DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.31449#0026
4 ^
8. Buczacz, widok miasta z kościołem Bazylianów
w kierunku południowym, wznosząc potężne mury, o wiele lepiej za-
chowane i dwie artyleryjskie wieże, zwane bastejami. Według świadec-
twa pamiętnikarza z epoki, w zamku znajdowały się krużganki i pięk-
na fontanna, zasobna w źródlaną wodę. Była to nie tylko ozdobą, ale
również niewyczerpane źródło wody na wypadek oblężenia.
Unowocześniony w ten sposób zamek wytrzymał oblężenie kozac-
kie w r. 1648. O wiele cięższe próby przyszły w ćwierć wieku później.
W r. 1672 armia turecka, po zdobyciu Kamieńca Podolskiego, zatrzy-
mała się właśnie pod Buczaczem, niszcząc miasto i część zamku.
Z oblężeniem tym wiąże się wart odnotowania, romantyczny epi-
zod. Pod nieobecność Jana Potockiego, wojewody bracławskiego, zam-
ku broniła jego żona Teresa. Kiedy po kapitulacji dowodzący osobi-
ście wyprawą sułtan Mehmet IV zorientował się, że walczył z kobietą,
zapragnął zobaczyć ją i jej dzieci. Przerażona Potocka starała się prze-
błagać zwycięzcę, ofiarując mu swe klejnoty. Sułtan okazał się jednak
rycerskim przeciwnikiem. Dar przyjął, ale zwrócił go natychmiast dzie-
ciom dzielnej wojewodziny.
W jesieni r. 1672 podpisano w Buczaczu niesławny traktat, odda-
jący Turcji Podole i zawierający liczne upokarzające warunki. W wy-
niku długotrwałych negocjacji granica pomiędzy województwami sta-
ła się granicą państwową. Z buczackiego zamku widać było jak na
dłoni terytorium tureckie po przeciwnej stronie Strypy. Rzeczpospo-
lita nie zamierzała respektować traktatu. Już w r. 1673 Jan Sobieski
odniósł wielkie zwycięstwo pod Chocimiem, a tureckie władanie nad
Podolem stało się wkrótce fikcją, z wyjątkiem silnie obsadzonego
Kamieńca. Turcy podejmowali jednak groźne wyprawy odwetowe.
22
8. Buczacz, widok miasta z kościołem Bazylianów
w kierunku południowym, wznosząc potężne mury, o wiele lepiej za-
chowane i dwie artyleryjskie wieże, zwane bastejami. Według świadec-
twa pamiętnikarza z epoki, w zamku znajdowały się krużganki i pięk-
na fontanna, zasobna w źródlaną wodę. Była to nie tylko ozdobą, ale
również niewyczerpane źródło wody na wypadek oblężenia.
Unowocześniony w ten sposób zamek wytrzymał oblężenie kozac-
kie w r. 1648. O wiele cięższe próby przyszły w ćwierć wieku później.
W r. 1672 armia turecka, po zdobyciu Kamieńca Podolskiego, zatrzy-
mała się właśnie pod Buczaczem, niszcząc miasto i część zamku.
Z oblężeniem tym wiąże się wart odnotowania, romantyczny epi-
zod. Pod nieobecność Jana Potockiego, wojewody bracławskiego, zam-
ku broniła jego żona Teresa. Kiedy po kapitulacji dowodzący osobi-
ście wyprawą sułtan Mehmet IV zorientował się, że walczył z kobietą,
zapragnął zobaczyć ją i jej dzieci. Przerażona Potocka starała się prze-
błagać zwycięzcę, ofiarując mu swe klejnoty. Sułtan okazał się jednak
rycerskim przeciwnikiem. Dar przyjął, ale zwrócił go natychmiast dzie-
ciom dzielnej wojewodziny.
W jesieni r. 1672 podpisano w Buczaczu niesławny traktat, odda-
jący Turcji Podole i zawierający liczne upokarzające warunki. W wy-
niku długotrwałych negocjacji granica pomiędzy województwami sta-
ła się granicą państwową. Z buczackiego zamku widać było jak na
dłoni terytorium tureckie po przeciwnej stronie Strypy. Rzeczpospo-
lita nie zamierzała respektować traktatu. Już w r. 1673 Jan Sobieski
odniósł wielkie zwycięstwo pod Chocimiem, a tureckie władanie nad
Podolem stało się wkrótce fikcją, z wyjątkiem silnie obsadzonego
Kamieńca. Turcy podejmowali jednak groźne wyprawy odwetowe.
22