DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.31449#0145
ZŁOCZÓW
Złoczów leży przy uczęszczanej trasie Lwów-Tarnopol, na połu-
dniowym skraju malowniczego pasma Woroniaków, przez które pro-
wadzi droga do Podhorzec i dalej do Oleska i Brodów. Dzieje miej-
scowości są stosunkowo dobrze udokumentowane już w XV w.,
awr. 1523 ówczesny właściciel Złoczowa, Władysław Sieniński, uzyskał
od króla Zygmunta Starego przywilej nadający miastu prawo magde-
burskie. Wkrótce potem Złoczów przeszedł w ręce wielkopolskiej ro-
dziny Górków, awr. 1592 - Marka Sobieskiego, ojca kasztelana kra-
kowskiego Jakuba i dziadka króla Jana III. Za czasów Górków w Zło-
czowie powstała kolonia kupców i rzemieślników ormiańskich, którzy
mieli tam własny kościół. Najwięcej miasto zawdzięcza jednak Jaku-
bowi Sobieskiemu. Ufundował on w Złoczowie kościół (obecnie cer-
kiew), awr. 1624 uposażył parafię rzymskokatolicką. Za jego czasów
drewniany zamek został przekształcony w nowoczesną twierdzę z ka-
miennymi obwarowaniami. Była to niezbędna ochrona dla miasta,
stale narażonego na ataki tatarskie, a z czasem także tureckie i ko-
zackie. Fortyfikacje nie uchroniły Złoczowa przed spaleniem przez
Turków w czasie fatalnej dla Polski kampanii r. 1672. W r. 1674 nowo
obrany król Jan III koncentrował pod Złoczowem swe oddziały przed
wyruszeniem przeciw Turkom na Podole i Ukrainę. W rok później
hetman Stanisław Jabłonowski zatrzymał tu potężny zagon tatarski.
W r. 1690 Tatarzy ponownie podeszli pod Złoczów i zagrozili przeby-
wającemu tam królowi.
Po śmierci Jana III właścicielem Złoczowa był jego syn Jakub. Jego
z kolei córka, Maria Karolina de Bouillon, w r. 1740 sprzedała swe
dobra ks. Michałowi Kazimierzowi Radziwiłłowi zwanemu „Rybeńko”,
wnukowi siostry Jana III. Po rozprzedaży zadłużonych majątków Ra-
dziwiłłowskich Złoczów przeszedł w ręce Sapiehów, a na pocz. w. XIX
- Komarnickich. Koniec XVIII i początek XIX w. był okresem upad-
ku Złoczowa, tym bardziej, że w r. 1797 miasto nawiedził katastrofal-
ny pożar. Od r. 1834 zamek złoczowski służył jako koszary, awr. 1873
został wykupiony przez rząd austriacki z przeznaczeniem na więzie-
nie. Tę smutną funkcję zabytek spełniał do niedawnych czasów.
W XIX w. Złoczów był miastem powiatowym (pod koniec tego stule-
141
Złoczów leży przy uczęszczanej trasie Lwów-Tarnopol, na połu-
dniowym skraju malowniczego pasma Woroniaków, przez które pro-
wadzi droga do Podhorzec i dalej do Oleska i Brodów. Dzieje miej-
scowości są stosunkowo dobrze udokumentowane już w XV w.,
awr. 1523 ówczesny właściciel Złoczowa, Władysław Sieniński, uzyskał
od króla Zygmunta Starego przywilej nadający miastu prawo magde-
burskie. Wkrótce potem Złoczów przeszedł w ręce wielkopolskiej ro-
dziny Górków, awr. 1592 - Marka Sobieskiego, ojca kasztelana kra-
kowskiego Jakuba i dziadka króla Jana III. Za czasów Górków w Zło-
czowie powstała kolonia kupców i rzemieślników ormiańskich, którzy
mieli tam własny kościół. Najwięcej miasto zawdzięcza jednak Jaku-
bowi Sobieskiemu. Ufundował on w Złoczowie kościół (obecnie cer-
kiew), awr. 1624 uposażył parafię rzymskokatolicką. Za jego czasów
drewniany zamek został przekształcony w nowoczesną twierdzę z ka-
miennymi obwarowaniami. Była to niezbędna ochrona dla miasta,
stale narażonego na ataki tatarskie, a z czasem także tureckie i ko-
zackie. Fortyfikacje nie uchroniły Złoczowa przed spaleniem przez
Turków w czasie fatalnej dla Polski kampanii r. 1672. W r. 1674 nowo
obrany król Jan III koncentrował pod Złoczowem swe oddziały przed
wyruszeniem przeciw Turkom na Podole i Ukrainę. W rok później
hetman Stanisław Jabłonowski zatrzymał tu potężny zagon tatarski.
W r. 1690 Tatarzy ponownie podeszli pod Złoczów i zagrozili przeby-
wającemu tam królowi.
Po śmierci Jana III właścicielem Złoczowa był jego syn Jakub. Jego
z kolei córka, Maria Karolina de Bouillon, w r. 1740 sprzedała swe
dobra ks. Michałowi Kazimierzowi Radziwiłłowi zwanemu „Rybeńko”,
wnukowi siostry Jana III. Po rozprzedaży zadłużonych majątków Ra-
dziwiłłowskich Złoczów przeszedł w ręce Sapiehów, a na pocz. w. XIX
- Komarnickich. Koniec XVIII i początek XIX w. był okresem upad-
ku Złoczowa, tym bardziej, że w r. 1797 miasto nawiedził katastrofal-
ny pożar. Od r. 1834 zamek złoczowski służył jako koszary, awr. 1873
został wykupiony przez rząd austriacki z przeznaczeniem na więzie-
nie. Tę smutną funkcję zabytek spełniał do niedawnych czasów.
W XIX w. Złoczów był miastem powiatowym (pod koniec tego stule-
141