytetu

Bolesława Józefa Gaweckiego (1889-1984); od
roku 1943 również na „kompletach" gimnazjum im.
Rejtana. Kilka dni przed wybuchem Powstania War-
szawskiego rodzina Pietrusińskich przeniosła się
z miasta do willi własnej w nieodległej Choszczów-
ce. Stąd, uchodząc przed nadciągającym frontem, po
trzymiesięcznej tułaczce (przez Jabłonnę, Nowy
Dwór, Kazuń, Sochaczew, Nawojową, Brody koło
Kalwarii Zebrzydowskiej), Pietrusińscy trafili do
Krakowa, gdzie zamieszkali początkowo w zaprzy-
jaźnionym domu Mehofferów (Krupnicza 26), a na-
stępnie przy ul. Batorego. Jerzy wznowił naukę
w Państwowym Liceum i Gimnazjum im. Jana Ko-
chanowskiego. W okresie szkolnym działał w har-
cerstwie. W roku 1947 Pietrusińscy wrócili do
Choszczówki. Jerzy kontynuował edukację w Gim-
nazjum Ojców Marianów na Bielanach i zakończył
złożeniem egzaminu dojrzałości w roku 1949. Po
wakacjach rozpoczął studia z historii sztuki na Wy-
dziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszaw-
skiego. Podczas pierwszego roku słuchał wykładów
m.in. Juliusza Starzyńskiego (malarstwo i rzeźba
średniowieczna), Stanisława Lorentza (architektura
średniowieczna), Kazimierza Michałowskiego (hi-
storia sztuki starożytnej), Władysława Tomkiewicza
(kultura artystyczna baroku w Polsce), Aleksandra
Gieysztora (nauki pomocnicze historii); uczęszczał
na ćwiczenia prowadzone m.in. przez Tadeusza Do-
brzenieckiego (sztuka średniowieczna) i Stanisława
Kozakiewicza (terminologia)1. Oceniany był jako
oczytany, bardzo zdolny student.
W pierwszych miesiącach drugiego roku stu-
diów wystąpił z podaniem o „urlop studencki"; naj-
pierw od 1 grudnia 1950 do 1 lutego 1951, a następ-
nie o przedłużenie „urlopu akademickiego na Il-gi
semestr roku ak. 1950/51 oraz rok akademicki 1951-
52"2. Podanie poparte przez opiekuna II roku mgr.
Tadeusza Dobrzenieckiego, starszego asystenta In-
stytutu Historii Sztuki UW, i prof. Juliusza Starzyń-
skiego, kierownika Instytutu Historii Sztuki UW,
Warszawskiego, dziękuję za ułatwienia w prowadzeniu
kwerendy.
2 Archiwum UW, sygn. WHum. 15.384.